NOVY

De afgelopen dagen was Marthe hier, momenteel onze grootste kans op een beroemdheid in onze vriendenkring. Wij kenden haar al van voor ze naar het Conservatorium in Den Haag ging, verloren haar wat uit het oog tijdens haar jaren als 'Crazy Jane' - frontvrouw van de rockband Clayborn uit Rotterdam (wereldberoemd in bepaalde kring, redelijk onbekend bij het grote publiek denk ik) en kregen vorig jaar ineens weer contact. Zij was juist bezig met een soort soloproject, waarbij ze elke ochtend een foto nam van zichzelf en een idee schreef voor een liedje. Uiteindelijk ontstonden er 10 nummers, die allemaal over de ochtend gaan. Net toen ze in een soort impasse zat: want wat moest ze met die nummers doen? belde Henk haar op, omdat hij aan haar dacht voor een audioproject (Henk geeft les in geluids- en opnametechniek en werkt graag projectmatig met ‘echte muzikanten’ - zijn even omstreden als bejubelde manier van lesgeven - om de leerlingen in de praktijk echt te leren werken.) Eigenl...

In 1984 ging ik met mijn vader, zijn vrouw en mijn halfzusje een dagje naar Amsterdam. Beter zeg ik: met mijn ‘oom en tante’ en hun dochter T. – want van bovengenoemde cruciale bloedverwantschap was ik destijds nog niet op de hoogte. Enfin en hoe dan ook, het was een geweldige dag. Zo’n dag met een gouden randje. Ik vond Amsterdam fantastisch, de zon scheen en alles wat we deden staat in mijn geheugen gegrift. Eerst gingen we naar het Rijksmuseum. Daarna naar de McDonalds. Waar ik – in tegenstelling tot T. die de hele ochtend had lopen stuiteren van opwinding: ‘we gaan naar de Mác. Dónalds!’ (extra grappig nu ik bedenk dat T. tegenwoordig de meest verstokte vegetariër is die ik ken) - nog nooit van gehoord had ( in het Noorden hadden we alleen de Wimpy ) en mijn eerste 6 stukjes mcNuggetskip van mijn leven at. Na het bezoek aan McDonalds gingen we naar de Bijenkorf en daarna naar de bioscoop, voor The Neverending Story. (Het Rijksmuseum, de Macdonalds en The Neverending S...

Wij hebben ons er dit jaar makkelijk vanaf gemaakt. Op kerstkaart-gebied. Kijk, ik wil best kerstkaarten sturen, maar niet zomaar. Niet zo'n kaartje uit de winkel met een kerstzegel en onze namen erop. Dat vind ik zo'n nutteloze oudpapier-opleverende geldverslindende actie! Nee, een goede kerstkaart bevat liefst een persoonlijke tekst en is op zijn minst zelfgemaakt. Wij verwerkten er dan ook altijd nog graag een foto van het kroost in, opdat alle verre kennissen, oud-buren en tantes en omes konden constateren dat onze kinderen weer een jaartje groter waren gegroeid. (Het twee-vliegen-in-één-klapprincipe.) Vorig jaar had ik er ineens geen zin in. Kerstkaarten- schmerstkaarten , dacht ik. En riep onverschrokken tegen iedereen: 'Wij doen niet meer aan kerstkaarten.' Een bravoure die overigens langzaam wegsmolt, met elke envelop die hier op de mat viel. Want zo gaat dat hè. Dan kun jij wel besluiten geen kaarten te sturen, maar vrienden en kennissen trekken zich daar niets...

Ik dacht: even een logje wijden aan het bezoek van de Santenkraam . Want dat was toch wel het hoogtepunt van de dag. Maar het is ongelofelijk: de groepsfoto's die we maakten met het Glazen Huis op de achtergrond, zijn verdwenen! Ik heb ze nog gezien, op de iphone van Henk , en ik weet dus dat ze heel leuk waren , maar tijdens het uploaden crashte de computer......weg zijn ze, foetsie! (Sorry Sanneke! Jij hebt ze niet ook toevallig hè, op jouw camera? Zijn jullie trouwens al weer veilig thuis?) U zult het dus moeten doen met de tekening van Bo: En met een tweetal foto's in onze keuken (waar we warme chocolademelk met slagroom dronken) : Edit 23-12: O, kijk, deze vond ik ook nog: Jip, Sanneke en Henk, met op de slee Loïs, in een u inmiddels bekende houding.

