NOVY

Het was 1993 en ik was hevig verliefd. Het object van mijn affectie runde destijds een theatertje. Tijdens de voorstellingen zat hij meestal achter de bar, achterin de zaal. Ik zat zo veel mogelijk op een barkruk naast hem en zag op deze manier vele optredens, zonder ooit een kaartje te kopen. (Niemand die de moed heeft gehad daar iets van te zeggen; ik denk dat ze bang waren om het prille geluk te verstoren.) Op een avond kwam Maarten van Roozendaal. Who the fuck is Maarten van Roozendaal, dacht ik. En ik was blijkbaar niet de enige, want de kaartverkoop bleef steken op twee. Het podium was gereed: de lampen gesteld, de piano uitversterkt, de microfoon getest, mooi strijklicht langs de gordijnen. Acht rijen stoelen, maar geen publiek. 'Tsja,' zei Maarten van Roozendaal. 'Tsja,' zeiden wij. 'Biertje dan maar?' 'Nou, doe mij maar een whisky,' zei Maarten. En zo bleven we aan de bar zitten, met z’n zevenen: Maarten, Henk en ik, de twee betalend...

Ik kreeg vanochtend een telefoontje van de buurman van mijn moeder. Ze was gevallen. Niet buiten, waar het ijzelde, maar gewoon in haar eigen halletje. Ze struikelde over de drempel, viel met haar hoofd op het kastje en met haar heup op de grond. De laatste bleek gebroken. Toen ik arriveerde was de ambulance ook net ter plaatse en de mannen in gele jasjes waren bezig een plan de campagne te maken. Want hoe krijg je een mens, dat overduidelijk stuk is en absoluut niet kan opstaan, de trap af en een ambulance in? Ik stond erbij en keek ernaar. Het was me nogal een operatie. Het deed me ergens aan denken, maar ik wist zo snel niet aan wat. Toen ze – eenmaal in het ziekenhuis – van de brancard door de lucht op een bed werd getakeld ( the flying patient ) werd de associatie duidelijker. De grijns om mijn mond verraadde me. ‘Nee,’ riep de broeder me vermanend toe, ‘we gaan nu geen grapjes maken over de bultrug.’ ‘Jíj zei het,’ riep ik. ‘Ik zei niets!’ U begrijpt het al, het w...

De echt oplettende lezer zou aan mijn blogfrequentie mijn menstruatiecyclus kunnen aflezen. Schrijf ik: - regelmatig wat gezellige logjes: opbouw oestrogeen - veel (3, 4 logjes per week): ovulatie en toename progesteron - woestige, wrange of dramatische logjes: PMS - een week lang niets: ongesteld. Goed. Inmiddels borrelt het weer. Ik wil over vanalles tegelijk schrijven. Over Obama, die goddank won van die enge Romney (hoewel ik eigenlijk niet weet wat ik daar verder over zou kunnen schrijven want ik heb natuurlijk helemaal geen verstand van politiek) en over Tim Ribberink – u weet wel, de jongen van die rouwadvertentie . Ik vind daar een heleboel van namelijk. Maar omdat zowel pesten als zelfmoord nogal sterke gevoelens bij me boven brengt en ik niet weet hoe ik erover moet schrijven zonder superpersoonlijk te worden – en das persoonlijker dan wat ik met dit weblog voor ogen heb – zou ik alleen maar wat wouwelen over de verschrikkelijke opmaak van de advertentie ( die foto! D...

Vandaag valt er weer wat te lachen op dit weblog, mensen! Het is echt hi-ha-hilarisch! Als u van leedvermaak houdt, tenminste. Weet u nog dat ik een ticket naar Hawaii kocht?  Ja, dat weet u vast nog wel. Dat was gisteren , immers. Ik hoef dan ook niet meer te vertellen dat ik het nogal een dingetje was, voor mij. Want zóveel geld uitgeven, geld dat we de komende maanden eigenlijk helemaal niet kunnen missen, dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar ik had het gedáán. En ik was trots op mijn doortastendheid. Vanmorgen werd ik wakker en pakte mijn iPhone. Er was een mailtje van mijn zusje. Ik dacht nog: wat toevallig! Want ik heb haar nog helemaal niet verteld dat ik een ticket heb! Heeft ze misschien mijn blog gelezen? En toen las ik de eerste regel. Wacht nog even met een ticket boeken, want rond mijn verjaardag ben ik waarschijnlijk in Portugal! Het was alsof al het bloed uit me wegtrok. Alle energie stroomde hop, dwars door het bed, zo de vloerbedekk...

