NOVY

Symboliek, mensen, symboliek. Het leven staat er bol van. Kijk: Mijn lievelingsgetal is 6. Misschien omdat volgens de getallensymboliek mijn getal 6 is. Mijn geboortedatum is namelijk: 18-6-1971 1+8+6+1+9+7+1= 33 En 3+3= 6 Twee van mijn kinderen hebben ook het getal 6: Bo is geboren op 1-1-2002: 1+1+2+2= 6 En Merlijn op 12-7-2003: 1+2+7+2+3= 15 en 1+5= 6 Nou wil het leuke feit dat 2013 óók 6 is. (2+1+3= 6) En vandaag werd ik 42! (4+2 = 6) Nah. Dat betekent vast iets. Het jaar 2013 heeft me tot nu toe al veel moois gebracht, en nu denk ik dus zomaar dat de tweede helft van dit jaar ( starting today ) nog veel meer moois gaat brengen! Het moet haast wel. Ik werd vandaag namelijk 141 (6!) keer gefeliciteerd. (67 keer op facebook, 31 keer op twitter, 3 keer telefonisch, 8 keer via whatsapp, 2 keer per mail en ongeveer 30 keer live. Unreal.) THANKS EVERYONE! YOU MADE MY DAY!

Ik weet nog dat ik schreef: 'Nog 45 dagen tot Hawaii'. Haha, dat was gisteren. De tijd vliegt mensen, ik vlieg met een rotgang richting vliegtuig. En dan vlieg ik verder, naar Amérika!  En dan nog een heel eind verder over die flikkerse oceaan en dan hoppa naar beneden, om te landen op een vulkaan. Holadiee!  Aloha! In het kader van de voorpret laat ik even wat plaatjes zien. Vindt u vast leuk. (Haha: ik háát mooie plaatjes van de tropische bestemmingen van anderen...) Kijk, hier ga ik 'wonen': En dit zijn de dichtstbijzijnde stranden: En, oja, in dit hotel breng ik de eerste nachten door: Nou, dat dus.

Bron: klik Ik begrijp het al: u wás natuurlijk helemaal niet in paniek ! Natuurlijk niet! Want u, de gemiddelde lezer van novylooptover, bent natuurlijk een weldenkend mens met een grote portie gezond verstand en u gelooft natuurlijk helemaal niet aan rare theorieën die het einde van de wereld voorspellen! Nee zeg, u heeft wel iets beters te doen. Net als ik. Man, man, wat heb ik beters te doen! Tijd voor een update. For starters: ik werk niet meer in de tweedehandskledingwinkel. Dat was een jaartje hartstikke leuk, maar het was het toch niet helemaal. Ik voelde het eigenlijk al een tijdje aankomen en toen deed de kosmos ineens van Boem! en Knal! en joeg mij weer op het rechte pad. Dank je, kosmos! Want hoewel ik er heus hartstikke goed in was, in dat kleding verkopen, het was natuurlijk niet datgene waarvoor ik in de wieg ben gelegd heb gestudeerd. Ik verdien mijn geld weer gewoon met schrijven. Want/en ik heb zomaar leuke nieuwe kanalen aangeboord! (Of eigenlijk heb...

Het zal u niet verrassen als ik zeg dat mijn kijk op de wereld over het algemeen een vrij pessimistische is. Ik vind het eerlijk gezegd maar één grote baggerbende, allemaal. De toename van geweld. De onverdraagzaamheid. Dat alles, alles maar om geld draait. De nare dingen die we met dieren doen. De bio-industrie. Afschuwelijke oorlogen. Domme mensen die denken te moeten doden uit naam van de een of andere god. De bomenkap in het regenwoud. De zeeën die we vervuilen. De lucht die we vervuilen. Het immense afvalprobleem. De ongelijkheid en de absurde tegenstellingen. Baby’s die massaal sterven, terwijl er tegelijkertijd mensen bezig zijn een gouden trapleuning in hun 30 meter lange zeiljacht te monteren. En iedereen krijgt maar kanker! En het wordt allemaal alleen maar erger. Want er komen steeds meer mensen. We stevenen regelrecht af op de hel. En dan ineens weer het onthutsende besef: Op deze 'verkankerde kolerewereld', die overduidelijk zijn beste tijd heeft g...

