In 1984 ging ik met mijn vader, zijn vrouw en mijn halfzusje een dagje naar Amsterdam.
Beter zeg ik: met mijn ‘oom en tante’ en hun dochter T. – want van bovengenoemde cruciale bloedverwantschap was ik destijds nog niet op de hoogte.
Enfin en hoe dan ook, het was een geweldige dag.
Zo’n dag met een gouden randje.
Ik vond Amsterdam fantastisch, de zon scheen en alles wat we deden staat in mijn geheugen gegrift.
Eerst gingen we naar het Rijksmuseum. Daarna naar de McDonalds. Waar ik – in tegenstelling tot T. die de hele ochtend had lopen stuiteren van opwinding: ‘we gaan naar de Mác. Dónalds!’ (extra grappig nu ik bedenk dat T. tegenwoordig de meest verstokte vegetariër is die ik ken) - nog nooit van gehoord had (in het Noorden hadden we alleen de Wimpy) en mijn eerste 6 stukjes mcNuggetskip van mijn leven at.
Beter zeg ik: met mijn ‘oom en tante’ en hun dochter T. – want van bovengenoemde cruciale bloedverwantschap was ik destijds nog niet op de hoogte.
Enfin en hoe dan ook, het was een geweldige dag.
Zo’n dag met een gouden randje.
Ik vond Amsterdam fantastisch, de zon scheen en alles wat we deden staat in mijn geheugen gegrift.
Eerst gingen we naar het Rijksmuseum. Daarna naar de McDonalds. Waar ik – in tegenstelling tot T. die de hele ochtend had lopen stuiteren van opwinding: ‘we gaan naar de Mác. Dónalds!’ (extra grappig nu ik bedenk dat T. tegenwoordig de meest verstokte vegetariër is die ik ken) - nog nooit van gehoord had (in het Noorden hadden we alleen de Wimpy) en mijn eerste 6 stukjes mcNuggetskip van mijn leven at.
Na het bezoek aan McDonalds gingen we naar de Bijenkorf en daarna naar de bioscoop, voor The Neverending Story.
(Het Rijksmuseum, de Macdonalds en The Neverending Story horen sindsdien in mijn beleving onafscheidelijk bij elkaar. Maar dit terzijde.)
Die film dus hè, die maakte zo’n indruk op me, zelden heb ik zo gehuild in de bioscoop als toen. Toen dat paard in het moeras verdronk!
Een paar jaar geleden zag ik ergens in een winkel de DVD liggen en kocht hem. Met het plan om als Bo en Merlijn oud genoeg waren (een jaar of 11, 12?) de film met hen te gaan kijken. En te hopen dat ze dan net zo onder de indruk zouden zijn als ik destijds.
We keken de film vanmiddag. Een beetje eerder dan ik in mijn hoofd had, inderdaad. Maar ach: Bo is bijna 8. En 8 is toch het nieuwe 11?
In elk geval is ze oud genoeg om de ondertiteling te kunnen lezen.
Voor Merlijn vertaalden we het af en toe, maar hij bleek ook prima in staat het verhaal te volgen. Dat dan ook niet al te ingewikkeld is. Even tot het concept doordringen dat een wereld vernietigd kan worden door 'het Niets' en de rest komt vanzelf.
Het was magisch. Ik vond de film 25 jaar na dato nog steeds leuk. De teleurstelling die ik zo half en half verwacht had bleef uit; Bo was volledig in extase en in volledige aanbidding van hoofdpersoon Atreyu (‘hij is zo knap hè mam’ – 8 is het nieuwe 11), Merlijn zat stijf tegen Henk aan, (die matching kerstbrunch-outfits!!!) en kroop af en toe onder zijn vaders arm als het te eng werd.
We zaten er helemaal in.
En we waren alle vier helemaal week, na afloop.
‘Ik wou dat ik even dat jongetje kon zijn,’ fluisterde Merlijn.
‘Ik wil ook zo’n boek,’ zuchtte Bo. ‘Met een harde kaft.’
'Kajagoogoo,' zei ik.
(Het Rijksmuseum, de Macdonalds en The Neverending Story horen sindsdien in mijn beleving onafscheidelijk bij elkaar. Maar dit terzijde.)
Die film dus hè, die maakte zo’n indruk op me, zelden heb ik zo gehuild in de bioscoop als toen. Toen dat paard in het moeras verdronk!
Een paar jaar geleden zag ik ergens in een winkel de DVD liggen en kocht hem. Met het plan om als Bo en Merlijn oud genoeg waren (een jaar of 11, 12?) de film met hen te gaan kijken. En te hopen dat ze dan net zo onder de indruk zouden zijn als ik destijds.
We keken de film vanmiddag. Een beetje eerder dan ik in mijn hoofd had, inderdaad. Maar ach: Bo is bijna 8. En 8 is toch het nieuwe 11?
In elk geval is ze oud genoeg om de ondertiteling te kunnen lezen.
Voor Merlijn vertaalden we het af en toe, maar hij bleek ook prima in staat het verhaal te volgen. Dat dan ook niet al te ingewikkeld is. Even tot het concept doordringen dat een wereld vernietigd kan worden door 'het Niets' en de rest komt vanzelf.
Het was magisch. Ik vond de film 25 jaar na dato nog steeds leuk. De teleurstelling die ik zo half en half verwacht had bleef uit; Bo was volledig in extase en in volledige aanbidding van hoofdpersoon Atreyu (‘hij is zo knap hè mam’ – 8 is het nieuwe 11), Merlijn zat stijf tegen Henk aan, (die matching kerstbrunch-outfits!!!) en kroop af en toe onder zijn vaders arm als het te eng werd.We zaten er helemaal in.
En we waren alle vier helemaal week, na afloop.
‘Ik wou dat ik even dat jongetje kon zijn,’ fluisterde Merlijn.
‘Ik wil ook zo’n boek,’ zuchtte Bo. ‘Met een harde kaft.’
'Kajagoogoo,' zei ik.