Doorgaan naar hoofdcontent

Van de kerstkaart

Wij hebben ons er dit jaar makkelijk vanaf gemaakt. Op kerstkaart-gebied.
Kijk, ik wil best kerstkaarten sturen, maar niet zomaar. Niet zo'n kaartje uit de winkel met een kerstzegel en onze namen erop. Dat vind ik zo'n nutteloze oudpapier-opleverende geldverslindende actie! Nee, een goede kerstkaart bevat liefst een persoonlijke tekst en is op zijn minst zelfgemaakt. Wij verwerkten er dan ook altijd nog graag een foto van het kroost in, opdat alle verre kennissen, oud-buren en tantes en omes konden constateren dat onze kinderen weer een jaartje groter waren gegroeid. (Het twee-vliegen-in-één-klapprincipe.)

Vorig jaar had ik er ineens geen zin in. Kerstkaarten-schmerstkaarten, dacht ik. En riep onverschrokken tegen iedereen: 'Wij doen niet meer aan kerstkaarten.'
Een bravoure die overigens langzaam wegsmolt, met elke envelop die hier op de mat viel. Want zo gaat dat hè. Dan kun jij wel besluiten geen kaarten te sturen, maar vrienden en kennissen trekken zich daar niets van aan, en blijven jou wel gewoon bestoken met de beste wensen.
Dus u begrijpt: mijn kerstperiode stond vorig jaar bol van het schuldgevoel. Als ik de postbode zag komen werd ik al chagrijning. Telkens opnieuw hetzelfde liedje. 'Oh, kijk, een kaart van Klaas en Marijke!' Om vervolgens te moeten vechten tegen de neiging Klaas en Marijke/Bert en Wilma/tante Tineke/familie Donkersloot toch maar snel nog een (gekocht) kerstkaartje terug te sturen.

Met deze ellende nog vers in het geheugen besloot ik dat het er dit jaar maar weer van moest komen. Dus ik prutste in een verloren kwartiertje even een photoshopwerkje in elkaar, met als basis de enige foto die ik zo gauw kon vinden waar ze alle drie op staan.
Het werd niks.
Bedroevend. Het fotoconcept, inmiddels natuurlijk enorm afgezaagd, maar ook het resultaat: ik bleef gewoon drie kinderen op de boot naar Schiermonnikoog zien, hoe goed ik de boot in kwestie ook had weggepoetst.
Dus het bleef erbij. Ik stuurde de foto niet digitaal naar de Hema om 100 keer te laten afdrukken, ik kocht geen kerstzegels, ik printte geen adresstickers. Ik deed niets. Tot een paar dagen geleden de schrik me om het hart sloeg: Halleluja, aanstaande vrijdag ís het al Kérst!

En weet u wat ik toen deed? In een vlaag van verstandsverbijstering? Ik nam mijn toevlucht tot het ultieme zwaktebod en verzond de afgekeurde kaart. Per email.
Ja, das erg hè. En zo mogelijk nog tenenkrommender is wat ik ter verantwoording schreef in de onderwerpregel: 'Volgend jaar weer een echt kerstkaartje.'
Ieuw! (Nog los van dat ik weer eens een belofte heb waar te maken.)

Goed.
Gedane zaken nemen geen keer.
En lekker makkelijk was het wel. En goedkoop bovendien.

Ik zeg: Prettige kerstdagen!




Oja, das dan misschien nog wel even leuk: een klein overzichtje van onze kerstkaarten door de jaren heen. Van respectievelijk Kerst 2004, 2005 en 2007. (Ziet u het subtiele vraagtekentje op mijn buik op de kaart van 2007?)