Heeft u pas ook die documentaire gezien over die man, die een parachutesprong maakte, vanaf 'de rand van de atmosfeer' op 39 kilometer hoogte? Ik had het al gezien op het Jeugdjournaal en dacht toen alleen maar: Oh. Das best hoog. Nou, mooi. Mooi dat het is gelukt. Maar toen zag ik dus later die documentaire, en toen besefte ik pas wat een toestand het eigenlijk allemaal was. Met vijf jaar voorbereiding. Nou was het natuurlijk een Amerikaanse documentaire, dus lekker dramatisch aangedikt enzo, maar toch: jemig, het is best nog een dingetje hoor, van zo hoog. Want daar is namelijk bijna geen luchtdruk en zonder speciaal pak zwel je dus onmiddellijk op tot twee keer zo groot en begint het bloed uit je porieën te lekken. (En willen we dat niet allemaal?) Maar ja, zo’n drukpak zit natuurlijk helemaal niet lekker, je kunt je nauwelijks bewegen en niet sturen met je lichaam dus het voelt alsof je als een postpakketje naar beneden flikkert. En je kunt het zo moeilijk oefenen hè,...

Bron: klik Wist u het al? Het is nationale ‘stamp Novy in de grond’ - week. Geen idee wat er aan de hand is, maar ik werd wakker in een vreemde wereld. Ik zit in een verkeerde dimensie. In een verkeerde vibe. Het lijkt wel of ze daar boven, in de kosmos, de vaas met karma hebben laten vallen en alles maar wat lukraak hebben teruggepropt. Met alle gevolgen van dien. Zo hoorde ik zondagavond bijvoorbeeld dat ik ‘ontslagen’ ben bij een magazine. Een half jaar geleden al. Maar dat wist ik dus nog niet. Want niemand had de moeite genomen me daarvan op de hoogte te stellen. Haha. (Ja, ik vond al wel dat ik wat weinig opdrachten van ze kreeg de laatste tijd, maar ik dacht: tsja, recessie hè. Zal wel heel slecht gaan met het tijdschrift.) Haha. Hahahaha. Ik probeerde er krampachtig de humor van in te zien. Hahahahahaha. Hoe verschrikkelijk onbelángrijk ben je dan, als het nog teveel werk is om even in een mailtje te zetten dat men na vier jaar niet meer van je diensten gebruik...

Vandaag valt er weer wat te lachen op dit weblog, mensen! Het is echt hi-ha-hilarisch! Als u van leedvermaak houdt, tenminste. Weet u nog dat ik een ticket naar Hawaii kocht?  Ja, dat weet u vast nog wel. Dat was gisteren , immers. Ik hoef dan ook niet meer te vertellen dat ik het nogal een dingetje was, voor mij. Want zóveel geld uitgeven, geld dat we de komende maanden eigenlijk helemaal niet kunnen missen, dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar ik had het gedáán. En ik was trots op mijn doortastendheid. Vanmorgen werd ik wakker en pakte mijn iPhone. Er was een mailtje van mijn zusje. Ik dacht nog: wat toevallig! Want ik heb haar nog helemaal niet verteld dat ik een ticket heb! Heeft ze misschien mijn blog gelezen? En toen las ik de eerste regel. Wacht nog even met een ticket boeken, want rond mijn verjaardag ben ik waarschijnlijk in Portugal! Het was alsof al het bloed uit me wegtrok. Alle energie stroomde hop, dwars door het bed, zo de vloerbedekk...

Ik had zo bedacht om deze 500ste blogpost te vieren met een kleine expositie. It’s my party, tenslotte. En het past ook prima in de navelstaarderige periode waarin ik me bevind. Het viel nog helemaal niet mee, trouwens! Zo moest ik eerst alle 499 logjes opnieuw lezen en daarna een selectie maken – met als criterium 'of ik er vandaag om moest lachen of door vertederd raakte'. (Een momentopname, aldus.) Er kwam een hoop kill your darlings bij kijken. Sommige titels moest ik met pijn in mijn hart uitsluiten. Zoals De condooms in de fonduepan . (Gelukkig kunt u in sommige verhaaltjes doorklikken. En komt u misschien toch nog Gesodemijter tegen. En Jurgen van den Berg.) Maar dit is ‘m dus geworden. Novy’s persoonlijke top 10, zonder volgorde: 1. Het hopjesvla-mysterie 2. Statcounteren 3. Nors en Saus 4. Het mooiste lelijke lampje van de wereld 5. Olympisch kotsvangen 6. Size does matter 7. Ook de kerstgedachte heeft een houdbaarheidstermijn 8. De tandenfee, dat ben i...

