NOVY

Terwijl Little Miss Sunshine in de dvdspeler zit te wachten tot een van ons op play drukt kijken we naar The Sound of Music. Dat gebeurt me nou altijd, met die film. Ik kan geen andere film opnoemen die zulke sterke tegenstrijdige gevoelens bij me oproept als The Sound of Music. Ik ga zo ongeveer over mijn nek van dat preutse gekwezel in die bergen, anderzijds kan ik de romantiek ervan niet weerstaan. Blijkbaar. Zo heb ik hem dus al zeker vijfentwintig keer gezien. (De eerste keer zag ik hem overigens niet; het was in de bioscoop in het dorpshuis, tijdens een kinderfeestje en ik had mijn bril niet bij me – misschien is het daar wel misgegaan bedenk ik nu.) Ik geef het maar gewoon toe: ik beleef een heimelijk genoegen aan het meezwijmelen met The Sound of Music. Ook al heeft mijn lieftallige echtgenoot het mooiste liedje van de film dan voorgoed voor me verpest. Door vijftien jaar geleden in plaats van ‘Edelweiss, Eidelweiss’, te zingen: ‘ Edelweiss, die Suppe ist heiss ’ te ...

We zijn er allemaal nog, de wereld draait door en mijn uitdaging die ‘ vorige week ’ heet is achter de rug; het is vakantie, de man eet en rookt weer gewoon en ik krijg ’s morgens weer koffie in bed. En terwijl we wachten op de twee mooiste dagen van het jaar vol vergeving en naastenliefde, maak ik u even deelgenoot van de glitter-and-glamour kant van mijn leven. Onze jongste dochter was gevraagd om een mini-rolletje te spelen in de speelfilm ‘ Heroin’ van Rene Houwen en Thijs Gloger. Of eigenlijk was in eerste instantie een ander meisje benaderd, maar zij durfde niet, waarop de moeder in kwestie mijn telefoonnummer had doorgegeven in de overtuiging dat Loïs hiervoor te porren zou zijn. Of omdat ze wist dat ik hier anders desnoods op didactisch onverantwoorde wijze wel voor zou zorgen, want mijn kind in een fílm, een heuse fílm, dat liet ik me natuurlijk niet door de neus boren. Nja. Hoe dan ook, ik kreeg bericht van de regisseur die inmiddels op mijn facebookpagina de foto’s va...

(Ik begreep dat er mensen waren die dachten dat ik Sandra van Nieuwland met een bultrug vergeleek  laatst . Nee joh, integendeel! Het was een metafoor, om te zeggen dat wat mij betreft zij The Voice of Holland had mogen winnen. Een wat kronkelige metafoor, maar daar hou ik van hè, van kronkelige metaforen.) Ik heb deze week 3 (school)kerstdiners, 1 kerstmusical, 2 (leuke, spannende) werkoverleggen, 2 deadlines, 1 afscheid van een conciërge en 1 moeder in het ziekenhuis – die waarschijnlijk aan het eind van de week wordt ontslagen en voor wie ik dus thuiszorg moet regelen en een rollator en krukken en een wcverhoger en een papegaai . Daarnaast zijn er natuurlijk nog de gewone ballet-, circus- en muzieklessen, zijn er de boodschappen en de was en en.... *adem in, adem uit* Maar Novy, dat hoef je toch niet allemaal alléén te doen? Waar is je man, je grote steun en toeverlaat?  Mijn man? Die zit in een f*%^@^*ing GLAZEN HUIS!! Ja, nee, niet in hét Glazen Huis ,...

Ik kreeg vanochtend een telefoontje van de buurman van mijn moeder. Ze was gevallen. Niet buiten, waar het ijzelde, maar gewoon in haar eigen halletje. Ze struikelde over de drempel, viel met haar hoofd op het kastje en met haar heup op de grond. De laatste bleek gebroken. Toen ik arriveerde was de ambulance ook net ter plaatse en de mannen in gele jasjes waren bezig een plan de campagne te maken. Want hoe krijg je een mens, dat overduidelijk stuk is en absoluut niet kan opstaan, de trap af en een ambulance in? Ik stond erbij en keek ernaar. Het was me nogal een operatie. Het deed me ergens aan denken, maar ik wist zo snel niet aan wat. Toen ze – eenmaal in het ziekenhuis – van de brancard door de lucht op een bed werd getakeld ( the flying patient ) werd de associatie duidelijker. De grijns om mijn mond verraadde me. ‘Nee,’ riep de broeder me vermanend toe, ‘we gaan nu geen grapjes maken over de bultrug.’ ‘Jíj zei het,’ riep ik. ‘Ik zei niets!’ U begrijpt het al, het w...

