Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit februari, 2010 tonen

Opliftend

Okee, sorry voor de slechte woordspeling, maar dit is zo mooi! Vanaf 4minuut10 ongeveer, tot het einde van het eerste liedje vergeet ik gewoon adem te halen, elke keer weer. De geweldige Ane Brun, met Nina Kinert, van dit liedje .

Are we missing the bigger picture?

Aardbeving Haïti catastrofaal Gewonden bij aardbeving in China Aardbeving treft uiterste zuiden van Japan Tsunamiwaarschuwing na aardbeving bij Taiwan Tsunami in Chili na aardbeving Dit jaar beefde de aarde al vijf keer. En maart moet nog beginnen. Ligt het nou aan mij, of is dit wel wat veel? Kan iemand hier misschien iets verstandigs over zeggen? Overzicht (zware) aardbevingen sinds 1906 Klik PS. Zusje, ik hoop dat het allemaal goed gaat bij jullie...

Rise and fall of minor depression

Misschien komt het door het weer, laten we het daar maar op houden, maar ik viel de laatst tijd niet helemaal samen met mijn vrolijke en opgeruimde karakter. Ik was maar half aanwezig. Zombie-like. Ik werkte wat zonder al te veel begeestering, zorgde voor de kinderen zonder al te veel begeestering, deed het huishouden zonder enige begeestering.....eigenlijk had ik alleen maar zin om te slapen. En dan pas wakker te worden in de lente, met alle bomen in knop en een temperatuurtje van, zeg, 16 graden. Maar ja, dat kan niet. Zeggen ze. En dus was ik moody. En gloomy. En een tikje labiel. Zo was ik bijvoorbeeld overdreven aangeslagen door het niet nader te noemen 10kilometer-debacle in Vancouver. Ik heb er een hele nacht van wakker gelegen en zelfs om gehuild, nah en ik hou niet eens van sport, kun je nagaan. Waarschijnlijk had het dan ook mede te maken met het meisje dat diezelfde dag werd geboren, veel te vroeg en veel te klein, omdat haar moeder (mijn nichtje) een acute zwangerschaps

(O)NS

Ik kan ieder gezin aanraden om eens een dagje met elkaar in de trein te gaan zitten. Gewoon, ergens naar toe reizen. En 's avonds weer naar huis. Zorg dat u een doel heeft, dat maakt het leuk (en het voelt ook minder onzinnig): bezoek vrienden aan de andere kant van Nederland, bijvoorbeeld. Of ga desnoods naar de dierentuin. Maar met de trein . Want dat is echt anders dan in de auto, waar je dan wel bij elkaar in een kleine ruimte zit, maar uiteindelijk toch allemaal met je neus in dezelfde richting. In de trein ben je met z'n allen weg uit de vertrouwde omgeving en - ook al klinkt het misschien wat kazig, die afgedwongen qualitytime - dat is dus leuk. Vind ik. Vinden wij. De brunch was heerlijk, overigens! En voor een weeshuis, echt. (Ziet u de etagères?) Oh, en ik heb nog iets nieuws geleerd: scones met room en 'lemon curd'. (So good..!) Henk maakte ook nog een foto (dan ziet u even dat ik ook mee was): klik

Hoe is het eigenlijk met...

mijn iphone? Fijn dat u het even vraagt. Maandag. Hoor ik of hij gered is. Ik beef al tien dagen van de ingehouden spanning, de laatste tijd heb ik er bijna een dagtaak aan. Bijna , want ik deed nog meer. Ik deed de belastingaangifte. (Op 20 februari, een record!) En we kochten een fiets voor Bo. De meest briljante Bo-fiets die we maar hadden kunnen vinden op marktplaats. Een fiets met brede banden en blauwe velgen en een gote B voorop. Van Batavus, maar nu van Bo. We haalden hem op in Grootegast, bij Sebaldeburen en Gaarkeuken , u weet wel. Oja, en vanmorgen nam ik een maskertje. Tot grote hilariteit van mijn gezinsleden. Ik ben namelijk niet zo’n vrouw-vrouw. Ik probeer wel die indruk te wekken, door mascara op te doen en lippenstift. Maar als u goed kijkt ziet u dat de lippenstift altijd slordig zit. Ik ben de vrouw met de slordige lippenstift. Ja. En in de winter vergeet ik soms maandenlang mijn benen te scheren. Maar vanmorgen nam ik dus een maskertje. Want die vond ik toevallig,

Sorry

Ik was het echt niet van plan. Het is overmacht. En zijn schuld. Maar ik vind dit zo verschrikkelijk mooi! De muziek, uiteraard, maar vooral ook het filmpje. Tranentrekkend. Die toch al behoorlijk hoog zaten vandaag, die tranen: de moeder van een klasgenootje van Merlijn is gisteren overleden. Het was op zich conform de verwachting (ze heeft zelfs nog een paar maanden langer geleefd dan aanvankelijk de prognose) maar dat maakt het allemaal niet minder vreselijk. Dat jongetje is 6 jaar en heeft gewoon geen moeder meer. En een vader, die had hij ook al niet. Alleen een oom, die nu de zorg voor hem op zich heeft genomen. Wat dan wel weer mooi is. Maar toch. Blegh.

