NOVY

De PC , dat is het koosnaampje van de Petrus Campersingel. Ja, het is hilarisch. Alles. Hadden we aanvankelijk ingeschat dat de verbouwing best mee zou vallen, blijkt vandaag ineens toch dat de waterleidingen allemaal van lood zijn en er allemaal rare elektriciteitskabels door de muren lopen, vinden we dat toch alle muren nieuw gestuukt moeten worden en besluiten we toch om het tweede badkamertje volledig te slopen. Met andere woorden: het hele huis gaat op z’n kop. (Hoewel we ook een heleboel authentieks intact laten hoor, no worries.) Gelukkig hebben we Willem, onze aannemer, die het nog steeds allemaal ziet zitten. It’s on.  (Ik vrees dat ik over niet veel anders kan (p)loggen de komende tijd.)

Ik was weer eens een doos aan het inpakken, toen ik uit het raam keek en mijn oog op de boom voor ons huis viel, met bovenin het wapperende parachuutje. Het parachuutje waaide zo'n vier jaar geleden in de boom, toen Merlijn het voor de 127e keer van het balkon naar beneden liet zweven. Minstens zoveel pogingen hebben we ondernomen om het ding uit de boom te krijgen, maar tevergeefs. Elke zomer, als de boom in blad staat verdwijnt het uit onze gedachten, om in de herfst weer tevoorschijn te komen, een stukje hoger dan het jaar ervoor, en een paar tinten valer. Het is onze nalatenschap aan het plein, waaraan we 7 jaar woonden. Het doet me altijd denken aan The Lord of the Flies. Kent u dat boek? Of de film ? Waarin een groep schooljongens met een vliegtuig neerstort op een onbewoond eiland en er een zeer grimmige rangorde ontstaat? In het begin van het boek zijn alle jongens heel bang. Voor Het Beest . Ze weten niet wat Het Beest is, ze horen alleen voortdurend – met name ...

Aanstaande zondag gaan we naar de opening van de expositie Around the Corner is the Forest van kunstenaarsduo Oscar Venema en Sandra de Groot, oftewel Oscart & Chaos . Een bijzondere expositie voor ons, want Bo prijkt op een van de werken. (En zelfs op de uitnodiging! Nah.) Al eerder figureerde ze op een van hun schilderijen (dat op de Zomerexpo in het Haags Gemeentemuseum heeft gehangen - klik ) en de fotoshoot die hieraan vooraf ging had blijkbaar materiaal opgeleverd voor nóg een schilderij. De afgelopen weken kwamen er op Facebook voortdurend plaatjes voorbij van 'the making of'. En dat was best gek; steeds weer ons meisje in die vervreemdende pose op mijn computerscherm. Ik vind het prachtig. En dan heb ik het nog niet eens in het echt gezien! (Maar zondag, dus.)

Kijk, ik vónd het al eng. Zo ver weg. Naar de andere kant van de wereld, in mijn eentje. En het risico waaraan ik mijn gezinsleven bloot stel! Wat als mijn vliegtuig neerstort? Maar goed, daar was ik al zo’n beetje doorheen. (Het schijnt dat het risico om neer te storten met een vliegtuig vrij klein is.) Maar sinds afgelopen woensdagavond ben ik weer volop in paniek. Sinds ene van de pot gerukte Noord-Koreaan loopt te verkondigen dat hij met kernbommen gaat gooien. Ik kan dat risico niet plaatsen. Ik kan er geen kansberekening op loslaten. Een vriend die ik verstandig acht, smste me: Het risico dat Noord-Korea een bom gaat gooien op Hawaii is groter dan de kans dat je vliegtuig neerstort, maar nog steeds best klein . Ah. Okee. Dat is….nja. Ik weet niet. Ik ben best geneigd (dat is immers in mijn voordeel) te denken dat het heus wel los zal lopen. Maar toch word ik een beetje moe van mensen die zeggen: ‘Aah joh, een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.’ ...

Het ging eigenlijk best goed. Tot ik gisteravond naar bed wilde gaan en nog even de reacties op mijn blog las. Huh? Dacht ik. Wat is dit nou weer voor misselijke 3 april grap? Aanval? Korea? Ik wist namelijk van niks. En ik lees toch heus de krant, mensen. En ik lees nu.nl. Maar nergens had ik iets zien staan over een voorgenomen aanval op Hawaii. Echt niet! Ik ging natuurlijk onmiddellijk googlen en ja hoor: er is wel degelijk van alles aan de hand! Sterker nog: de Amerikaanse kranten staan er bol van! Noord Korea dreigt met een nucleaire aanval op Guam en Hawa ii. ( filmpje ) De VS heeft inmiddels een geavanceerd raketafweersysteem opgebouwd op Guam. Kim Jong-oen: Gelukkig is ie al 29! WTF!? en: OMG! Waarom nou net nu? (Want ja, net als Jacq, dacht ik in eerste instantie uitsluitend aan mijzelf. En in tweede instantie natuurlijk aan mijn zusje en haar gezin. En in derde instantie aan alle andere mensen op Hawaii. En in vierde instantie aan sushi. ) Ik pr...