Bron: klik Ik begrijp het al: u wás natuurlijk helemaal niet in paniek ! Natuurlijk niet! Want u, de gemiddelde lezer van novylooptover, bent natuurlijk een weldenkend mens met een grote portie gezond verstand en u gelooft natuurlijk helemaal niet aan rare theorieën die het einde van de wereld voorspellen! Nee zeg, u heeft wel iets beters te doen. Net als ik. Man, man, wat heb ik beters te doen! Tijd voor een update. For starters: ik werk niet meer in de tweedehandskledingwinkel. Dat was een jaartje hartstikke leuk, maar het was het toch niet helemaal. Ik voelde het eigenlijk al een tijdje aankomen en toen deed de kosmos ineens van Boem! en Knal! en joeg mij weer op het rechte pad. Dank je, kosmos! Want hoewel ik er heus hartstikke goed in was, in dat kleding verkopen, het was natuurlijk niet datgene waarvoor ik in de wieg ben gelegd heb gestudeerd. Ik verdien mijn geld weer gewoon met schrijven. Want/en ik heb zomaar leuke nieuwe kanalen aangeboord! (Of eigenlijk heb...

NASA: "For any claims of disaster or dramatic changes in 2012, where is the science? Where is the evidence? There is none, and for all the fictional assertions, whether they are made in books, movies, documentaries or over the Internet, we cannot change that simple fact. There is no credible evidence for any of the assertions made in support of unusual events taking place in December 2012." Dus. Geen paniek. Gewoon even leuk een filmpje kijken. (Bekentenis: Ik krijg dus altijd zo’n heimwee van Hair! Naar de sixties. Want ik was daar ook, in een broek met wijde pijpen en een bikinibovenstukje met kraaltjes en met LSD onder mijn tong.) 

Het zal u niet verrassen als ik zeg dat mijn kijk op de wereld over het algemeen een vrij pessimistische is. Ik vind het eerlijk gezegd maar één grote baggerbende, allemaal. De toename van geweld. De onverdraagzaamheid. Dat alles, alles maar om geld draait. De nare dingen die we met dieren doen. De bio-industrie. Afschuwelijke oorlogen. Domme mensen die denken te moeten doden uit naam van de een of andere god. De bomenkap in het regenwoud. De zeeën die we vervuilen. De lucht die we vervuilen. Het immense afvalprobleem. De ongelijkheid en de absurde tegenstellingen. Baby’s die massaal sterven, terwijl er tegelijkertijd mensen bezig zijn een gouden trapleuning in hun 30 meter lange zeiljacht te monteren. En iedereen krijgt maar kanker! En het wordt allemaal alleen maar erger. Want er komen steeds meer mensen. We stevenen regelrecht af op de hel. En dan ineens weer het onthutsende besef: Op deze 'verkankerde kolerewereld', die overduidelijk zijn beste tijd heeft g...

Bron: klik U weet het natuurlijk al , het is niet mijn favo-feest, dat Sinterklaasding. Maar vandaag sloeg echt alles! Bo moest vanmiddag optreden met haar circusgroep bij het Sinterklaasfeest van RO/EZ, ergens op het industrieterrein. Maar precies tegelijkertijd moest Merlijn voor Sinterklaas saxofoon spelen, op de muziekschool! En net terwijl ik aan het piekeren was over hoe ik een en ander straks moest gaan uitleggen aan kind nummer drie, stapte de Sint ook nog eens doodleuk háár balletles binnen. Nouja! Ik kan het allemaal maar nauwelijks handelen. De stress, mensen. Het gedoe! (Zo waren we gisteren toch bijna voor de tweede keer vergeten wat in die schoenen te doen! En er was nog wel zo mooi bij gezongen!)  De kinderen zelf hebben overigens nergens last van, die liggen lekker te slapen, als een Dieuwertje. En dit stomme grapje maakte ik eigenlijk alleen maar om een bruggetje te maken naar een ander stom grapje: Sanne Walvis de Vries. Ja, haha. Sanne Walvis ...

