De afgelopen dagen was Marthe hier, momenteel onze grootste kans op een beroemdheid in onze vriendenkring. Wij kenden haar al van voor ze naar het Conservatorium in Den Haag ging, verloren haar wat uit het oog tijdens haar jaren als 'Crazy Jane' - frontvrouw van de rockband Clayborn uit Rotterdam (wereldberoemd in bepaalde kring, redelijk onbekend bij het grote publiek denk ik) en kregen vorig jaar ineens weer contact.
Zij was juist bezig met een soort soloproject, waarbij ze elke ochtend een foto nam van zichzelf en een idee schreef voor een liedje. Uiteindelijk ontstonden er 10 nummers, die allemaal over de ochtend gaan.
Net toen ze in een soort impasse zat: want wat moest ze met die nummers doen? belde Henk haar op, omdat hij aan haar dacht voor een audioproject (Henk geeft les in geluids- en opnametechniek en werkt graag projectmatig met ‘echte muzikanten’ - zijn even omstreden als bejubelde manier van lesgeven - om de leerlingen in de praktijk echt te leren werken.)
Eigenlijk kan Marthe dit verhaal zelf veel beter vertellen.
Het liep nogal uit de hand. Het werd gewoon té goed: een geweldig project, waar een groot aantal hele goede muzikanten aan hebben meegewerkten waar elke vrije minuut van Henk in is gaan zitten met als resultaat een prachtige cd: 365 mornings. Bij de cd hoort een documentaire (een multi media diary), die nog afgemonteerd moest worden.
En dat deden we dus de afgelopen dagen. Nouja, wij. Henk en Marthe dus. (Maar ik bemoei me altijd graag overal mee.)
Onze woonkamer was omgebouwd tot montagestudio, het was leuk (de documentaire is te gek!) er was drank, er waren sigaretten en het werd (héél) laat.
Martha Jane Settler. Onthoud die naam.
Detail: het auryn van The Neverending Story bleek geatoeëerd op haar rug. Nah.
Net nu we hier zo in de ban zijn van die film! Bo en Merlijn waren in totale verwarring en vervoering.
En dit is ook nog zo’n mooi liedje. Klik.
Zij was juist bezig met een soort soloproject, waarbij ze elke ochtend een foto nam van zichzelf en een idee schreef voor een liedje. Uiteindelijk ontstonden er 10 nummers, die allemaal over de ochtend gaan.
Net toen ze in een soort impasse zat: want wat moest ze met die nummers doen? belde Henk haar op, omdat hij aan haar dacht voor een audioproject (Henk geeft les in geluids- en opnametechniek en werkt graag projectmatig met ‘echte muzikanten’ - zijn even omstreden als bejubelde manier van lesgeven - om de leerlingen in de praktijk echt te leren werken.)
Eigenlijk kan Marthe dit verhaal zelf veel beter vertellen.
Het liep nogal uit de hand. Het werd gewoon té goed: een geweldig project, waar een groot aantal hele goede muzikanten aan hebben meegewerkt
En dat deden we dus de afgelopen dagen. Nouja, wij. Henk en Marthe dus. (Maar ik bemoei me altijd graag overal mee.)
Onze woonkamer was omgebouwd tot montagestudio, het was leuk (de documentaire is te gek!) er was drank, er waren sigaretten en het werd (héél) laat.
Martha Jane Settler. Onthoud die naam.
Detail: het auryn van The Neverending Story bleek geatoeëerd op haar rug. Nah.
Net nu we hier zo in de ban zijn van die film! Bo en Merlijn waren in totale verwarring en vervoering.
En dit is ook nog zo’n mooi liedje. Klik.