Ik weet nog dat ik schreef: 'Nog 45 dagen tot Hawaii'. Haha, dat was gisteren. De tijd vliegt mensen, ik vlieg met een rotgang richting vliegtuig. En dan vlieg ik verder, naar Amérika!  En dan nog een heel eind verder over die flikkerse oceaan en dan hoppa naar beneden, om te landen op een vulkaan. Holadiee!  Aloha! In het kader van de voorpret laat ik even wat plaatjes zien. Vindt u vast leuk. (Haha: ik háát mooie plaatjes van de tropische bestemmingen van anderen...) Kijk, hier ga ik 'wonen': En dit zijn de dichtstbijzijnde stranden: En, oja, in dit hotel breng ik de eerste nachten door: Nou, dat dus.

Ik vrees dat ik u de komende maand dood ga gooien met geleuter over Hawaii. Nog even en u denkt: mens, ben je nou nog niet weg? Het spijt me. Maar aangezien ik ter plaatse nogal verstoken zal zijn van wifi, heeft u straks lekker drie weken rust. (Ik weet het trouwens wel, hoor. Dat in het Nederlands Hawaii eigenlijk zo moet worden geschreven: Hawaï. Niet met dubbel i, maar met één i, met stipjes. Vind ik ook eigenlijk mooier. Maar om een wat duistere reden heb ik op een bepaald moment gekozen voor de Amerikaanse schrijfwijze en nu hou ik daar maar zo'n beetje aan vast. Als u het erg vervelend vindt, dan mag u best  telkens als u Hawaii leest, dit in gedachten vervangen door Hawaï.) Maar wat ik dus wou zeggen: op de gangbare wereldkaart lijkt Hawaii al best heel spannend en ver weg enzo, maar gisteren stuitte ik op een wereldkaart waarbij de globe op een andere manier is losgeknipt, oftewel de zogenaamde Pacific-centered wereldkaart: Oeh. Das écht wel midden in de zee....

Er gaat iets mis. De tijd gaat te snel. Nog 7 keer zo’n sprongetje van 5 dagen en ik zit al in het vliegtuig. En dat kan niet! Want ik moet nog zoveel! En dan bedoel ik niet dat ik nog heel veel moet werken en geld verdienen (!) en dingen met de kinderen doen – want dat ook allemaal – maar dat ik me nog moet voorbereiden! En daarmee bedoel ik dan weer niet dat ik nog een visum moet aanvragen, boeken op mijn e-reader zetten en bedenken wat ik mee ga nemen – want dat ook allemaal – maar meer psychologisch: Ik ben nog niet zover. Het verhaal is nog niet ver genoeg af. Maar de apotheose nadert: op Hawaii wordt het laatste hoofdstuk geschreven, hoe dan ook. Dus ho! Stop de tijd. Misschien vermoedde u al zoiets: ik ga niet zomaar op reis. Het is niet voor de lol, hoewel ik er uiteraard zo hard mogelijk van ga genieten. Een zijsprongetje. Toen Susy een paar jaar geleden besloot een week naar Bali te gaan – alleen, zonder man en kinderen – en hiermee een bepaalde discussi...

De echt oplettende lezer zou aan mijn blogfrequentie mijn menstruatiecyclus kunnen aflezen. Schrijf ik: - regelmatig wat gezellige logjes: opbouw oestrogeen - veel (3, 4 logjes per week): ovulatie en toename progesteron - woestige, wrange of dramatische logjes: PMS - een week lang niets: ongesteld. Goed. Inmiddels borrelt het weer. Ik wil over vanalles tegelijk schrijven. Over Obama, die goddank won van die enge Romney (hoewel ik eigenlijk niet weet wat ik daar verder over zou kunnen schrijven want ik heb natuurlijk helemaal geen verstand van politiek) en over Tim Ribberink – u weet wel, de jongen van die rouwadvertentie . Ik vind daar een heleboel van namelijk. Maar omdat zowel pesten als zelfmoord nogal sterke gevoelens bij me boven brengt en ik niet weet hoe ik erover moet schrijven zonder superpersoonlijk te worden – en das persoonlijker dan wat ik met dit weblog voor ogen heb – zou ik alleen maar wat wouwelen over de verschrikkelijke opmaak van de advertentie ( die foto! D...

