Ik weet het even niet. Vandaag. Gisteren ook al niet. Er is niet echt iets aan de hand; ik loop gewoon een beetje met mijn ziel onder de arm. (Wat een rare uitdrukking eigenlijk? Oh, ik lees net dat het betekent dat ik me verveel. Dat klopt niet. Althans, dat zou niet hoeven: ik heb het razend druk. Lusteloos - dat is wat ik bedoel.)
Maar waarom? Heb ik een herfstdepressie? Komt het door het geouwehoer over die Mexicaanse griep? Doordat we ineens moeten beslissen of we Loïs al dan niet laten vaccineren - en ik het echt niet weet?
Normaal gesproken ben ik met dit soort dingen heel vatbaar voor rationele argumenten, maar die doen het nu niet voor me, om de een of andere duistere reden. En intussen schreeuwt mijn gevoel dat we haar niet moeten enten! Niet omdat ik bang ben dat er een nanochip in mijn kind wordt gespoten (een wát!? Een náchochip?! - hier moest ik heel hard om lachen) maar omdat ik, enerzijds, denk dat mijn kinderen prima in staat zijn een eventuele griepuitbraak te overleven (wat de ouders van de gestorven kinderen misschien ook wel gedacht hebben, maar dit terzijde) en anderszijds omdat ik zo mijn vraagtekens zet bij de veiligheid van het vaccin. Omdat het zo snel uit de grond is gestampt. En omdat ik - om maar eens een hippe kreet te bezigen - de motieven van de pharmaceutische industrie steeds minder vertrouw.
Bovendien denk ik nog steeds - hoewel steeds minder stellig naarmate het langer geleden is - dat ik de Mexicaanse griep al gehad heb, in augustus. En dat mijn gezin er dus al mee in aanraking is geweest en al antistoffen heeft opgebouwd.
Maar vergeet dit allemaal maar weer snel, lieve bloglezertjes.
Want het komt er natuurlijk op neer dat we het toch gewoon doen.
Loïs krijgt die prik.
Want zo zijn wij nou eenmaal. Kuddedieren.
En: Stel je nou toch voor........ en dat we het dan hadden kunnen voorkomen.
Ja.
Iets anders nu.
Iets waarop ik werd gewezen door een vriendin (is dit voldoende bronvermelding, Moniek?): een jonge vrouw die een 'zandanimatie' maakt over de impact van de oorlog.
Amazing.
Maar waarom? Heb ik een herfstdepressie? Komt het door het geouwehoer over die Mexicaanse griep? Doordat we ineens moeten beslissen of we Loïs al dan niet laten vaccineren - en ik het echt niet weet?
Normaal gesproken ben ik met dit soort dingen heel vatbaar voor rationele argumenten, maar die doen het nu niet voor me, om de een of andere duistere reden. En intussen schreeuwt mijn gevoel dat we haar niet moeten enten! Niet omdat ik bang ben dat er een nanochip in mijn kind wordt gespoten (een wát!? Een náchochip?! - hier moest ik heel hard om lachen) maar omdat ik, enerzijds, denk dat mijn kinderen prima in staat zijn een eventuele griepuitbraak te overleven (wat de ouders van de gestorven kinderen misschien ook wel gedacht hebben, maar dit terzijde) en anderszijds omdat ik zo mijn vraagtekens zet bij de veiligheid van het vaccin. Omdat het zo snel uit de grond is gestampt. En omdat ik - om maar eens een hippe kreet te bezigen - de motieven van de pharmaceutische industrie steeds minder vertrouw.
Bovendien denk ik nog steeds - hoewel steeds minder stellig naarmate het langer geleden is - dat ik de Mexicaanse griep al gehad heb, in augustus. En dat mijn gezin er dus al mee in aanraking is geweest en al antistoffen heeft opgebouwd.
Maar vergeet dit allemaal maar weer snel, lieve bloglezertjes.
Want het komt er natuurlijk op neer dat we het toch gewoon doen.
Loïs krijgt die prik.
Want zo zijn wij nou eenmaal. Kuddedieren.
En: Stel je nou toch voor........ en dat we het dan hadden kunnen voorkomen.
Ja.
Iets anders nu.
Iets waarop ik werd gewezen door een vriendin (is dit voldoende bronvermelding, Moniek?): een jonge vrouw die een 'zandanimatie' maakt over de impact van de oorlog.
Amazing.