Heeft u pas ook die documentaire gezien over die man, die een parachutesprong maakte, vanaf 'de rand van de atmosfeer' op 39 kilometer hoogte? Ik had het al gezien op het Jeugdjournaal en dacht toen alleen maar: Oh. Das best hoog. Nou, mooi. Mooi dat het is gelukt. Maar toen zag ik dus later die documentaire, en toen besefte ik pas wat een toestand het eigenlijk allemaal was. Met vijf jaar voorbereiding. Nou was het natuurlijk een Amerikaanse documentaire, dus lekker dramatisch aangedikt enzo, maar toch: jemig, het is best nog een dingetje hoor, van zo hoog. Want daar is namelijk bijna geen luchtdruk en zonder speciaal pak zwel je dus onmiddellijk op tot twee keer zo groot en begint het bloed uit je porieën te lekken. (En willen we dat niet allemaal?) Maar ja, zo’n drukpak zit natuurlijk helemaal niet lekker, je kunt je nauwelijks bewegen en niet sturen met je lichaam dus het voelt alsof je als een postpakketje naar beneden flikkert. En je kunt het zo moeilijk oefenen hè,...

Bron: klik Wist u het al? Het is nationale ‘stamp Novy in de grond’ - week. Geen idee wat er aan de hand is, maar ik werd wakker in een vreemde wereld. Ik zit in een verkeerde dimensie. In een verkeerde vibe. Het lijkt wel of ze daar boven, in de kosmos, de vaas met karma hebben laten vallen en alles maar wat lukraak hebben teruggepropt. Met alle gevolgen van dien. Zo hoorde ik zondagavond bijvoorbeeld dat ik ‘ontslagen’ ben bij een magazine. Een half jaar geleden al. Maar dat wist ik dus nog niet. Want niemand had de moeite genomen me daarvan op de hoogte te stellen. Haha. (Ja, ik vond al wel dat ik wat weinig opdrachten van ze kreeg de laatste tijd, maar ik dacht: tsja, recessie hè. Zal wel heel slecht gaan met het tijdschrift.) Haha. Hahahaha. Ik probeerde er krampachtig de humor van in te zien. Hahahahahaha. Hoe verschrikkelijk onbelángrijk ben je dan, als het nog teveel werk is om even in een mailtje te zetten dat men na vier jaar niet meer van je diensten gebruik...

Ik kwam vandaag mijn weblog tegen op webwiki, met de omschrijving: 'De website novylooptover.blogspot.com gaat over de onderwerpen: Novy, Blog, Loopt en Novylooptover. Novylooptover.blogspot.com is enigszins bekend en staat voor Novy loopt over.' Nou, geen speld tussen te krijgen eigenlijk. Ik reken het goed. Over de vergelijkbare websites moest ik even wat langer nadenken, maar ik denk dat ik het nu snap. Mijn blog houdt precies het midden tussen de Volkskrant en p.isk.ut.nl.

Nou, dat gaat weer lekker met die belofte , hè? Geen filmpje te zien hier. Nee. Maar het komt hoor! Echt. Sooner or later. Ik begreep trouwens dat u liever had gezien dat ik had verteld hoe het nou afgelopen was met dat Hawaii-ticket enzo . Nou, daar kan ik nog niet zoveel over zeggen, eigenlijk. Alleen dat het allemaal wat ingewikkeld(er) ligt. Ik leg het kort uit. Mijn halfzusje woont op Hawaii zonder paspoort. Dat zit haar al jaren dwars en nu besloot ze dus dat ze daar maar eens wat aan wilde doen. (Snap ik: na zoveel jaar op zo’n eiland wil je er wel eens af. Of in elk geval de wetenschap hebben dat het kán.) Dus ze heeft een aanvraag ingediend bij de immigratiedienst, met de risico’s van dien. Want misschien zeggen ze: ‘Ja hoor, meisje, je woont hier al zolang, je hebt een man en een kind, hier heb je een paspoort.’ Maar misschien zeggen ze ook wel: ‘Wat? Jij vuile illegaal, het land uit! Nu meteen!’ Of: ‘Het land uit! Je mag pas weer (tijdelijk) terugkomen na een half...

