Het zal u niet verrassen als ik zeg dat mijn kijk op de wereld over het algemeen een vrij pessimistische is. Ik vind het eerlijk gezegd maar één grote baggerbende, allemaal.
De toename van geweld.
De onverdraagzaamheid.
Dat alles, alles maar om geld draait.
De nare dingen die we met dieren doen.
De bio-industrie.
Afschuwelijke oorlogen.
Domme mensen die denken te moeten doden uit naam van de een of andere god.
De bomenkap in het regenwoud.
De zeeën die we vervuilen.
De lucht die we vervuilen.
Het immense afvalprobleem.
De ongelijkheid en de absurde tegenstellingen.
Baby’s die massaal sterven, terwijl er tegelijkertijd mensen bezig zijn een gouden trapleuning in hun 30 meter lange zeiljacht te monteren.
En iedereen krijgt maar kanker!
En het wordt allemaal alleen maar erger. Want er komen steeds meer mensen. We stevenen regelrecht af op de hel.
En dan ineens weer het onthutsende besef: Op deze 'verkankerde kolerewereld', die overduidelijk zijn beste tijd heeft gehad, heb ik drie kinderen gezet! Huuuuuuh!
Echt, er is minder voor nodig om me te laten hyperventileren.
Ik heb trouwens een zekere correlatie ontdekt: hoe somberder ik ben over de toestand in de wereld, hoe meer ik ga zitten lezen op nujij. (U weet wel, de lezersreacties bij nu.nl.)
Om mezelf nog verder te pesten, dat is. Het is een vorm van zelfmutulatie. Of –kastijding in elk geval. Lezen op nujij is namelijk het áller, állerdemotiverendste wat een weldenkend mens zichzelf kan aandoen. Echt. Het is duizend maal erger dan Geen Stijl.
(Resumerend gedichtje:)
Ik was dus somber en las veel op nujij.
Maar als de nood het hoogst is is de redding nabij.
Ik mocht afgelopen vrijdag naar TEDxAmsterdam.
Misschien kent u ze wel, de TED (Technology, Entertainment and Design)- talks. De inspirerende ‘lezingen’ van maximaal 18 minuten, over uiteenlopende onderwerpen. Van persoonlijke verhalen over levensveranderende gebeurtenissen, tot bijzondere technische innovaties en de mooiste nieuwe ideeën. (Niet voor niets is de ondertitel van TED: Ideas worth spreading.)
Ik ben bekend geraakt met TED via het weblog van Djuna, een grote TED-fan en inmiddels zelf spreker geweest op Tedxyouth in Delft. Zo zag ik via haar al een aantal keer dit filmpje. En als u dan toch bezig bent: deze is mijn favoriet. (Ik kan u echt aanraden het filmpje helemaal te kijken. Het is écht hilarisch. Schrijnend-hilarisch dan. En enorm ontroerend. Wat een prachtig mens.)
Goed, ik mocht er dus naartoe, naar TEDxAmsterdam. In de schouwburg. En ik moet het er toch echt even bijzeggen, dat is niet zomaar wat. Er melden zich gemiddeld 7000 mensen aan, en slechts 700 krijgen een uitnodiging.
Je zou dus kunnen zeggen dat je er niet binnen komt, tenzij daar een verdomd goede reden voor is.
Mijn verdomd goede reden had te maken met iemand die vond dat ik er naartoe moest. Iemand die kan toveren, I might add. (En ik zeg altijd maar zo: 'When life hands you presents, don’t ask questions, just fucking rip the paper off.' Ofzoiets.)
Het was waanzinnig. Ik vond het waanzinnig. Ik wil erover vertellen, maar twee dagen later weet ik nog steeds niet zo goed hoe. Er gebeurde zoveel! Zowel om mij heen, als vanbinnen. Het eerste dat ik zag was de dansact die ik op youtube al zo prachtig vond (maar nu dus live!), er waren ideeën die me totaal de adem benamen (zoals het idee om op een goedkope en simpele manier ijs te maken, door water met behulp van een ballon naar 5 kilometer hoogte te laten stijgen en dan weer naar beneden te halen), er was een verrassingsact van Hans Klok (en zijn haar stond stil, want er was geen blower), ik weet nu dat ik niet naar de hemel ga en ook niet naar de hel, maar gewoon naar diespace, kunstenares Tinkebel vertelde, terwijl buiten een actiecomité stond te flyeren, dat alle vreselijke dingen die ze volgens google met diertjes doet NOT TRUE zijn, ik was onder de indruk van Valentijn de Hingh, ik had bijna dezelfde kleren aan als Katja Schuurman en sprakdaarover met haar, ik lachte me slap om de manier waarop deze man het Ikea-effect uitlegde, werd geraakt door Sabrina Starke en...nouja, ik viel van de ene verbazing in de andere emotie.