Het sneeuwt, het heeft net gesneeuwd of het gaat zo sneeuwen. En wij doen sneeuwdingen. En kerstige vakantiedingen. Zo wandelden/sleeden we al in het bos, dronken we op verschillende locaties glühwein, plaatsten we een kerstboom op ons plein, probeerden we tevergeefs nog ergens moonboots te scoren, kocht ik een when in Russia, do as the russians do -(nep)bontmuts en liepen we al vier maal op en neer naar het Glazen Huis. De eerste keer omdat we dat zelf leuk vonden, de andere keren om Anna-Maria een plezier te doen. (De arme schat. Het wordt haar bijna te veel, Gerard Ekdom zes dagen lang zo dichtbij; binnen handbereik en toch ook weer niet, want achter glas.) O. ehm. Ja. Octaview, mocht je dit zien, die muts lijkt inderdaad nogal op eh..jouw muts. Is nagemaakt. Namelijk. Door mijn moeder. Voor Anna-Maria. Mijn buurmeisje. En ik wil er niets mee te maken hebben. Gisteravond keken we naar een film op Canvas over een illegale abortus in Roemenië, (hoewel dat dan net weer iets minder ker...

Een barre tocht, dat was het! Maar omdat het om de een of andere reden (te veel tegenstrijdigheden? slaaptekort?) niet lukt er een consistent end e samenhangend verslag van te schrijven, geef ik u gewoon even de feiten en bijbehorende overpeinzingen op een rijtje. - Ik zat vannacht tot redelijk laat in de kroeg om te drinken op een geslaagde Kerstmusical. - Om kwart voor zeven vanmorgen stond Henk naast mijn bed met een kop koffie en de woorden: ‘Ik ga nu naar de trein, ben je wakker? En. Oja. Er ligt sneeuw. Veel.’ - Kwart voor zeven voelt soms écht als midden in de nacht. - Met mijn halfslapende hoofd dacht ik koortsachtig na wat ik de kinderen allemaal aan zou kunnen laten trekken: waar bewaarde ik eigenlijk de handschoenen? De mutsen? Hadden ze eigenlijk nog snowboots? En zouden die nog passen? - Gelukkig had ik van de buurvrouw een skipak gekregen voor Loïs, afgelopen zomer. - Gelukkig had de buurvrouw gisteravond nog even gebeld om mij daaraan te herinneren. - (Mensen om je heen ...

Terwijl het voor ons nog steeds voelt alsof Loïs er nog maar net is, kunnen Bo en Merlijn zich al bijna niet meer herinneren dat ze er ooit niet was. Het pre-Loïstijdperk is voor hen alleen nog op te roepen aan de hand van dingen die we deden. ‘Weten jullie nog dat we in Denemarken waren/naar die hele grote speeltuin zijn geweest met die waterglijbaan/gevallen zijn met de fiets midden op het kruispunt?’ ‘Ja.’ ‘Nou, toen was Loïs er nog niet.’ ‘Huh? Echt niet?’ ‘Nee.’ ‘O.’ Ze vinden het de gewoonste zaak van de wereld: ze zijn gewoon met z’n drieën. Met hun eigen regels en onderlinge verhoudingen. Ja, ze zijn niet alleen onze kinderen, ze zijn ook broer(tje), zus en zusje. Dat ben ik me eigenlijk pas echt gaan realiseren sinds Loïs er is. Misschien omdat het nu, met drie kinderen, pas echt opvalt. Omdat er nu, met drie kinderen, ineens veel meer familiebanden zijn. Immers, met de toename van het aantal gezinsleden groeit het aantal relaties binnen zo’n gezin meer dan eve...