Bijna al mijn en onze vrienden zijn artiest (beeldend kunstenaar,  toneelspeler,  cabaretier,  muzikant) of hebben op zijn minst een creatief beroep. Dat is een enorme rijkdom, mag ik wel zeggen.  En ik vraag me regelmatig af - maar waarschijnlijk vindt u dat stom - waaraan ik het heb verdiend, met mijn eigen gebrek aan scheppende creativiteit. ( Maar Novy, jij schrijft toch? O ja. Dat is zo. Maar dat vind ik blijkbaar een minder artistieke kunstvorm. Ik beschouw mezelf niet als kunstenaar; ik heb bovendien, buiten mijn blog  - dat u natuurlijk gaarne als kunst mag beschouwen - nog nooit een echt kunstwerk ( lees: boek ) afgeleverd en een kunstenaar bestaat toch bij gratie van zijn werk.)  Goed. Maakt ook niet uit.  Blijkbaar hou ik gewoon van kunstenaars. En zij van mij. Maar heel soms hè, dan begint er ineens iets te kriebelen. Dan wil ik ineens iets maken. Voor iemand. En dat is dus echt maar heel zelden, hoor.  Zo eens in de twee ja...

Bron: Klik Toen ik op een dag zat was van de toenemende agressie, intolerantie en onaardigheid buiten op straat, dacht ik ‘maak de wereld mooier, begin bij jezelf’ en startte een viooltjesoffensief.  Ik stop tegenwoordig voor ieder zebrapad, ook als dat nog niet per se hoeft.  Ik laat mensen met minder boodschappen voorgaan bij de kassa. Ik glimlach . Ik zeg: ‘Geeft niks hoor!’ als iemand me van de sokken rijdt. Ik ben vriendelijk, hoffelijk, eerlijk en vergevingsgezind. En dat werkt hoor, absoluut. Hoewel het me per saldo nog niet zoveel heeft opgeleverd. Want terwijl ik in mijn pogingen 'een beter mens' te zijn steeds meer vooruit kwam, ging het bergafwaarts met mijn verdraagzaamheid.  Ik heb een negatieve correlatie ontdekt tussen 'een beter mens' willen zijn en de verdraagzaamheid jegens mensen die onbeschoft, ongeïnteresseerd, vervelend en egoïstisch zijn, hun macht misbruiken of onnodig moeilijk doen - alleen omdat het kan. Sinds ik een beter mens...

Ik weet al vijftien jaar dat ik overgevoelig ben voor de smaakversterker E621 . Als ik paprikachips heb gegeten, of soep uit een pakje, dan krijg ik buikpijn. Maar ach, met een beetje buikpijn zo nu en dan valt te leven, en ik deed aldus (hoewel ik nooit veel uit zakjes en pakjes kook) niet erg mijn best om de kunstmatige toevoeging te vermijden. Maar toen kwam dus dat gedoe met die jeuk. Weet u nog? En ik moest denken aan een kennis, die ik een paar maanden daarvoor had horen zeggen dat ze zo’n jeuk had, en dat gebleken was dat ze allergisch was voor glutamaat, E621. (Waarop ik zei: ‘Oh, daar krijg ik altijd buikijn van.’) Ik dacht: baat het niet dan schaadt het niet ik kan het altijd eens proberen. En ik schrapte alle levensmiddelen met de toevoeging E621 uit mijn dieet. En ja hoor, de jeuk ging over.    Braaf bleef ik alle producten voor aanschaf controleren, maar inmiddels was de jeuk-episode alweer zo’n tijd geleden dat ik stiekem was gaan denken dat het waarsch...

Terwijl zo’n beetje mijn hele twitter-timeline gevuld is met hoop-a-holics , heb ik een heel andere verslaving.  (Oh.  Ja, misschien is u dat vooralsnog ontgaan, maar het is een ware rage: hoelahoepen, om een slankere taille te krijgen. Dat schijnt namelijk enorm goed te werken. En als uw interesse gewekt is: hier kunt u ze bestellen.  Ik ga dat niet doen, want ik hou helemaal niet van hoelahoepen. Vroeger al niet. En blijkbaar is mijn innerlijke roep om een slankere taille niet zo sterk. Bovendien, ik zei het al, heb ik een andere hobby tegenwoordig.) Slacklining. Kijk, dat gaat ongeveer zo: Ik bestelde een 'slackline' bij een webshop . Leek me leuk voor Bo. Maar wat bleek? Ík vind het vooral leuk. Het is wonderbaarlijk hoe snel je je lichaam dingen kunt leren! Toen ik de eerste keer probeerde op de strakgespannen band te stappen, leek het onmogelijk. No way , dat ik daar ooit op kon staan! Zodra je je voet op de lijn zet gaat ie namelijk enorm heen en weer...