Big hug

Overigens ben ik de hele week al een soort van blij als ik Bo bij school afzet. In de galerie naast de school is momenteel namelijk een expositie van..tja....grote knuffelbeesten. 'Dushi' is een project van kunstenaar Florentijn Hofman, die - zo las ik - eerder die enorme badeend had bedacht, die mondiale spanning zou doen afnemen maar in plaats daarvan steeds werd vernield . (Leuk eendje, maar haha, dat filmpje, te wanstaltig gewoon, die muziek en die overvloeiingen!) Florentijn, zou je kunnen zeggen, die houdt wel van groot. "Voor de solo expositie 'Dushi' heeft hij speciaal nieuw werk gemaakt waarbij hij zijn directe omgeving als uitgangspunt heeft genomen. Het speelgoed van zijn kinderen gaf aanleiding voor de zachte (knuffel)sculpturen die hij door middel van schaalvergroting een andere functie geeft," lees ik ergens op een site. Ah. Ja, duidelijk. Het speelgoed van zijn kinderen als inspiratie. Alleen: die 'andere functie'? Dat weet ik niet zo g

Woszja en het gebakken ei

Tussen zijn derde en vijfde levensjaar had Merlijn een imaginary friend : Woszja. Die was er ineens. En hij bleef jaren rondhangen. Soms ging hij ergens mee naar toe. Op vakantie. Of naar een feestje. Maar vaak ook niet. Soms liet hij wekenlang niets van zich horen en dook dan plotseling weer op. De eerste keer dat Woszja zich in ons leven aandiende was op een avond. Ik herinner het me nog goed. Ik liep op de overloop en hoorde Merlijn praten. Ik keek om de hoek van zijn kamerdeur. ‘Tegen wie praat je?’ vroeg ik. ‘Tegen Woszja,’ zei Merlijn. ‘Tegen wie?’ ‘Woszja’. ‘Wie is Woszja?’ ‘Mijn vriendje.’ (Ik heb natuurlijk geen idee of ik het zo moet schrijven; dat met die s en die z heb ik zelf maar bedacht, voor het extra Russische effect. Ik had er namelijk hele romantische ideeën bij: van zo’n knap Siberisch jongetje, jammerlijk gestorven op een besneeuwde steppe na een val van zijn paard. Een ver familielid misschien, dat Merlijn nu had uitgekozen om vriendschap mee te sluit

Radioheadweek comes to an end

Misselijk zijn op Valentijnsdag: als dat maar geen slecht voorteken is op liefdesgebied! Ik werd vanmorgen wakker alsof - ik kan het niet anders omschrijven - mijn maag vacuüm was getrokken. Of misschien alsof ik al 3 weken niet had gegeten, maar dat heeft waarschijnlijk hetzelfde effect en ik wist bovendien dat dat niet waar was: Henk had gisteren de meest goddelijke lasagna gemaakt waarvan ik met smaak een portie heb verorberd en niet zo'n kleintje ook. En het mocht dan voelen alsof mijn maag leger dan leeg was, honger had ik niet. Integendeel! Bij de gedachte aan de hartjespannekoeken die ik me had voorgenomen te bakken deze ochtend, bij wijze van Valentijnverrassing, sloeg de schrik me om het hart. Met geen mogelijkheid zag ik mezelf in de keuken in de vette baklucht staan. En niet eens alleen vanwege het verontrustende gevoel in mijn ingewanden, maar vooral ook door het allesoverheersende gebrek aan energie. Krachteloos was ik. Lamlendig. Futloos. Een slappe hap. Ik heb nog e

Hoofdpijn en een iphone deel 2

Of hoofdpijn van een iphone, dat zou de titel ook kunnen zijn. Want. Ik heb een iphone. Een hele mooie witte. Tweedehands gekocht. Op Marktplaats. Voor een best wel schappelijke prijs, maar voor toch nog heel veel geld. Ja. Ik heb een iphone. Die het niet doet. (Nouja, wel een heel klein beetje, maar niet genoeg. Internet werkt niet bijvoorbeeld, en hij staat een beetje open aan de bovenkant - dat viel me vanmorgen pas op - en hij 'hangt' steeds. Dan moet ik hem uitdoen en weer aan en dan gaat het weer. Eventjes.) Ik ben opgelicht. Lacht u mee? Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha. Dat is dus wat jaloezie en hebzucht met je doet, blijkbaar. Het maakt je een easy target. Terwijl ik gisteren nog gezwóren zou hebben dat mij zoiets nooit zou overkomen. Want ik merk het namelijk altijd direct als dingen niet in de haak zijn. Daar heb ik een speciale antenne voor. Ik ruik het meteen, als something fishy is