Het plan was om naar The Deer Hunter te gaan kijken (met een prachtige, jonge Christopher Walken) omdat dat ooit de eerste film was die Henk en ik samen zagen (hij voor de tiende keer destijds, ik voor het eerst), maar omdat ik ineens voorzag dat ik het geen drie-en-een-half uur zou volhouden zonder door de slaap te worden ingehaald, besloten we de film op te nemen (voor een keer in de Kerstvakantie ofzo) en maar gewoon ehm, naar Popstars te kijken. Bad choice. Mén, wat een oninspirerende toestand. Na de zoveelste Idols en X-factor, alleen maar meer van hetzelfde. En sommige deelnemers kunnen heel aardig zingen hoor, maar who cares? Dus toen het afgelopen was knalde ik de tv uit en mijn laptop open, om nog even de foto’s te bekijken die ik die middag had gemaakt van ons slapende kleine meisje. Waardoor ik ineens aan dat nummer van de Pretenders moest denken. En aangezien ik achter mijn mac gezeten denk met mijn vingertoppen, schalde binnen luttele seconden Chrissy Hynde door de kamer....

Ik voelde me niet helemaal lekker gisteren. Ik had een beetje hoofdpijn en was een beetje misselijk. Maar voornamelijk had ik het heel erg koud. Zo koud, dat ik op een bepaald moment als vanzelf naar de thermostaat liep. Alwaar ik constateerde dat de verwarming het niet deed. Want als ik de thermostaat hoger zette, verscheen er geen vlammetje in het beeldscherm en dat gebeurde anders altijd wel. Wist ik. Dacht ik. Ter controle voelde ik aan de dichtsbijzijnde radiator en inderdaad: koud. Paniek maakte zich van mij meester. Ja hoor! Voel ik me een keer niet lekker, is de verwarming kapot! Heb ik weer! Dus ik belde onmiddellijk met het verwarmingsbedrijf, waarvan hier vorige week nog een servicemonteur was geweest voor de jaarlijkse onderhoudsbeurt. Of er wel zo snel mogelijk iemand kon komen, want het was hier zo verschrikkelijk koud! Inmiddels droeg ik twee truien over elkaar en ook Bo en Merlijn, die thuis waren in verband met de zoveelste margedag, hadden onder luid protest hun...

(Pssst.... klik )

Loïs had vanmorgen voor het eerst een staartje. Dat wil zeggen: voor het eerst liet ze mijn zorgvuldig aangebrachte elastiekje langer dan tien seconden zitten. En met het staartje deed ze me echt enorm aan Pebbles denken. Ik heb zelfs even met de gedachte gespeeld om een botje uit het skelet dat Merlijn van Sinterklaas heeft gekregen te slopen en dit in heur haar te knopen, alleen om even een foto te kunnen maken (u weet, ik ben daartoe in staat). Dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan was uit angst dat ik het lijk niet op tijd weer in elkaar zou kunnen krijgen. En dan had ik weer zoveel smoezen moeten verzinnen uit moeten leggen. Wat deed ik wel? Ik nam mijn toevlucht tot photoshop. Nouja tot photostudio . (Wow, ga ik dit echt vertellen? Want het is nogal sneu maar ik bedien me nog steeds van het gratis fotobewerkingsprogrammaatje dat in een ver verleden eens werd meegeleverd met een digitale camera die zelf al jaren ter ziele is. Een tekenpalet heb ik trouwens ook niet, om de vin...

Mijn weblog is jarig. Het is waar: op 6 december 2008 schreef ik mijn eerste logje. Toen was het nog spannend: zou ik een echte blogger blijken, of was ik slechts een wannabe ? 173 stukjes verder (dat is gemiddeld 3,3 per week) mag ik denk ik wel zeggen dat het eerste het geval is. Ik ben verslaafd. Totaal. Verslaafd aan het schrijven, aan het telkens maar weer in verhaaltjesvorm gieten van de dagelijkse gebeurtenissen, verslaafd aan het lezen van uw commentaren. Dus. Misschien dat u me ' en masse' even wilt feliciteren, hieronder in de reactiebox. En dan meteen even kunt vertellen wie u bent en waarom u hier komt lezen. Lijkt me wel geinig. Gewoon, alleen vandaag. Omdat het een beetje feest is. Mag u daarna weer terug in de anonimiteit.