Ik zag het helemaal voor me. Ik op een zeilboot. Met wapperende haren op de voorplecht (of hoe heet dat). Starend over zee met hoog boven me de zeilen, strak in de wind. Op mijn slippertjes over het eiland struinen, van voorstellingen naar voorstelling, lekker door de duinen fietsen in mijn nieuwe jurk, wijntjes drinken op terrasjes en ’s morgens ontbijten aan dek, in het zonnetje. Ja, zo zag ik het wel zo'n beetje voor me, mijn weekendje Oerol (mogelijk gemaakt door vriendin AJ die aan me dacht toen er een plaatsje vrij kwam op de boot en door mijn man en kinderen, die het me cadeau gaven voor mijn zoveelste verjaardag - en zelf overigens niet mee gaan).  Maar ik vrees dat het een béétje anders wordt. Ook leuk, ongetwijfeld, maar...anders. Want terwijl iedereen roept dat dit weekend eindelijk de zomer begint! , is dat op Terschelling duidelijk niet het geval. Wacht, ik maak het even visueel: Ziet u dat weercijfer, voor vrijdag de 15e? Dat is een 2. Blauw, blau...

Was ik dat, die maar steeds zo hard riep dat freelance tekstschrijven en het moederschap zo’n ideale combinatie vormen? Nee écht hoor: í-de-aal! Je kunt gewoon helemaal je eigen tijd indelen en terwijl je aan het werk bent kun je ook nog lekker wat in het huishouden doen. En je bent er altijd voor je kinderen! Als ze naar school zijn kun je naar afspraken toe, interviews houden en de administratie doen en het schrijven, dat kan dan ’s avonds, als het lekker rustig is. En ’s nachts. Want teksten moeten nou eenmaal af. Maar ’s morgens gaat gelukkig pas om 7 uur de wekker dus dat geeft helemaal niks. En zei ik al dat je zo lekker je eigen tijd kunt indelen? Ammehoela. Zal ik het eens recht voor zijn raap zeggen? Het is echt niet te doen. En het heeft vast te maken met de manier waarop ik de dingen organiseer, maar het hangt ook samen met het vakgebied waarin ik me begeef; dat tekstschrijven is een nogal onvoorspelbare tak van sport. Soms is het heel stil en maak ik me zorgen en nee...

Ja sorry hoor. Ik heb het druk. Met dingen. Ons huis, dat we deze maand eindelijk echt te koop gaan zetten. Onze jongste dochter, die afscheid neemt van de peuterspeelzaal en vanaf maandag naar de basisschool gaat. Haar verjaardag, die we zondag gaan vieren. Merlijn, die sinds gisteren geen gips meer heeft, maar sinds vandaag ook geen grote-teennagel, nadat een vriendje de deur over zijn voet schraapte. Bo, die de komende week nog 372 keer moet trainen en 8 keer moet optreden met haar circusgroep. Henk, die werkmatig van festival naar festival vliegt (nah: hij gaat zelfs naar Pinkpop). En ik zei de gek, die zich drie slagen in de rondte werkt om genoeg geld op de wal te slepen, met zo links en rechts een schrijfopdracht en mijn nieuwe ‘baantje on the side’. Waar ik nodig eens iets over moet vertellen. Maar niet nu. Nu vertel ik iets anders. Ik heb jeuk, namelijk. Een bijzonder vervelende, onverklaarbare jeuk. Overal, maar vooral op mijn rug en buik. Er is niets te zien. Geen bul...

Bo ging logeren bij een vriendinnetje, gisteren, omdat vandaag de ‘paasvakantie’ al begon. Ze zou meteen uit school met haar meegaan. Maar bij het ophalen van Merlijn had ik verwacht haar nog even te zien op het schoolplein. Ik hoopte het, omdat ik onwijs gave vet coole awsome schoenen voor haar bij me had, op de kop getikt in een tweedehandswinkel (maar splinternieuw!) voor het fantastische bedrag van €6,90. (Ze hadden er echt verstand van in die winkel, ghe.) Maar wat bleek: ze was al weg. Opgehaald bij de achteringang van de school (dat kan ook). Hevig Een beetje teleurgesteld besloot ik te bellen met de moeder van het vriendinnetje (die ik niet zo goed ken) om mijn dochter toch nog even te spreken. En haar te vertellen van de schoenen. En tot morgen te zeggen. Enzo. Maar de telefoon stond uit. Tuut-tuut-tuut , hoorde ik alleen. Drie keer tuut , snel achter elkaar. Een uur later stond de telefoon nog uit. En twee uur later nog steeds. En ‘s avonds nog steeds. Tuut-tuut-tuu...

