Loïs had vanmorgen voor het eerst een staartje. Dat wil zeggen: voor het eerst liet ze mijn zorgvuldig aangebrachte elastiekje langer dan tien seconden zitten. En met het staartje deed ze me echt enorm aan Pebbles denken. Ik heb zelfs even met de gedachte gespeeld om een botje uit het skelet dat Merlijn van Sinterklaas heeft gekregen te slopen en dit in
heur haar te knopen, alleen om even een foto te kunnen maken (u weet, ik ben daartoe in staat). Dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan was uit angst dat ik het lijk niet op tijd weer in elkaar zou kunnen krijgen. En dan had ik weer zoveel
smoezen moeten verzinnen uit moeten leggen. Wat deed ik wel? Ik nam mijn toevlucht tot photoshop. Nouja tot
photostudio. (Wow, ga ik dit echt vertellen? Want het is nogal sneu maar ik bedien me nog steeds van het gratis fotobewerkingsprogrammaatje dat in een ver verleden eens werd meegeleverd met een digitale camera die zelf al jaren ter ziele is. Een tekenpalet heb ik trouwens ook niet,
om de vinger maar eens op de zere plek te leggen. Want dat kreeg ík namelijk van de Sint: een echt
Bamboo tekenpalet. Leuk hè? Heel leuk. Als alles in de doos had gezeten, ja. Maar in de doos zat alleen het pennetje. De mat, die was eruit. Gejat, door Jat-Piet. Of misschien dat ‘Sinterklaas’ gewoon per ongeluk de doos van het demonstratiemodel heeft gekocht, dat kan ook.)
Anyway. Sprekend Pebbles. Toch?
O, u vraagt zich af of ik me soms verveelde vandaag? Nee hoor, integendeel. Ik paste op. Op
Bamm-bamm Loïs’ vriendinnetje J.,
Zonder knots, maar mét handtasje. Waar ze een rake klap mee kon uitdelen, zo bleek. En waar ik dan weer bij moet zeggen dat dat pas was nádat Loïs haar had proberen te onthoofden met het piratenzwaard van Merlijn.
Hoi mama van J. Als je dit toevallig leest: ik zwets maar wat in de rondte, natuurlijk. Dat begrijp je. Want het ging precies zoals ik vanmiddag al zei: zó lief gespeeld. Twee zónnetjes. Echt.