Hoofdpijn en een iphone

Of ik misschien een dipje heb, vraagt Door . Heb ik een dipje? Nou. Neu. Niet echt. Wat ik wel heb is hoofdpijn. Rare hoofdpijn. Al een paar dagen. En een paar weken geleden had ik precies hetzelfde. En een paar weken daarvoor ook. Elke keer rondom de sneeuwval, heb ik inmiddels ontdekt. Dus ik ging vandaag maar eens googlen en ja hoor: sneeuwhoofdpijn. Het bestaat. Heeft iets te maken met dalende luchtdruk en spanning in de lucht en uitzettende bloedvaten. Veel mensen schijnen er last van te hebben. Nah: ik had er nog nooit van gehoord. Ik heb ook geen idee of ik er al eerder last van had. Maar zo vaak sneeuwt het dan ook niet in Nederland. Behalve deze winter. Gisteren voelde het alsof de kou zich had vastgezet als een soort pingpongbal achter mijn linkeroog. Gekmakend. De gedachte om met de vingers van mijn rechterhand mijn oogbol uit zijn kas te rukken werd op een bepaald moment zo ondraaglijk aangenaam, dat ik maar naar bed ben gegaan, waar ik goddank in slaap viel. Vanmorgen was

When I am king you will be first against the wall

Dat zinnetje heb ik vandaag ongeveer 5736 keer gezongen. Gebeurt altijd na het beluisteren van Paranoid Android, dan blijft dat zinnetje hangen. Ik weet niet precies wat het is met dat zinnetje. Waarom het zo'n lekker zinnetje is. Want ik heb niet echt per se wat met de inhoud. Het is niet zo dat ik er heimelijk van droom iemand tegen de muur te zetten. Dat is het niet. Maar toch is het een lekker zinnetje. Ja. U merkt het al weer: nog steeds weinig inhoud. En wat Cisca al zei in een reactie op mijn vorige stukje: altijd fijn, een youtuubje, als je het even niet weet. Ik doe er gewoon nog een.

Druk

Misschien is het u opgevallen, misschien niet, maar het wil niet zo loggen hier. Nee. Ik weet het ook niet zo goed. Het is niet dat er niets gebeurt. Er gebeurt best wel wat. Ik kreeg een cadeautje van haar . En een kaartje van haar . En verder gebeurt er nog een heleboel. Dagelijks gedoe. Ik heb het druk, mensen. Met werk. En met Loïs. Met werk en met kinderen die naar school moeten. Met werk en met kinderen die thuiskomen met vriendjes en verhalen en tassen vol tekeningen en oorpijn. Met werk. Met Loïs. En met Loïs. En met werk en deadlines en kinderen die willen eten en drinken, die schone kleren willen en naar circus en zwemles gebracht worden en naar feestjes (mét een cadeautje voor de jarige). Met Loïs en met werk. En vooral met de combinatie van al die dingen. En met verlangen naar de lente, daar heb ik het ook heel druk mee. Ik had vandaag eigenlijk een verhaaltje willen schrijven met de titel: 'Huishouden in de marge.' Maar ja, het wil niet zo loggen momenteel. Dus da

Hoeveel een moederhart kan hebben

Twee schoolrapporten en twee zwemdiploma's in één week tijd. Poehee. Het was vandaag overigens een rare dag, die begon met een grote brand in een studentenhuis hier in Groningen. Het betreffende pand grenst aan het schoolplein van de school van Bo; in de loop van de ochtend moesten alle kinderen op last van de brandweer naar huis vanwege te veel rook en roetdeeltjes in de lucht. Vanmiddag werd bekend gemaakt dat bij de brand een meisje van 19 is omgekomen. Een meisje dat vast ook ooit haar zwemdiploma's heeft gehaald. Een meisje dat vermoedelijk ook een moeder had. Wier hart vandaag is gebroken.

Eend

Terwijl ik vanmorgen wederom een immense inspanning moest betrachten teneinde twee kinderen in hun kleren te dirigeren, drong – in de badkamer - ineens tot me door dat Loïs me al een tijdje iets probeerde te vertellen. (Mijn kinderen zijn alledrie Oost-Indisch doof, maar ik ook. Geworden. Van de weeromstuit. Daarbij, het was pas 7 uur; ik bewoog en praatte, maar was nog niet wakker. ) Ik bemerkte aldus, met terugwerkende kracht, dat Loïs al geruime tijd achter me aan had lopen drentelen met een kleerhangertje in haar hand, onderwijl enthousiast uitroepend: 'Eend! Kijk mama! Eend!' Dus ik draaide me om en zei: ‘Wat is er meissie.’ ‘Eend!’ Ver-rek zeg . Een eend. Ik wist het wel. Ze is briljant! Ze is in staat een willekeurig object te ervaren als een abstract beeld van een ander, herkenbaar en figuratief object. Abstraheren en concretiseren: de basisbeginselen van analytisch denken. Ik bedoel maar.