Het sneeuwt, het heeft net gesneeuwd of het gaat zo sneeuwen. En wij doen sneeuwdingen. En kerstige vakantiedingen. Zo wandelden/sleeden we al in het bos, dronken we op verschillende locaties glühwein, plaatsten we een kerstboom op ons plein, probeerden we tevergeefs nog ergens moonboots te scoren, kocht ik een when in Russia, do as the russians do-(nep)bontmuts en liepen we al vier maal op en neer naar het Glazen Huis. De eerste keer omdat we dat zelf leuk vonden, de andere keren om Anna-Maria een plezier te doen. (De arme schat. Het wordt haar bijna te veel, Gerard Ekdom zes dagen lang zo dichtbij; binnen handbereik en toch ook weer niet, want achter glas.)
O. ehm. Ja. Octaview, mocht je dit zien, die muts lijkt inderdaad nogal op eh..jouw muts. Is nagemaakt. Namelijk. Door mijn moeder. Voor Anna-Maria. Mijn buurmeisje. En ik wil er niets mee te maken hebben.
Gisteravond keken we naar een film op Canvas over een illegale abortus in Roemenië, (hoewel dat dan net weer iets minder kerstig was) en vanmorgen in bed las ik 'De Vrouw die met Vuur speelde' eindelijk uit. Dat ik me er echt bij verveeld heb kan ik niet zeggen, maar ik vind het ook wel weer even goed nu met dat literaire thriller-genre; het derde deel van de Millennium trilogie hoef ik niet, dank u.
Voor vandaag leek het me een goed idee om gezamenlijk met Loïs op de slee naar de Al.bert H.eijn te gaan omdat de Prosecco er in de bonus is. En dan dus niet naar de Al.bert H.eijn hier vlakbij, maar naar die verre. Avonturier die ik daar ben. We vertrokken om elf uur en waren om half drie pas weer thuis, met een Loïs in hibernation state. Tsja.