Bo, die zoals u misschien weet jarig was op 1 januari, had nog steeds geen kinderfeestje gevierd. En nu denkt u natuurlijk dat dit terug te voeren is op de laksheid van haar ouders, maar nee, neenee , onze lieftallige dochter kon maar niet beslissen wat ze wilde doen op haar feestje. Al onze ideeën werden van tafel geveegd. Ze wilde namelijk iets bijzonders . Zoals kamperen op 2100 meter hoogte tegen een bergwand van de Himalaya. Op safari. Een ballonvlucht over het IJsselmeer. Het was er op neer gekomen dat wij zeiden: ‘Goed. Jij komt met een uitvoerbaar plan, dan praten we verder. En zo waren er inmiddels drie en een halve maand verstreken. Een vriendje van Bo, dat jarig was op vrijdag de dertiende j.l, pakte het heel anders aan en plande zijn feestje meteen op de dag zelf. Een slaapfeestje, met zo’n beetje dezelfde kinderen als Bo zou hebben uitgenodigd. ‘Weet je wat,’ riep ik enthousiast tegen de moeder van het vriendje, ‘we maken er een joint venture van! Dan kom ik gewoon b...

Ik blog niet he? Nee, ik blog niet. En ik weet wel waardoor dat komt: ik ben een beetje van slag door wat mensen in onze omgeving momenteel overkomt en dat maakt het moeilijk om ergens anders over te schrijven. Dus ik dacht weet je wat ik doe, ik vertel het gewoon. Het verhaal dat de blokkade veroorzaakt. En dat is een beetje eng, omdat ik helemaal niet weet of ik dat wel mag hier op mijn blog (ik denk het wel). Ze was een tijdje de oppas van Bo en Merlijn, en we raakten bevriend. Een paar jaar later waren we samen zwanger. Ik van ons derde kindje, zij van haar eerste. Bij mij ging alles goed, bij haar niet. Bij de eerste echo leek er iets niet in orde en een vlokkentest daarna wees uit dat het kindje een chromosoomafwijking had, het Syndroom van Turner . Er waren geen levenskansen en er werd een geboorte opgewekt, met 16 weken. Een paar dagen later begroeven ze een kistje in de tuin. Ik schreef hier al eerder over . Over hoe lullig ik me voelde met mijn steeds dikker worde...

Hier zaten onze drie kindertjes, op de kade, te wachten op Sinterklaas. En kijk! Daar was ie! En toen moesten Bo en ik ons als de wiedeweerga door de mensenmassa worstelen - om bij het eindpunt van de boten te zijn vóór Sinterklaas daar aanmeerde - en haar snel in haar circuskostuum hijsen, omdat ze op haar eenwieler in de optocht ging meefietsen. Waar ze nógal zenuwachtig voor was. En dat begreep ik wel. Je moet het maar doen: een uur lang op één wiel fietsen, tussen de dranghekken en door de paardenpoep, in een vleermuispak. Maar het ging natuurlijk hartstikke goed! Mijn borstkas was weer eens te klein voor mijn moederhart. Maar er gebeurde ook nog iets héél stoms. Er ging bij de optocht een paard dood. Een heel paard! Dood! Ik had het paard, of eigenlijk de beide paarden die in een tweespan een fruitkar trokken, al de hele tijd in mijn vizier; ze waren namelijk heel onrustig. Constant aan het dribbelen en steigeren, al voor de optocht van start ging. Met name het ene dier leek heel...

De titel is een beetje raar gekozen. Dit logje gaat namelijk over mijn schoonmoeder en je kunt zeggen van mijn schoonmoeder wat je wil, ze is géén olifant. En had ze tot voor kort eventueel nog het geheugen van een olifant, dat heeft ze nu ook niet meer. Want zo troffen we haar afgelopen zondag in haar huis aan: totaal in de war. We belden de dokter, de dokter kwam, die belde de ambulance, de ambulance kwam, ze ging naar het ziekenhuis en daar bleek dat ze was getroffen door een herseninfarct. Ik zal er niet al te ver op ingaan hier, omdat alles nog zo onzeker is: in hoeverre zal ze herstellen? Zal ze weer zelfstandig kunnen wonen? Gaat ze de rest van haar leven in een verpleeghuis doorbrengen? Zal ze haar kleinkinderen straks weer herkennen? We weten het niet. Vandaag luisterde ik vier keer naar dit nummer. Het is zo mooi! En niet echt toepasselijk dus, maar wel tranentrekkend.

