If it ain’t on facebook it ain’t true, daarom schreef ik afgelopen week niets over de rats waar we een beetje in zaten.
Loïs had iets geks.
Het begon ermee dat het leek alsof ze geprikt was, door een mug, onder haar oog. Een heel klein muggenprikje. Maar in tegenstelling tot wat gewoonlijk gebeurt – ze is nogal allergisch – ontstond er geen bult.
De dagen daarna bleef de plek wat rood. Haar gezicht leek een beetje vlekkerig, aan de ene kant.
Op zondagochtend, vorige week, was het ineens heviger. Niet alleen was het duidelijk rood onder haar oog, maar daarbij liep er een afgebakende rode streep, over haar wang naar haar kaak. Recht naar een gezwollen klier in haar hals.
Vreemd, niet?
Ze had geen pijn, of jeuk, en geen koorts. Nergens last van.
Wat nu? Moesten we de weekenddoktersdienst bellen? Een bevriende huisarts raadplegen? Of nog maar even aanzien – geen pijn tenslotte, geen koorts – en gewoon haar de verjaardag van oma gaan? Twijfelend met de telefoon in mijn hand besloot ik tot het laatste.
En ’s middags was het weg. Niets meer te zien.
Maar op woensdagochtend was de streep ineens heel duidelijk terug en belde ik onmiddellijk om half negenin totale paniek nu toch een beetje bezorgd met de dokter. Die, later in de spreekkamer, meteen over de ziekte van Lyme begon.
Natuurlijk had ik zelf ook al wat gegoogled en gelezen dat Lyme zich soms niet in de vorm van een kring, maar als een rode streep manifesteert. Maar dat negeerde ik, want het leek me redelijk onmogelijk dat mijn kind een teek onder haar oog had gehad, zonder dat ik dat had gezien.
En daarna negeerde ik nog harder dit bericht.
De dokter wilde voor de zekerheid toch een zware anitbioticakuur voorschrijven, die naast andere mogelijk schuldige bacterieën tevens de Borrelia, die Lyme veroorzaakt, zou doden. (Althans, volgens de Nederlandse richtlijnen. Over de effectiviteit van deze Nederlandse dosering zijn de meningen verdeeld.)
En ik dacht even: Bah, moet dat nou? Zware antibiotica in dat kleine meisje? Is dat niet hartstikke slecht voor haar darmen? Zijn de doctoren niet gewoon de slaven van de pharmaceutische industrie? Zou het niet vanzelf ook overgaan?
Maar zeg eens drie keer achter elkaar: bacterie in gezichtje - bacterie in gezichtje - bacterie in gezichtje, dat klinkt dan ineens zo eng, dan denk je alleen maar: Kill! Kill!
Dus die avond gingen we onmiddellijk van start met de medicatie.
De volgende dag was het op z'n allerergst: haar wang was helemaal warm en glimmend (nog steeds niet pijnlijk, gek genoeg). Wat waarschijnlijk betekende dat de kuur aansloeg. Vond ik. Hoopte ik.
En het was zo!
Want daarna werd het elke dag minder vurig.
En nu is het weg.
Zucht. Van. Opluchting.
Loïs had iets geks.
Het begon ermee dat het leek alsof ze geprikt was, door een mug, onder haar oog. Een heel klein muggenprikje. Maar in tegenstelling tot wat gewoonlijk gebeurt – ze is nogal allergisch – ontstond er geen bult.
De dagen daarna bleef de plek wat rood. Haar gezicht leek een beetje vlekkerig, aan de ene kant.
Op zondagochtend, vorige week, was het ineens heviger. Niet alleen was het duidelijk rood onder haar oog, maar daarbij liep er een afgebakende rode streep, over haar wang naar haar kaak. Recht naar een gezwollen klier in haar hals.
Vreemd, niet?
Ze had geen pijn, of jeuk, en geen koorts. Nergens last van.
Wat nu? Moesten we de weekenddoktersdienst bellen? Een bevriende huisarts raadplegen? Of nog maar even aanzien – geen pijn tenslotte, geen koorts – en gewoon haar de verjaardag van oma gaan? Twijfelend met de telefoon in mijn hand besloot ik tot het laatste.
En ’s middags was het weg. Niets meer te zien.
Maar op woensdagochtend was de streep ineens heel duidelijk terug en belde ik onmiddellijk om half negen
Natuurlijk had ik zelf ook al wat gegoogled en gelezen dat Lyme zich soms niet in de vorm van een kring, maar als een rode streep manifesteert. Maar dat negeerde ik, want het leek me redelijk onmogelijk dat mijn kind een teek onder haar oog had gehad, zonder dat ik dat had gezien.
En daarna negeerde ik nog harder dit bericht.
De dokter wilde voor de zekerheid toch een zware anitbioticakuur voorschrijven, die naast andere mogelijk schuldige bacterieën tevens de Borrelia, die Lyme veroorzaakt, zou doden. (Althans, volgens de Nederlandse richtlijnen. Over de effectiviteit van deze Nederlandse dosering zijn de meningen verdeeld.)
En ik dacht even: Bah, moet dat nou? Zware antibiotica in dat kleine meisje? Is dat niet hartstikke slecht voor haar darmen? Zijn de doctoren niet gewoon de slaven van de pharmaceutische industrie? Zou het niet vanzelf ook overgaan?
Maar zeg eens drie keer achter elkaar: bacterie in gezichtje - bacterie in gezichtje - bacterie in gezichtje, dat klinkt dan ineens zo eng, dan denk je alleen maar: Kill! Kill!
Dus die avond gingen we onmiddellijk van start met de medicatie.
De volgende dag was het op z'n allerergst: haar wang was helemaal warm en glimmend (nog steeds niet pijnlijk, gek genoeg). Wat waarschijnlijk betekende dat de kuur aansloeg. Vond ik. Hoopte ik.
En het was zo!
Want daarna werd het elke dag minder vurig.
En nu is het weg.
Zucht. Van. Opluchting.