‘Ik moest aan je denken,’ twitterde een vriend laatst. Ja, me dunkt dat hij aan mij moest denken! DAT IS POTDORIE MIJN SPELLETJE! Want klik , dit schreef ik op 24 augustus 2011. Ze heeft het gewoon van me gejat, dacht ik nuffig. Maar tegelijkertijd wist ik dat dat niet waar was. Het ligt veel meer voor de hand dat Paulien Cornelisse inderdaad hetzelfde spelletje speelt. Want we hebben een beetje hetzelfde hoofd. Dat durf ik te beweren. Ik denk dat ik zo’n beetje de laatste was die haar boekje las. Omdat ik niet zo hou van dingen die iedereen al doet en omdat ik onbewust waarschijnlijk iets had van: ‘Oja, oja? Nou, toevallig is taal ook best mijn ding, zeg maar. Dus pff.’ Uiteindelijk las ik het natuurlijk toch en ik moest er heel hard om lachen. Hahaaa! Echt, op bijna elke bladzijde was het raak. Een groot feest der herkenning. (Terwijl herkenning natuurlijk een vreselijk jeukwoord is. ‘Ik vond zoveel herkenning in die film van Woody Allen’. Ieuw. Om het maar helemaal niet t...

Ik sta op het  gevaarlijkste kruispunt van Nederland , laat wat fietsers passeren en trek op, als ik in mijn linker ooghoek ineens een voetganger zich voor mijn auto zie werpen. Dus ik trap onmiddellijk weer op de rem en kom ruim – toch zeker een halve meter - voor het zebrapad tot stilstand. Ik lach vriendelijk naar de voetganger, maak een charmant oeps-gebaar met mijn handen en mime 'sorry'.  Niet omdat dat echt nodig was (gelooft u me, er was eigenlijk niets aan de hand) maar gewoon, omdat ik nou eenmaal heel vriendelijk ben in het verkeer. De voetganger, een wat vreemd leeftijdsloos mannetje met een wit mutsje op en een heel boos gezichtje, loopt voor mijn auto langs en begint me daar toch een partij te schelden! Nou ben ik heel vriendelijk in het verkeer, maar ook snel verontwaardigd over onredelijk gedrag, dus ik deed met het knopje het raampje aan de passagierskant naar beneden, en sprak: ‘ Maar meneer, ik zei toch al sorry. Ik zag u wat laat, maar ik remde op ti...

Ik heb nergens woorden voor. Heeft u ook zo'n hekel aan mensen die schrijven over hun writer’s block? Ja, ik ook. Maar ik heb geen writer’s block hoor, welnee! Ik schreef vrijdag nog iets. Op de dag voor de deadline stuurde ik nog even snel een verhaal naar de Opium Verhalenwedstrijd . Dat was ik al weken van plan, omdat dit jaar Aaf in de jury zit. Maar het lukte niet. Omdat dit jaar Aaf in de jury zit. En ik onbewust probeerde om net zo grappig te zijn, misschien. Uiteindelijk leverde ik een vrij dramatisch verhaal in (aan het eind zijn er maar liefst 4 mensen dood - en dat in nog geen 500 woorden!) waarvan het enige grappige is dat het verhaal ‘Trein’ heet, maar dat het woord 'trein' verder in het hele verhaal niet voorkomt. Vond ik zelf wel leuk. Maar ik betwijfel of het genoeg is om te winnen. Nee hoor, ik heb geen writer’s block. Ik weet alleen niet zo goed waarover ik het moet hebben. Johan? Friso? Marieke? Job? Rutger? Tsja. Gewoon over mezelf, dat kan o...

Het is koud, het is nat, het is ’s avonds al vroeg donker en ’s morgens pas laat licht. Misschien is het u ook opgevallen. Herfst heet dat. Herfst, bijna winter. En ik zal het maar eerlijk zeggen: ik doe het daar niet zo lekker op. Ik ben een koukleum, ik mis de zon, ja het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik een ietsiepietsie last heb van een winterdepressie. Maar vertelt u dat maar niet verder, want ik vind het zelf eigenlijk een beetje beschamend. U hoeft zich overigens geen zorgen te maken, want het is heus niet zo dat ik hele dagen in bed lig met de dekens over mijn hoofd. Alleen maar soms even tien minuutjes. Dat kán natuurlijk ook helemaal niet, want er zijn kinderen om voor te zorgen, er zijn deadlines te halen en tegenwoordig is er ook nog een winkel waarop gepast moet worden. Bovendien ben ik nog steeds de held van mijn eigen leven. En helden liggen nou eenmaal niet in bed, met hun hoofd onder de dekens. Maar elk jaar, in het gewraakte semester, dringt zich onvermijdelij...