Mijn sterrenbeeld is tweelingen; om beslissingen te maken moet ik mijzelf regelmatig voor het blok zetten. Zo beloofde ik mijn zusje in een email op haar negenendertigste verjaardag, dat ik voor ze veertig zou worden bij haar op bezoek zou zijn geweest. En beloftes, daar hou ik me bij voorkeur aan. En daarbij, ik wil het zelf ook heel graag! Al jaren! Maar niet alleen. Ik schreef hier al meermalen over. In 2009 , in 2011 en in januari van dit jaar. Maar aangezien 'alleen gaan' eigenlijk de enige logische oplossing is en ik heel pragmatisch ben ingesteld, begon ik het zo eens wat serieus te overwegen en werd het in mijn hoofd een steeds beter plan! (Niet in het minst mogelijk gemaakt door vrienden die met hun hele gezin in ons huis komen wonen en voor onze kinderen zullen zorgen tijdens de werktijden van Henk. Zul je maar hebben, zulke vrienden.) Dus. Vandaag. Kocht ik mijn ticket. Waaah!  (Ik reis pas in april, hoor. Wacht nog maar even met me...

Ik denk ik kom nog even afscheid nemen. De bolderkar staat ingepakt, morgen nog even wat (regen) kleding in een koffer mikken en dan gaan we. Off to Fleeland. En verder kom ik nog even wat mijmeren over mijn oudste dochter. Die ineens zo..... gróót wordt. Mooi is dat, om te zien. En ook een beetje griezelig. Zo merk je dat je kinderen opgroeien; ze worden steeds minder van jou en steeds  meer van zichzelf.  O, meisje.

Ik zag het helemaal voor me. Ik op een zeilboot. Met wapperende haren op de voorplecht (of hoe heet dat). Starend over zee met hoog boven me de zeilen, strak in de wind. Op mijn slippertjes over het eiland struinen, van voorstellingen naar voorstelling, lekker door de duinen fietsen in mijn nieuwe jurk, wijntjes drinken op terrasjes en ’s morgens ontbijten aan dek, in het zonnetje. Ja, zo zag ik het wel zo'n beetje voor me, mijn weekendje Oerol (mogelijk gemaakt door vriendin AJ die aan me dacht toen er een plaatsje vrij kwam op de boot en door mijn man en kinderen, die het me cadeau gaven voor mijn zoveelste verjaardag - en zelf overigens niet mee gaan).  Maar ik vrees dat het een béétje anders wordt. Ook leuk, ongetwijfeld, maar...anders. Want terwijl iedereen roept dat dit weekend eindelijk de zomer begint! , is dat op Terschelling duidelijk niet het geval. Wacht, ik maak het even visueel: Ziet u dat weercijfer, voor vrijdag de 15e? Dat is een 2. Blauw, blau...

Als u me zoekt de komende dagen, dan woon ik hier. Daar bij die A. En dat ding daar rechts, hee is dat..is dat niet...? Goh. Das best dichtbij. Moet u zich voorstellen: dan gaat 's avonds het licht aan op die Eiffeltoren. Volgens mij hoeven we daarna nooit meer een kerstboom. Morgen gaan we trouwens eerst nog naar Spijk . Ook een soort Parijs, maar dan anders. Bo moet er optreden met de jonge talentengroep van circus Santelli. Dus vieren we Koninginnedag in Spijk. En daar krijg ik eigenlijk een heel warm en wollig Oud-Hollandsch gevoel bij. Au revoir!

Ja, wist u dat eigenlijk al? We gaan naar Parijs volgende week, in de meivakantie. Met de Thalys. We verblijven in een appartement vlak bij de Eiffeltoren, met dank aan Wimdu . Ik was zelf al zo’n tien keer in Parijs, maar nog nooit met Henk. En de kinderen kennen Parijs alleen van de file op de périférique intérieur, als we op weg zijn naar het zuiden; Parijs staat voor hen gelijk aan stressende, ruziënde ouders. Misschien herkent u dit niet, maar wij zitten altijd net op de meest linkerbaan als we erachter komen dat we de afslag naar rechts moeten nemen en proberen dan met ons tien meter lange vehikel (Volvo + aanhanger) in te voegen. Vinden ze heel leuk, die Parijzenaren. En intussen spelen we dan ook nog het spel wie het eerst in de verte de Eiffeltoren ziet . Ik win altijd. En dat is best levensgevaarlijk knap, omdat ik ook meestal achter het stuur zit. Maar nu gaan we dus echt, met z’n vijven! Het kwam door Bo, die een paar maanden geleden de woorden sprak: ‘Ik wil een keer...