De echt oplettende lezer zou aan mijn blogfrequentie mijn menstruatiecyclus kunnen aflezen. Schrijf ik: - regelmatig wat gezellige logjes: opbouw oestrogeen - veel (3, 4 logjes per week): ovulatie en toename progesteron - woestige, wrange of dramatische logjes: PMS - een week lang niets: ongesteld. Goed. Inmiddels borrelt het weer. Ik wil over vanalles tegelijk schrijven. Over Obama, die goddank won van die enge Romney (hoewel ik eigenlijk niet weet wat ik daar verder over zou kunnen schrijven want ik heb natuurlijk helemaal geen verstand van politiek) en over Tim Ribberink – u weet wel, de jongen van die rouwadvertentie . Ik vind daar een heleboel van namelijk. Maar omdat zowel pesten als zelfmoord nogal sterke gevoelens bij me boven brengt en ik niet weet hoe ik erover moet schrijven zonder superpersoonlijk te worden – en das persoonlijker dan wat ik met dit weblog voor ogen heb – zou ik alleen maar wat wouwelen over de verschrikkelijke opmaak van de advertentie ( die foto! D...

Er is weer wat nieuws. Vorig jaar is de school van mijn kinderen overgegaan op het continurooster. Daarbij zijn de schooldagen niet verdeeld in een ochtend- en een middagprogramma, maar gaan ze in één ruk door, onderbroken door een tweetal korte pauzes. Een uitkomst voor warhoofdige moeders zoals ik. Nooit meer hoef ik te bedenken welke dag het vandaag is en hoe laat ze dan ook alweer uit school komen . Héérlijk. Naast alle sport- en speelafspraken en alle andere dingen die ik moet onthouden zijn de schooltijden tegenwoordig een constante factor in het leven: gewoon elke dag van 8:30 tot 14:00. Ook op woensdag, dus. En geen overblijf meer! Dat scheelt ons een hoop geld en de kinderen ergernis, want dat overblijven vonden ze maar niks, geloof ik. Nu eten ze om twaalf uur gewoon een broodje in het bijzijn van de eigen leerkracht, net zo makkelijk en veel minder onrustig. Ik vind het een uitkomst. Maar daar gaat dit nu niet over. Lees verder op Thuis in Onderwijs .

Vandaag valt er weer wat te lachen op dit weblog, mensen! Het is echt hi-ha-hilarisch! Als u van leedvermaak houdt, tenminste. Weet u nog dat ik een ticket naar Hawaii kocht?  Ja, dat weet u vast nog wel. Dat was gisteren , immers. Ik hoef dan ook niet meer te vertellen dat ik het nogal een dingetje was, voor mij. Want zóveel geld uitgeven, geld dat we de komende maanden eigenlijk helemaal niet kunnen missen, dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar ik had het gedáán. En ik was trots op mijn doortastendheid. Vanmorgen werd ik wakker en pakte mijn iPhone. Er was een mailtje van mijn zusje. Ik dacht nog: wat toevallig! Want ik heb haar nog helemaal niet verteld dat ik een ticket heb! Heeft ze misschien mijn blog gelezen? En toen las ik de eerste regel. Wacht nog even met een ticket boeken, want rond mijn verjaardag ben ik waarschijnlijk in Portugal! Het was alsof al het bloed uit me wegtrok. Alle energie stroomde hop, dwars door het bed, zo de vloerbedekk...