Kent u die mop van die vrouw die bij de dokter kwam? Ze ging dood, aan kanker. Dat was voor mij wel zo’n beetje de strekking van de film. Kanker is stom, doodgaan aan kanker is stom. What else is new ? Maar daar gaat de film dan ook niet over. Nouja, natuurlijk wel, óók, maar het draait vooral om het vreemdgaan van de man van die vrouw-die-bij-de-dokter-kwam. Tenminste, dat begrijp ik uit alle recensies die ik heb gelezen. Nou zult u me allemaal wel heel amoreel vinden, maar ik vond het allemaal niet zo erg. Nee. Niet dat ik zelf zo’n man zou willen, of dat ik ook maar enig respect voor het gedrag kon opbrengen, maar ik vond het niet zo’n big deal . Want dat vreemdgaan, dat was nou eenmaal iets wat Stijn van Diepen deed. En zijn vrouw Carmen wist dat en kon er blijkbaar mee leven. Dan moet je, als je ziek wordt, niet ineens gaan lopen zeiken, vind ik. En dat deed ze ook eigenlijk niet. Niet écht. In elk geval lang niet zo erg als enkele mensen die ik erover heb horen praten op de tel...

Altijd als ik Keepvogel zie, moet ik aan Harm denken. Harm (die overigens in het echt niet Harm heet) is een kennis. Een vriend van vrienden; iemand die we op verjaardagen tegenkomen. En Harm is nogal een bijzonder mens. Hij is schrijver en filosoof en - hoewel hij pas 26 is ofzo - immer gekleed in een driedelig zwart pak met een stropdas. Hij lijdt aan voortdurende weltschmerz , is tamelijk rigide in zijn opvattingen, sociaal een tikje onhandig en een grote fan van Schopenhauer én Keepvogel. Kent u Keepvogel? Kijk wat ie doet! Op een dag was Harm verliefd geworden. Op een meisje. En dat meisje, dat was ook verliefd op hem. En nadat Harm natuurlijk eerst even had gevraagd of het meisje wel van Keepvogel hield – ja hoor, dat deed ze – kregen ze een relatie. Korte tijd waren ze heel gelukkig. Tot het moment dat ze samen weer eens naar Keepvogel keken en het meisje de tune meezong. Ze zong: 'Keepvogel....Keepvogel....wat doet ie nou?' Wat er precies door Harm heen mo...

We werden in de nacht van vrijdag op zaterdag wakker van Bo, die bij ons in bed kroop. Met buikpijn. En niet zo’n beetje ook, ze lag te kronkelen en te kreunen van de pijn. Alweer: vorige week gebeurde precies hetzelfde. Toen was ik in onmiddellijke staat van alertheid: Buikpijn? Wat voor buikpijn? Heeft ze een buikgriepje? Blindedarmontsteking? Maar nee, geen van beide; ze moest niet naar de wc en de pijn zat niet rechtsonder, maar in het midden, rond haar navel. De volgende ochtend was de pijn over en ik was het ook meteen weer vergeten, eerlijk gezegd. Maar nu was het dus terug, precies hetzelfde. Nou is Bo altijd al een buikpijn-kind geweest. Als er iets is, iets spannends, dan klaagt ze over buikpijn. Als ze ergens tegenop ziet: buikpijn. Maar dan wel altijd gewoon overdag. Dit nachtelijke ding was iets nieuws. Nadat we hadden geprobeerd de pijn weg te masseren en wat in de weer waren geweest met een warme kruik gaf ik haar uiteindelijk een paracetamol, waarna de rust wederkeerde....

Je kunt je afvragen: gaat het vandaag de dag nog ergens niet over ‘Komt een vrouw bij de dokter’? Zelfs NRC Next heeft vandaag een foto van Carice-met-hoofddoek op de voorpagina gezet. (En op pagina 3 een vrij droevige recensie, maar dit terzijde.) Ja, het is me wat: KEVBDD. Een paar jaar geleden las ik het boek. En ik huilde mijn ogen uit mijn kassen; wie niet. Vooral bij de scène waarin hoofdpersoon Carmen afscheid neemt van haar dochtertje. Vréselijk. En vreselijk lékker: huilen om een boek, snotteren bij een film. 'Katharsis', noemde Aristoteles dit. Het eigenlijk doel van de tragedie. Door het beleven van eleos (beklag) en phobos (angst) wordt de toeschouwer emotioneel en mentaal gereinigd, ervaart een loutering van de ziel. Of in gewoon Nederlands: doordat je je (tijdelijk) identificeert met de hoofdpersonen van het boek/ de film/ het theaterstuk voel je het verdriet en de angst alsof het je zelf overkomt, maar je kunt er tegelijkertijd afstand van nemen - het betreft...

