'Veel barbies' had Bo op haar verlanglijstje gezet, dus kocht ik op marktplaats 20 barbies voor 20 euro. Ook Sinterklaas heeft te lijden van de kredietcrisis, nietwaar.
Vanmorgen arriveerde er een doos, waarvan de inhoud mijn stoutste verwachtingen overtrof. Niet alleen waren daar de afgesproken 20 barbies: 19 vrouwtjes en één mannelijk exemplaar (een dude met een surfboard - is dit Ken? Ken Ken surfen?), tevens had de verkopende partij de doos volgestouwd met een collectie kleding, schoenen, zonnebrillen, sieraden en (reis)tassen waar de gemiddelde girlband u tegen zou zeggen.
Maar het allermooiste wat in de doos zat, datgene waarvan mijn mond letterlijk openviel, was een item waar ik in het begin van de jaren '80 een moord voor zou hebben gedaan: een heuse Michael Jackson-pop.
'I'll be damned,' sprak ik bij het openen van de doos - het pièce de résistance lag bovenop - 'it's freakin' MJ.'
En toen verloor ik mezelf. Ik moonwalkte er lustig op los met Michael, sleutelde links en rechts wat aan zijn neus, liet hem hinderlijk gevolgd worden door paparazzi, zijn heil zoeken in de zuurstoftent..... ik was zo leuk aan het spelen, dat ik de tijd vergat.
Beter gezegd: ik negéérde de tijd.
'Ik moet nu Loïs wakker maken, anders ben ik zometeen te laat bij de school,' zei de interne verantwoordelijke moeder. 'Nog even, nog heel even,' treuzelde het kind, want zij snapte dat ik, als Bo en Merlijn eenmaal thuis waren, niet verder kon spelen met MJ. Of dan minstens heel wat had uit te leggen.
Uiteindelijk wist ik me toch los te rukken, nog net op tijd om met goed fatsoen de moeder van een klasgenootje te bellen en te vragen of zij misschien Bo wilde meenemen omdat ik een beetje verlaat was.
Ja.
Altijd drukdruk.
Vanmorgen arriveerde er een doos, waarvan de inhoud mijn stoutste verwachtingen overtrof. Niet alleen waren daar de afgesproken 20 barbies: 19 vrouwtjes en één mannelijk exemplaar (een dude met een surfboard - is dit Ken? Ken Ken surfen?), tevens had de verkopende partij de doos volgestouwd met een collectie kleding, schoenen, zonnebrillen, sieraden en (reis)tassen waar de gemiddelde girlband u tegen zou zeggen.
Maar het allermooiste wat in de doos zat, datgene waarvan mijn mond letterlijk openviel, was een item waar ik in het begin van de jaren '80 een moord voor zou hebben gedaan: een heuse Michael Jackson-pop.
'I'll be damned,' sprak ik bij het openen van de doos - het pièce de résistance lag bovenop - 'it's freakin' MJ.'
En toen verloor ik mezelf. Ik moonwalkte er lustig op los met Michael, sleutelde links en rechts wat aan zijn neus, liet hem hinderlijk gevolgd worden door paparazzi, zijn heil zoeken in de zuurstoftent..... ik was zo leuk aan het spelen, dat ik de tijd vergat.
Beter gezegd: ik negéérde de tijd.
'Ik moet nu Loïs wakker maken, anders ben ik zometeen te laat bij de school,' zei de interne verantwoordelijke moeder. 'Nog even, nog heel even,' treuzelde het kind, want zij snapte dat ik, als Bo en Merlijn eenmaal thuis waren, niet verder kon spelen met MJ. Of dan minstens heel wat had uit te leggen.
Uiteindelijk wist ik me toch los te rukken, nog net op tijd om met goed fatsoen de moeder van een klasgenootje te bellen en te vragen of zij misschien Bo wilde meenemen omdat ik een beetje verlaat was.
Ja.
Altijd drukdruk.