Mijn sterrenbeeld is tweelingen; om beslissingen te maken moet ik mijzelf regelmatig voor het blok zetten. Zo beloofde ik mijn zusje in een email op haar negenendertigste verjaardag, dat ik voor ze veertig zou worden bij haar op bezoek zou zijn geweest. En beloftes, daar hou ik me bij voorkeur aan. En daarbij, ik wil het zelf ook heel graag! Al jaren! Maar niet alleen. Ik schreef hier al meermalen over. In 2009 , in 2011 en in januari van dit jaar. Maar aangezien 'alleen gaan' eigenlijk de enige logische oplossing is en ik heel pragmatisch ben ingesteld, begon ik het zo eens wat serieus te overwegen en werd het in mijn hoofd een steeds beter plan! (Niet in het minst mogelijk gemaakt door vrienden die met hun hele gezin in ons huis komen wonen en voor onze kinderen zullen zorgen tijdens de werktijden van Henk. Zul je maar hebben, zulke vrienden.) Dus. Vandaag. Kocht ik mijn ticket. Waaah!  (Ik reis pas in april, hoor. Wacht nog maar even met me...

Bo is momenteel nogal bezig met de Tweede Wereldoorlog. Ze vraagt haar oma de oren van het hoofd, wilde pas met ons een film over Anne Frank kijken en er staan allemaal oorlogsboeken op haar verlanglijstje voor Sinterklaas. Opmerkelijk eigenlijk, want die Tweede Wereldoorlog boeide mij als kind nauwelijks. Met Anne Frank had ik ook niks. Het was allemaal zó lang geleden, die oorlog! Misschien kwam dat door mijn ouders, die de verschrikkingen zelf hadden meegemaakt maar daar niet meer zoveel aan wilden denken en daarom deden alsof het al heel lang geleden was; in elk geval niet iets heel belangrijks. Zou kunnen. Tegenwoordig zie ik het allemaal veel scherper. Het is verdorie nog helemáál niet zo lang geleden: ongelofelijk dat er zoiets heeft kunnen gebeuren. Dat we al die miljoenen mensen hebben laten vernietigen. In het kader van de opvoedkundig uitjes en om het nuttige met het aangename te verenigen, gingen we vandaag naar het Voormalig Kamp Westerbork. Dat was indrukwekkend,...

Ik ben de laatste tijd een beetje fan van die analoge life hacks, u weet wel, de onconventionele toepassingen van simpele hulpmiddelen om alledaagse probleempjes op te lossen. Die zwerven zo wat over facebook. Heel geestig. Ik roep steeds enthousiast uit: 'Nah. Wat hándig! Je moet er maar opkomen!' En verder moet ik vooral lachen om de morsigheid van de foto’s. Het is niet zo dat ik de tips opvolg, hoor. Er zitten geen opengeknipte wc-rollen om mijn pakpapier en ik heb geen schoenenzak aan de binnenkant van de kastdeur gehangen voor de schoonmaakmiddelen. Maar dat het kán hè? En als ik ooit nog eens een emmer moet vullen die niet onder de kraan past dan weet ik hoe het moet. Ha! Merlijn bewees gisteren dat hij ook een ware life hacker is. Hij bedacht een reserverollenhouder voor in de wc, boven. Die hadden we daar namelijk niet. Tadaa: (En nu voel ik onmiddellijk de aandrang om te vertellen dat het in ons benedentoilet wél gezellig is, met schilderijen...

We gingen naar het Groninger Museum. Want het is herfstvakantie en er waren twee exposities die we wilden zien. Ten eerste die van Yin Xiuzhen . Als je eenmaal weet hoe je het moet uitspreken – Merlijn heeft het nog even nagevraagd bij een suppoost – dan blijft het aan je tong kleven. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn maakt kunstwerken van aan elkaar genaaide tweedehandskleding. Nou hou ik toevallig heel erg van tweedehandskleding en vond het dan ook hartstikke mooi. Hoewel ik mevrouw Xiuzhen er stiekem een beetje van verdenk dat ze het gewoon heel leuk vindt om oude kleren aan elkaar te naaien. En dat ze er dan later, om het kunst te laten zijn, een verhaal bij verzint. Zo ligt er bijvoorbeeld een prachtige cirkel van aan elkaar genaaide sjaals. Echt waanzinnig; je zou bijna zin krijgen om thuis ook sjaals aan elkaar te gaan naaien. Maar dan lees je het bordje en dan staat er dat het gaat over de één-kindpolitiek in China; de sjaals symboliseren de v...

