Nou, dat gaat weer lekker met die belofte, hè?
Geen filmpje te zien hier.
Nee.
Maar het komt hoor!
Echt.
Sooner or later.
Ik begreep trouwens dat u liever had gezien dat ik had verteld hoe het nou afgelopen was met dat Hawaii-ticket enzo.
Nou, daar kan ik nog niet zoveel over zeggen, eigenlijk. Alleen dat het allemaal wat ingewikkeld(er) ligt. Ik leg het kort uit. Mijn halfzusje woont op Hawaii zonder paspoort. Dat zit haar al jaren dwars en nu besloot ze dus dat ze daar maar eens wat aan wilde doen. (Snap ik: na zoveel jaar op zo’n eiland wil je er wel eens af. Of in elk geval de wetenschap hebben dat het kán.)
Dus ze heeft een aanvraag ingediend bij de immigratiedienst, met de risico’s van dien. Want misschien zeggen ze: ‘Ja hoor, meisje, je woont hier al zolang, je hebt een man en een kind, hier heb je een paspoort.’ Maar misschien zeggen ze ook wel: ‘Wat? Jij vuile illegaal, het land uit! Nu meteen!’ Of: ‘Het land uit! Je mag pas weer (tijdelijk) terugkomen na een half jaar, met een nieuw visum!’
We weten het niet.
Het zou dus zomaar kunnen dat ze er niet is, in april.
Maar het zou ook gewoon kunnen dat ze er wel is.
Afwachten. Ik ga er voorlopig maar vanuit dat het allemaal wel goed komt.
En zo niet, dan vind ik dat ik met dit verhaal best een beroep kan doen op mijn annuleringsverzekering. Toch? En als het allemaal niet lukt, dan organiseert u vast wel een inzamelingsactie voor mij, of een sponsorloop ofzo.
(Toch?)
Wordt vervolgd, hoe dan ook.
Vandaag stapten we een dagje in het leven van Henk.
Wij leiden nogal gescheiden levens, zo doordeweeks: ik doe het hier in Groningen, Henk doet het in Zwolle. En hoewel hij de afstand dagelijks overbrugt, lijkt die 100 kilometer voor mij onoverkomelijk; in de acht jaar dat hij er werkt ben ik welgeteld één keer meegegaan.
Zijn collega’s en leerlingen zien mij nooit. Ik ben de mysterieuze vrouw van.
En andersom, voor mij bestaat zijn werkomgeving uit een heleboel namen zonder gezichten.
En ook al heb ik een behoorlijk goed beeld van wat hij allemaal doet (letterlijk, want zijn werk gaat gepaard met veel beeldmateriaal), ik zie hem nooit in levende lijve aan het werk.
Maar vandaag gingen we mee, Bo, Merlijn en ik.
Naar Cortonville, in Hedon, waar een crew van Henk aan het werk was met beeld- en geluidsopnames.
Cortonville is een project van Eric Corton. En die vind ik leuk, Eric Corton.
En hij schudde me de hand!
En Spike, die was er ook.
Mijn zoon troggelde hem een handtekening af.
En Eric Corton, die troggelde mijn zoon vervolgens weer een halve zak patat af.
Zo gaat dat.
Ik vond het allemaal maar mooi.
De bandjes, die vond ik allemaal nogal ehm...hard.
Ik begrijp sinds vandaag het nut van oordopjes.
Eerst kwamen The Paceshifters (leuk), daarna The Van Jets (geen idee, want ik stond buiten) toen Drive like Maria (FANTASTISCH!) en als laatste (de naam zegt het al) The Deaf. Haha, wat een mafkees, die Spike.
Nuwel, trusten.
Geen filmpje te zien hier.
Nee.
Maar het komt hoor!
Echt.
Sooner or later.
Ik begreep trouwens dat u liever had gezien dat ik had verteld hoe het nou afgelopen was met dat Hawaii-ticket enzo.
Nou, daar kan ik nog niet zoveel over zeggen, eigenlijk. Alleen dat het allemaal wat ingewikkeld(er) ligt. Ik leg het kort uit. Mijn halfzusje woont op Hawaii zonder paspoort. Dat zit haar al jaren dwars en nu besloot ze dus dat ze daar maar eens wat aan wilde doen. (Snap ik: na zoveel jaar op zo’n eiland wil je er wel eens af. Of in elk geval de wetenschap hebben dat het kán.)
Dus ze heeft een aanvraag ingediend bij de immigratiedienst, met de risico’s van dien. Want misschien zeggen ze: ‘Ja hoor, meisje, je woont hier al zolang, je hebt een man en een kind, hier heb je een paspoort.’ Maar misschien zeggen ze ook wel: ‘Wat? Jij vuile illegaal, het land uit! Nu meteen!’ Of: ‘Het land uit! Je mag pas weer (tijdelijk) terugkomen na een half jaar, met een nieuw visum!’
We weten het niet.
Het zou dus zomaar kunnen dat ze er niet is, in april.
Maar het zou ook gewoon kunnen dat ze er wel is.
Afwachten. Ik ga er voorlopig maar vanuit dat het allemaal wel goed komt.
En zo niet, dan vind ik dat ik met dit verhaal best een beroep kan doen op mijn annuleringsverzekering. Toch? En als het allemaal niet lukt, dan organiseert u vast wel een inzamelingsactie voor mij, of een sponsorloop ofzo.
(Toch?)
Wordt vervolgd, hoe dan ook.
Vandaag stapten we een dagje in het leven van Henk.
Wij leiden nogal gescheiden levens, zo doordeweeks: ik doe het hier in Groningen, Henk doet het in Zwolle. En hoewel hij de afstand dagelijks overbrugt, lijkt die 100 kilometer voor mij onoverkomelijk; in de acht jaar dat hij er werkt ben ik welgeteld één keer meegegaan.
Zijn collega’s en leerlingen zien mij nooit. Ik ben de mysterieuze vrouw van.
En andersom, voor mij bestaat zijn werkomgeving uit een heleboel namen zonder gezichten.
En ook al heb ik een behoorlijk goed beeld van wat hij allemaal doet (letterlijk, want zijn werk gaat gepaard met veel beeldmateriaal), ik zie hem nooit in levende lijve aan het werk.
Maar vandaag gingen we mee, Bo, Merlijn en ik.
Naar Cortonville, in Hedon, waar een crew van Henk aan het werk was met beeld- en geluidsopnames.
Cortonville is een project van Eric Corton. En die vind ik leuk, Eric Corton.
En hij schudde me de hand!
En Spike, die was er ook.
Mijn zoon troggelde hem een handtekening af.
En Eric Corton, die troggelde mijn zoon vervolgens weer een halve zak patat af.
Zo gaat dat.
Ik vond het allemaal maar mooi.
De bandjes, die vond ik allemaal nogal ehm...hard.
Ik begrijp sinds vandaag het nut van oordopjes.
Eerst kwamen The Paceshifters (leuk), daarna The Van Jets (geen idee, want ik stond buiten) toen Drive like Maria (FANTASTISCH!) en als laatste (de naam zegt het al) The Deaf. Haha, wat een mafkees, die Spike.
Nuwel, trusten.