De dag beginnen met het lezen van een weblog over een meisje van tien, dat de dag daarvoor aan kanker is overleden, is nooit een heel goed idee. Gisterochtend, terwijl ik vanuit mijn bed de kinderen in hun kleren commandeerde en mezelf voorbereidde op het onvermijdelijke opstaan door met mijn iPhone even de nieuwe tweets door te nemen, zag ik een aantal emotionele berichten in mijn timeline met de hashtag #kanjerguusje. Ik biecht op dat ik met mijn nog niet wakkere hoofd per abuis onmiddellijk kankerguusje las, maar dat eh... klopte dus. Doorklikken bracht me op het weblog van een vader, die de oneerlijke strijd van zijn dochtertje tegen die afschuwelijke, meedogenloze ziekte beschrijft. En wel zo mooi en zo rauw en zo eerlijk, je hart springt er gewoon van aan stukken. Ik bleef op de rand van mijn bed zitten lezen, in mijn onderbroek, had vervolgens geen tijd meer om te douchen en bracht de kinderen naar school zonder te weten of ze eigenlijk hadden ontbeten en hun tanden gepoetst. ...

'Mam, mag ik mijn toverstokje mee naar circus?' 'Nee.' 'Waarom niet?' 'Omdat je niks aan je toverstokje hebt bij het circus en omdat je hem waarschijnlijk alleen maar kwijt raakt.' 'Aaaaah, alsjeblieft?' Nouja, neem maar mee dan.' En nou niet allemaal tegelijk roepen dat ik geen goede moeder ben omdat ik niet consequent zou zijn, want ik zeg altijd eerst nee, en dan mag het later toch. Dat is op een bepaalde manier ook heel consequent. Niet dan? Whatever. Ik heb het een beetje te druk denk ik. 's Avonds plof ik op een stoel, veeg het zweet van mijn voorhoofd en denk: poehpoeh, weer een dag overleefd zonder ongelukken . En elke dag zijn er talloze momenten waarop ik denk: Pfjoe...als dít goed gaat dan gaat er meer goed. Gisteren ging het dan een keertje niet goed. Het was al een beetje een hectische middag geweest: eerst naar een voorstelling van de klas van Bo, daarna Merlijn ophalen van school, hem thuis snel wat eten geven...

Disclaimer Dit weblog gaat over mij en mijn naasten. Soms schrijf ik heel eerlijk en openhartig, soms ook verzin ik maar wat, dik ik dingen aan of ridiculiseer en ironiseer ik situaties. Wat u hier kunt lezen heeft raakvlakken met, maar is geenszins een realistische en volledige afpiegeling van mijn dagelijks leven. Af en toe ben ik misschien wat grof-in-de-mond, bij vlagen zelfs bot, maar immer dient dit een persoonlijk doel; ik ben nu eenmaal stevig uitgerust met zelfspot en ironie. Het is uiteraard nooit de bedoeling iemand hiermee te beledigen of in verlegenheid te brengen. Ik hou van contact en ik hou van aandacht. Ik ben graag een open boek; ik geef mezelf - tot op zekere hoogte - bloot op het internet. Waarom? Omdat het kan. Als u vragen heeft, of opmerkingen naar aanleiding van dit blog, dan kunt u – beter dan bijvoorbeeld mijn schoonmoeder ermee bestoken - een reactie achterlaten in de daarvoor bedoelde reactievelden, of mailen naar novy1971 at gmail dot com. Zo. En dan nu dit...

‘ Een tijd geleden las ik op een website de volgende freelance-tip: ‘Heb je even weinig of geen opdrachten, ga dan niet bij de pakken neer zitten maar gebruik de tijd om spullen op marktplaats te zetten. Zo genereer je toch nog wat inkomsten en het ruimt bovendien lekker op!’ Nou. De kasten zijn hier inmiddels bijna leeg. En ik wou net met de fietsen van de kinderen beginnen, toen.......’ Zo had het logje dat ik vandaag van plan was te schrijven ongeveer kunnen beginnen. Maar er kwam het een en ander tussen. Zeg maar. Want mén, wat een dag. Gebruikte ik gisteren werkelijk het woord verveling? Dat het niet helemaal gewoon zou worden was op zich al wel duidelijk, want ik zou met mijn moeder mee gaan naar de crematie van haar lieve vriendin, die afgelopen zaterdag plotseling zo'n beetje overleed in haar armen. (Een nogal heftig gebeuren, zoals u zich kunt voorstellen, maar dit verder terzijde; het is hier tenslotte niet het weblog van mijn moeder.) Toen ik om een uur of tien bij haar ...