Wellicht is het u niet eens opgevallen, maar ik heb al zes dagen niet geblogd . Na meester Frans hield het op. Stilte. Ik had gewoon geen inspiratie. Dat kan hè. Het overkomt de beste. Ja. Okee, dat was het niet. Ik zal eerlijk zijn, ook al vindt u me waarschijnlijk zometeen een zeurpiet: ik werd volledig in beslag genomen door de vraag of we al dan niet gehoor zouden geven aan de oproep om Loïs te laten vaccineren tegen de Mexicaanse griep. En wat vorige week nog begon als een lichte besluiteloosheid, was langzaam uitgegroeid tot een tweestrijd van formaat. Ik zat gevangen in de verlammende greep van het dilemma. Tsja, een beetje sneu is dat wel. Ben ik met u eens. Ik zei dan ook meerdere malen per dag tegen mezelf: ‘Mens, neuzel niet zo, laat er gewoon zo’n spuit in jassen en get on with your life . Of besluit dat je het niet wilt en get on with your life .’ Maar dat hielp niet. Ik blééf maar zoeken op internet. Las de hele dag de meest uiteenlopende (komplot)theorieen, standpunten v...

Vanmiddag. We fietsen met z’n vijven vanaf de school van Bo naar de onderbouwlocatie om Merlijn op te halen. Bo met twee vriendinnetjes, Loïs en ik. Nou ben ik een hele leuke en geïnteresseerde moeder, zeker als er andere kinderen bij zijn , dus ik vraag: ‘Meiden, hoe was het vandaag op school? Nog iets leuks gedaan?’ ‘Ja, bij Frans was het heel leuk’ begint Bo enthousiast te vertellen, ‘we moesten iets heel moeilijks doen.’ ‘Ja, vét moeilijk!’ vallen haar vriendinnen in koor bij. ‘Het was echt vét moeilijk wat we moesten doen, maar ik kon het toch.’ ‘En ik ook!’ ‘En ik ook!’ ‘Maar niet iedereen hoor mam, want verder snapte bijna niemand het!’ ‘Goh, wat goed van jullie,’ zeg ik op de automatische piloot, want ik ben inmiddels alweer een beetje afgeleid. Door het drukke verkeer waar ik ons veilig doorheen moet loodsen en de chaos aan gedachten in mijn hoofd: over de folder die ik aan het schrijven ben en waarvan die ene zin nog steeds niet lekker loopt, over zwemles, over Sinterklaascad...

'Veel barbies ' had Bo op haar verlanglijstje gezet, dus kocht ik op marktplaats 20 barbies voor 20 euro. Ook Sinterklaas heeft te lijden van de kredietcrisis, nietwaar. Vanmorgen arriveerde er een doos, waarvan de inhoud mijn stoutste verwachtingen overtrof. Niet alleen waren daar de afgesproken 20 barbies: 19 vrouwtjes en één mannelijk exemplaar (een dude met een surfboard - is dit Ken? Ken Ken surfen?), tevens had de verkopende partij de doos volgestouwd met een collectie kleding, schoenen, zonnebrillen, sieraden en (reis)tassen waar de gemiddelde girlband u tegen zou zeggen. Maar het allermooiste wat in de doos zat, datgene waarvan mijn mond letterlijk openviel, was een item waar ik in het begin van de jaren '80 een moord voor zou hebben gedaan: een heuse Michael Jackson-pop. 'I'll be damned,' sprak ik bij het openen van de doos - het pièce de résistance lag bovenop - 'it's freakin' MJ.' En toen verloor ik mezelf. Ik moonwalkte er lustig ...

Zo. En dan mag u nu allemaal gaan roepen dat het zo'n schatje is. Met van die leuke krulletjes. En mooie ogen. Kómmaarkommaarkommaar.