Ik had zo bedacht om deze 500ste blogpost te vieren met een kleine expositie. It’s my party, tenslotte. En het past ook prima in de navelstaarderige periode waarin ik me bevind. Het viel nog helemaal niet mee, trouwens! Zo moest ik eerst alle 499 logjes opnieuw lezen en daarna een selectie maken – met als criterium 'of ik er vandaag om moest lachen of door vertederd raakte'. (Een momentopname, aldus.) Er kwam een hoop kill your darlings bij kijken. Sommige titels moest ik met pijn in mijn hart uitsluiten. Zoals De condooms in de fonduepan . (Gelukkig kunt u in sommige verhaaltjes doorklikken. En komt u misschien toch nog Gesodemijter tegen. En Jurgen van den Berg.) Maar dit is ‘m dus geworden. Novy’s persoonlijke top 10, zonder volgorde: 1. Het hopjesvla-mysterie 2. Statcounteren 3. Nors en Saus 4. Het mooiste lelijke lampje van de wereld 5. Olympisch kotsvangen 6. Size does matter 7. Ook de kerstgedachte heeft een houdbaarheidstermijn 8. De tandenfee, dat ben i...

If it ain’t on facebook it ain’t true , daarom schreef ik afgelopen week niets over de rats waar we een beetje in zaten. Loïs had iets geks. Het begon ermee dat het leek alsof ze geprikt was, door een mug, onder haar oog. Een heel klein muggenprikje. Maar in tegenstelling tot wat gewoonlijk gebeurt – ze is nogal allergisch – ontstond er geen bult. De dagen daarna bleef de plek wat rood. Haar gezicht leek een beetje vlekkerig, aan de ene kant. Op zondagochtend, vorige week, was het ineens heviger. Niet alleen was het duidelijk rood onder haar oog, maar daarbij liep er een afgebakende rode streep, over haar wang naar haar kaak. Recht naar een gezwollen klier in haar hals. Vreemd, niet? Ze had geen pijn, of jeuk, en geen koorts. Nergens last van. Wat nu? Moesten we de weekenddoktersdienst bellen? Een bevriende huisarts raadplegen? Of nog maar even aanzien – geen pijn tenslotte, geen koorts – en gewoon haar de verjaardag van oma gaan? Twijfelend met de telefoon in mijn hand besloot ...

Het gebeurt heel vaak dat ik ’s avonds, in bed, op de grens van waken en slapen, in een soort van brainwave terechtkom. Dan ontspinnen zich ineens allerlei theorieën in mijn hoofd. En soms hè, dan heb ik zo’n goeie golf te pakken! Woeeh! Met een waterdicht verhaal, geen speld tussen te krijgen! ‘Dit moet ik onthouden,’ murmel ik dan nog zo wat tegen mezelf en ik val in slaap. Meestal blijkt het de volgende morgen een theorie van niks. Maar soms heb ik iets dat het ochtendlicht enigszins verdraagt. Zoals een paar dagen geleden, toen ik hier vol bravoure riep dat ik het einde van de Universiteit ging bewijzen. Wat wellicht een tikje ijdel was. En voorbarig bovendien. Want misschien was het allemaal toch niet zo waterdicht. Maar goed, ik zal u mijn oprisping uit de doeken doen, u vraagt er tenslotte – terecht – naar. Komt ie. Dat met dat Internet hè, dat is me wat. Dat gaat nog voor zoveel veranderingen zorgen, ik vraag me soms af of we dat wel echt in de gaten hebben, met z’n...

We gaan allemaal een keer dood. Ik ook. Dat heb ik redelijk geaccepteerd, geloof ik. Het is nu eenmaal zo, hè. Veel meer dan dat ik moeite heb met dit gegeven  an sich , vind ik het griezelig dat ik niet weet HOE ik dood ga. Heeft u dat nou ook? Ik kan daar echt van wakker liggen. Misschien kom ik wel onder een bus, morgen. Of krijg ik volgend jaar plotseling een hersenbloeding midden in de Albert Heijn. Misschien val ik op mijn zesenzestigste in een ravijn tijdens een bergwandeling, of zak ik in elkaar tijdens een hardloopwedstrijd. Of bezwijk ik in 2038 aan een salmonellavergiftiging. Of drie jaar eerder al, aan de complicaties van een blindedarmoperatie. Het zou ook kunnen dat ik op mijn eenennegentigste sterf van ouderdom, in mijn eigen bed, met een glimlach op mijn lippen. Maar wie weet ben ik dan al lang van het Hilton gesprongen. Je weet het niet. Ik weet het niet. Het kan een darmperforatie zijn waaraan ik doodga, of een slangenbeet. Ik kan verzuipen in de Noordzee, ...

