Wellicht is het u niet eens opgevallen, maar ik heb al zes dagen niet geblogd.Na meester Frans hield het op. Stilte.
Ik had gewoon geen inspiratie.
Dat kan hè. Het overkomt de beste.
Ja.
Okee, dat was het niet.
Ik zal eerlijk zijn, ook al vindt u me waarschijnlijk zometeen een zeurpiet: ik werd volledig in beslag genomen door de vraag of we al dan niet gehoor zouden geven aan de oproep om Loïs te laten vaccineren tegen de Mexicaanse griep. En wat vorige week nog begon als een lichte besluiteloosheid, was langzaam uitgegroeid tot een tweestrijd van formaat. Ik zat gevangen in de verlammende greep van het dilemma.
Tsja, een beetje sneu is dat wel.
Ben ik met u eens.
Ik zei dan ook meerdere malen per dag tegen mezelf: ‘Mens, neuzel niet zo, laat er gewoon zo’n spuit in jassen en get on with your life. Of besluit dat je het niet wilt en get on with your life.’
Maar dat hielp niet. Ik blééf maar zoeken op internet. Las de hele dag de meest uiteenlopende (komplot)theorieen, standpunten van voor- en tegenstanders, adviezen van artsen en wetenschappers. Daarnaast belde ik met vriendinnen (van wie overigens slechts een enkeling mijn twijfels begreep; het overgrote deel had verbazend snel en gemakkelijk besloten haar kroost vooral wel in te laten enten) en sprak ik wildvreemde mensen aan op straat om hun mening te peilen. Af en toe dacht ik dat ik eruit was, om vijf minuten later toch weer meer voor het tegenovergestelde te voelen.
Doodvermoeiend.
Ik ben sowieso al niet zo goed met beslissingen; u kunt zich voorstellen wat er met me gebeurt als ik me bij de besluitvorming moet baseren op een informatiestroom die bol staat van de tegenstrijdigheden.
Alles wat ik nodig had was één argument. Een steekhoudend argument, goed genoeg om de keuze voor een van de opties te rechtvaardigen. Het leek er echter niet op dat ik zo’n argument nog zou vinden. De tijd tikte door en ik betrapte me er al op dat ik begon te hopen dat het arme kind op de betreffende dag verhoging zou hebben en ik me kon beroepen op overmacht.
Maar.
Niet nodig!
Want ik heb toch nog, op de valreep, een argument gevonden!
Poeh. Wat een héérlijk gevoel. Er is zo’n last van me afgevallen! Ik denk dat ik voor het eerst sinds een week weer lekker zal slapen vannacht.
Het feit wil namelijk dat groep 4 gaat schaatsen, aanstaande vrijdag. En Bo heeft onlangs van iemand een paar prachtige ijshockeyschaatsen gekregen, die alleen nog even geslepen moeten worden. En laat het goedkoopste en best bekend staande slijp-adres zich nu net in het sportcomplex bevinden, daar waar de griepspuiten morgen worden uitgedeeld?
Dus.
Als ik toch daar ben....