Zonder hier verder al te veel op in te gaan: er is in mijn jeugd nogal creatief met de waarheid omgesprongen. Familiegeheimen, doofpot-affaires, de hele rataplan. Enfin. Toen ik eindelijk de onderste steen boven had en – na een eindeloze reeks therapeutische sessies – de feiten en gevoelens mijnes levens op een rijtje, besloot ik, onder het motto: ‘het leven is al ingewikkeld genoeg zonder verhullingen en omwegen’ dat als ik ooit kinderen zou krijgen, ik nooit tegen hen zou liegen. De waarheid en niets dan de waarheid! En ja, het zou best kunnen dat ik hierin volledig ben doorgeslagen, maar so be it. ‘Dat vogeltje is dood , lieverd.’ ‘Nee, schat, dat is helemáál geen aardige meneer.’ ‘Kindjes komen uit mama’s buik. Door een piepklein gaatje. En dat doet HEEL VEEL PIJN.’ Helder. Duidelijk. Geen gedraai om de hete brij. Mijn credo: je moet kinderen behandelen als gelijkwaardige gesprekspartners. Er was alleen één dingetje, één klein onbenullig rood dingetje met een baard en een...

Als u zich afvraagt waar toch het filmpje is gebleven dat hier gisteren nog stond? Weg. Sent back to youtube-country . Ik had het op dit blog gezet omdat ik het zo’n mooi nummer vind. En het clipje leek ook heel aardig, op het eerste gezicht; pas na plaatsing vielen me die afschuwelijke 3 seconden op. Nog even heb ik gedacht te kunnen volstaan met een waarschuwing, maar voor ik ging slapen wist ik ineens: weg ermee. Iedereen heeft zo zijn grens en de mijne ligt duidelijk bij Tsjernobyl-baby’s. Weet ik dat ook weer. (Wat niet wegneemt dat - inderdaad, Quirk - The Veils geweldig zijn. Af en toe een beetje misselijkmakend, okee, maar dat mag je verwachten van een band met een cd getiteld ‘Nux Vomica’.)

Ik weet het even niet. Vandaag. Gisteren ook al niet. Er is niet echt iets aan de hand; ik loop gewoon een beetje met mijn ziel onder de arm. (Wat een rare uitdrukking eigenlijk? Oh, ik lees net dat het betekent dat ik me verveel. Dat klopt niet. Althans, dat zou niet hoeven: ik heb het razend druk. Lusteloos - dat is wat ik bedoel.) Maar waarom? Heb ik een herfstdepressie? Komt het door het geouwehoer over die Mexicaanse griep? Doordat we ineens moeten beslissen of we Loïs al dan niet laten vaccineren - en ik het echt niet weet ? Normaal gesproken ben ik met dit soort dingen heel vatbaar voor rationele argumenten, maar die doen het nu niet voor me, om de een of andere duistere reden. En intussen schreeuwt mijn gevoel dat we haar niet moeten enten ! Niet omdat ik bang ben dat er een nanochip in mijn kind wordt gespoten (een wát!? Een náchochip?! - hier moest ik heel hard om lachen) maar omdat ik, enerzijds, denk dat mijn kinderen prima in staat zijn een eventuele griepuitbraak te ...

Kijk, ik heb niet zo veel met sport. Bo wel. Bo is er goed in, ze is lenig, sterk en snel (we weten nog niet zo goed of we haar op tennis moeten doen, op turnen of op atletiek? Waar is het meeste geld mee te verdienen? Wat zou u adviseren?) en koppelt aan al dit talent ook nog eens de juiste mentaliteit: ze wil winnen. Gisteren was er de jaarlijkse hardloopwedstrijd in ‘ons’ plantsoen, waar de school van Bo en Merlijn sinds jaar en dag een eigen evenement van maakt, door middel van een gezamenlijke inschrijving en het uitdelen van schoolt-shirts en met een eigen hoofdkwartier waar ranja en broodjes knakworst te halen zijn. ‘Ik wil een beker, mama,’ zei ze toen we haar deelnameformulier invulden. ‘Ik ga gewoon zó hard rennen dat ik win.’ En ze zei dit met zo veel overtuiging dat ik haar zondermeer geloofde. Henk, zelf ook een hardloper, zou met haar gaan trainen in de herfstvakantie. Maar toen brak ze haar arm. Dus van dat trainen kwam niet zo veel terecht - hoewel er toch nog twee ...