Mijn schoonvader gaat dood. En niet als in: iedereen gaat dood op een zeker moment, maar als in: nu. Tussen nu en binnenkort. Wanneer dat binnenkort precies is, dat zal de tijd leren, want dat valt nou eenmaal niet exact te voorspellen. ‘Moeten we denken aan dagen of aan weken?’ vroeg ik aan de arts, die hierop antwoordde: ‘Inderdaad.’ En dat snap ik natuurlijk, maar ik vind het toch jammer. Want ik weet altijd graag waar ik aan toe ben. Net als dat ik de neiging om een en ander enigszins zakelijk te benaderen. Dat is zo’n beetje de verdeling hier momenteel: Henk rouwt (of hoe dat ook heet als iemand nog niet dood is, maar stervende) en ik maak de verkeerde opmerkingen. Ik zeg bijvoorbeeld dat hij toch een mooi leven heeft gehad. Dat hij een mooie leeftijd heeft bereikt. En dat het ook heel mooi is, dat Henk dit mag doen: zijn vader naar de dood begeleiden. Dat het ten eerste al mooi is dat het niet andersóm is, want vaders die hun zoons moeten begraven, etc . En dat komt niet allemaa...

Gisteren las ik dit bericht op nu.nl. Jaja, dacht ik. Dat steekt maar, dat vermoordt elkaar maar. Zelfs op de eerste dag van de lente . Toen wist ik nog niet eens wat ik nu weet, namelijk dat het slachtoffer de moeder was van vier kinderen die allemaal bij Bo en Merlijn op school zitten (in groep 1, 5, 6 en 8) en de dader hun vader. En dat het jongste kind - zo'n schattig meisje - van het drama getuige was. Ik heb de school nog nooit zo aangeslagen gezien.

Ik was het echt niet van plan. Het is overmacht. En zijn schuld. Maar ik vind dit zo verschrikkelijk mooi! De muziek, uiteraard, maar vooral ook het filmpje. Tranentrekkend. Die toch al behoorlijk hoog zaten vandaag, die tranen: de moeder van een klasgenootje van Merlijn is gisteren overleden. Het was op zich conform de verwachting (ze heeft zelfs nog een paar maanden langer geleefd dan aanvankelijk de prognose) maar dat maakt het allemaal niet minder vreselijk. Dat jongetje is 6 jaar en heeft gewoon geen moeder meer. En een vader, die had hij ook al niet. Alleen een oom, die nu de zorg voor hem op zich heeft genomen. Wat dan wel weer mooi is. Maar toch. Blegh.

Twee schoolrapporten en twee zwemdiploma's in één week tijd. Poehee. Het was vandaag overigens een rare dag, die begon met een grote brand in een studentenhuis hier in Groningen. Het betreffende pand grenst aan het schoolplein van de school van Bo; in de loop van de ochtend moesten alle kinderen op last van de brandweer naar huis vanwege te veel rook en roetdeeltjes in de lucht. Vanmiddag werd bekend gemaakt dat bij de brand een meisje van 19 is omgekomen. Een meisje dat vast ook ooit haar zwemdiploma's heeft gehaald. Een meisje dat vermoedelijk ook een moeder had. Wier hart vandaag is gebroken.

Ik was dus ziek. Net als Henk, en Merlijn. 4 dagen lang kakten we het glazuur uit de pot , om maar even met haar woorden te spreken. En ja, natuurlijk weer net in de vakantie. Dus ik was chagrijnig! De enige die nog een glimlach op mijn gezicht kon toveren was de weegschaal. (En zegt u nou niet dat die kilo’s er zo weer aanzitten omdat ik alleen maar vocht ben kwijtgeraakt. Want dat weet ik heus wel is gewoon niet zo.) Goed, ik was ziek. Maar pas echt ziek was het bericht dat ik maandagavond kreeg van een vriendin. Dat het hartje was gestopt. Van het kindje in haar buik. En wat dit verdriet nog wranger maakt is dat zij en haar vriend een jaar geleden ook al een kindje verloren hebben. Er is toen een miskraam opgewekt, nadat een vlokkentest had uitgewezen dat er sprake was van een chromosomale afwijking en dat er geen levenskansen waren. En zo’n opgewekte miskraam, met 16 weken, dat is eigenlijk gewoon een bevalling. Van een veel te klein kindje. Dramatisch dus. We waren samen zwang...