Ik heb duidelijk te vroeg gepiekt, met mijn logje over 50 Shades of Grey. Want het gaat maar door en door en het wordt steeds gekker. Je hoort iemand roepen: ‘Wie heeft hem gelezen, meiden?’ en hop, daar gaan die handjes. It’s a friggin’ virus! Vrouwen zijn tegenwoordig grofweg in te delen in twee groepen: zij die het boek hebben gelezen en zij die er lacherig over doen. Ik vermaak me nog steeds ( ik lees het wel stiekem, straks, als de hype voorbij is)  enorm in de laatste groep. Zo kwam ik er deze hilarische – in een half uur geschreven - verkorte versie voor mannen tegen, en werd ik gewezen op het volgende filmpje, waar ik erg hard om moest lachen (want hoe corny ook, het is zo precies de spijker op zijn kop!) Gisteren, trouwens, ving ik het verhelderendste gesprek op tot nu toe, over het boek. Ik ben echt weer wat wijzer geworden. Want kijk, we hadden al het blozen (zij), het ondoorgrondelijk kijken (hij) en de rode oortjes (jij) en daar is nu het volgende bij...

Even hoor. Ik las net nog een keer mijn eigen logje, van gisteren. En ineens viel het me op. Ik schreef wel drie keer ‘haha’. Blijkbaar vind ik dat nodig. Het is nog erger; het liefst zou ik zelfs smileys gebruiken. Gelukkig weet ik niet hoe dat moet in Blogger want anders zou dit weblog eruitzien als de gemiddelde hyveskrabbel van mijn dochter. Het moest maar eens afgelopen zijn. Met dat haha. Want het is waarlijk toch een zwaktebod, zo’n regieaanwijzing. Zo zat ik wat voor me uit te peinzen, daarbij de volgende literaire hiërarchie hanterend: Boodschappenbriefje – sms – blog – column – literatuur Ja, nee, nou niet meteen allemaal door elkaar gaan roepen, het is geen indeling naar kwaliteit (misschien schrijft u wel zeer hoogstaand literaire smsjes) maar een indeling naar ‘noodzaak van esthetiek.’ Of, omgekeerd, een indeling naar ‘geaccepteerdheid van haha.’ Volgt u me nog? Ik leg het uit. Kijk, het staat misschien een beetje raar, ‘haha’ op een boodschappenbriefje,...

Hoewel het hier de afgelopen week best wel heftig was en rock 'n roll enzo, volgt hier toch een wat huismutserig logje. (Huismuts. Haha.) Over voorlezen. Wat natuurlijk in wezen ook heel rock 'n roll is. Ik ben u alweer kwijt denk ik, hè? Want wat loopt dat mens toch weer te bazelen, over rock 'n roll? Nouja. Voorlezen dus. Ik hou enórm van voorlezen. Voorlezen is moederschap in haar meest ontspannen vorm. Echt. Je kroost zit om je heen verzameld op het bed, echtgenoot valt (mits hij al thuis is) in slaap aan het voeteneind. Niemand zeurt of maakt ruzie, niemand staat op zijn kop of gooit de pot pindakaas op de plavuizen. Het zijn je kinderen zoals je ze aan het eind van een dag zo graag ziet: heerlijk rustig en stil. In hun fris gewassen pyjamaatjes, zacht geurend naar tandpasta. Mama leest voor. Boeken, geen verhaaltjes. (Nog wel voor Loïs natuurlijk, maar dat is op andere momenten.) Elke dag een hoofdstuk. Of een paar, afhankelijk van de lengte en het tijdstip....