Zo heet de taart. De naam heb ik niet zelf bedacht (het recept evenmin) maar het is geen woord teveel gezegd. Het is chocola zoals chocola bedoeld is. Het is chocola-keer-10, het is kreunen van genot, het is zoals Nigella zou zeggen like you died and went tot chocolate-heaven . (Janke, ik begrijp dat ik je verwachtingen hoog span hiermee. En terecht. God, laat de taart ditmaal niet mislukken. ) Goed. Men neme: - 340 gram chocolade, pure chocolade welteverstaan, met een cacaogehalte van minimaal 70%. Bijvoorbeeld de Tony’s Chocolonely , die met de blauwe wikkel. Want - hoe recalcitrant! - bij Tony’s zit de melkchocolade in de rode wikkel en puur in de blauwe. Gelukkig zit er om de blauwe dan wel weer een geel bandje waarop 72% staat, anders zou je maar in de war raken. Oh, sorry. Zijsporen zijn natuurlijk dodelijk, in een recept. Ik begin opnieuw. U heeft nodig: - 340 gram chocolade, minimaal 70% cacao - 225 gr roomboter - 5 biologische eieren - 210 gram suiker En wat u óók nodig h...

Ter gelegenheid van een etentje dit weekend ( Stop, Janke, niet verder lezen) ga ik mijn fameuze en niet te overtreffen chocoladetaart maken. Hoewel, niet te overtreffen...het zou kunnen dat ie ditmaal toch nog lekkerder wordt dan anders. Want als ingrediënt kocht ik vanmorgen Tony’s Chocolonely , ongetwijfeld de chocolade met het beste verhaal; als u tijd heeft en van chocolade houdt zou u het eens moeten lezen. Over Teun ( Tony ) van de Keuken van het programma Keuringsdienst van Waarde, die met Chocolonely slaafvrije chocolade garandeert. ( Slaafvrij ? Hoezo slaafvrij ? Slavernij, anno 2009? Ja dus . In Ivoorkust worden honderdduizenden kinderen gedwongen op cacaoplantages te werken. Ze krijgen niet betaald en mogen niet weg. Dat is slavernij.) Ik zeg: iets dat zo lekker is als chocolade zou niemand ongelukkig mogen maken. (Ik viel overigens gewoon op de verpakking, hoor. Dat u niet denkt dat ik elk product in de winkel naspeur op de aanwezigheid van een Max Havelaar keurmerk. Zou...

Het meisje was verhuisd, van de grote stad naar een klein dorpje. Een dorpje waar het meisje de inwoners maar met moeite kon verstaan. Een dorpje, waar de kinderen het meisje met argusogen bekeken. Maar ook: een dorpje met een SRV-wagen. Het meisje was dol op de SRV-wagen. Drie dagen in de week, meestal precies tussen de middag – wanneer het meisje juist uit school was gekomen om een boterham te eten – stopte hij toeterend voor het huis. Je kon er van alles kopen. Fruit en groente, soep in blik, koekjes, appelsap, plakband. Achterin, waar het altijd koud was, vond je de melk en de yoghurt, de kaas en de boter. En de hopjesvla. Als het meisje het trappetje had beklommen, waarvan de eerste tree heel hoog was, kon ze zien hoe de chauffeur, met een blauw schort aan, opstond van de bestuurdersstoel en plaatsnam achter de kassa. Ze vond hem aardig; hij gaf haar altijd een snoepje en soms mocht ze een stukje meerijden, tot het einde van de straat, als ze zich goed vasthield aan het kra...

1. Ik ben bang voor chloor. Voor bleek. Sinds mijn moeder mij als kind eens opdroeg om ‘even die gele fles met die rode dop uit de bijkeuken te halen’. Ik deed wat me was opgedragen en hield daarbij de fles tegen mijn buik geklemd, met als resultaat een witte vlek op mijn prachtige roodfluwelen lievelings-sweater. Of beter gezegd, een niet-vlek . De Glorix had plaatselijk de kleur van mijn trui gestolen. Ik vond dat zó erg! Totale ontluistering. Dat iets daar toe in staat was, dan ging mijn voorstelling te boven. En nog, eigenlijk. 2. Om even bij de chemische middelen te blijven: je kunt me niet gelukkiger krijgen dan als het doucheputje verstopt zit. Want dan mag ik met de Caustic Soda . (Kent u dat, Caustic Soda? En goedje dat zo gevaarlijk is en volgens mij zo slecht voor het milieu, dat ik niet begrijp dat het nog steeds verkocht mag worden?) Ik strooi een flinke scheut korrels in de afvoer, giet er kokend water op. En dan begint het te bruisen, te borrelen. Met een ziedend ge...