Ik was er maar stil van. Van het gevoel deel uit te maken van iets wezenlijks.
Ik was trots dat ik me een dagje mocht omringen met deze mensen. Met mensen die niet denken: Nouja, laat maar zitten dan. Wat kan ik er nou aan doen. Maar die vanuit de puinhopen met positieve, creatieve oplossingen komen. Mensen die met heel hun hart geloven dat het anders kan. En dat het heus nog niet te laat is.
Ik moest af en toe bijna een beetje huilen.
Van schaamte over mijn eigen passiviteit.
En mijn negativiteit.
En mijn focus op de lelijke dingen. (Moge mijn haar vlam vatten als ik ooit nog de nujij knop indruk!)
Ik ben geïnspireerd, geloof ik.
De toename van geweld.
De onverdraagzaamheid.
Dat alles, alles maar om geld draait.
De nare dingen die we met dieren doen.
De bio-industrie.
Afschuwelijke oorlogen.
Domme mensen die denken te moeten doden uit naam van de een of andere god.
De bomenkap in het regenwoud.
De zeeën die we vervuilen.
De lucht die we vervuilen.
Het immense afvalprobleem.
De ongelijkheid en de absurde tegenstellingen.
Baby’s die massaal sterven, terwijl er tegelijkertijd mensen bezig zijn een gouden trapleuning in hun 30 meter lange zeiljacht te monteren.
En iedereen krijgt maar kanker!
En het wordt allemaal alleen maar erger. Want er komen steeds meer mensen. We stevenen regelrecht af op de hel.
En dan ineens weer het onthutsende besef: Op deze 'verkankerde kolerewereld', die overduidelijk zijn beste tijd heeft gehad, heb ik drie kinderen gezet! Huuuuuuh!
Echt, er is minder voor nodig om me te laten hyperventileren.
Ik heb trouwens een zekere correlatie ontdekt: hoe somberder ik ben over de toestand in de wereld, hoe meer ik ga zitten lezen op nujij. (U weet wel, de lezersreacties bij nu.nl.)
Om mezelf nog verder te pesten, dat is. Het is een vorm van zelfmutulatie. Of –kastijding in elk geval. Lezen op nujij is namelijk het áller, állerdemotiverendste wat een weldenkend mens zichzelf kan aandoen. Echt. Het is duizend maal erger dan Geen Stijl.
(Resumerend gedichtje:)
Ik was dus somber en las veel op nujij.
Maar als de nood het hoogst is is de redding nabij.
Ik mocht afgelopen vrijdag naar TEDxAmsterdam.
Misschien kent u ze wel, de TED (Technology, Entertainment and Design)- talks. De inspirerende ‘lezingen’ van maximaal 18 minuten, over uiteenlopende onderwerpen. Van persoonlijke verhalen over levensveranderende gebeurtenissen, tot bijzondere technische innovaties en de mooiste nieuwe ideeën. (Niet voor niets is de ondertitel van TED: Ideas worth spreading.)
Ik ben bekend geraakt met TED via het weblog van Djuna, een grote TED-fan en inmiddels zelf spreker geweest op Tedxyouth in Delft. Zo zag ik via haar al een aantal keer dit filmpje. En als u dan toch bezig bent: deze is mijn favoriet. (Ik kan u echt aanraden het filmpje helemaal te kijken. Het is écht hilarisch. Schrijnend-hilarisch dan. En enorm ontroerend. Wat een prachtig mens.)
Goed, ik mocht er dus naartoe, naar TEDxAmsterdam. In de schouwburg. En ik moet het er toch echt even bijzeggen, dat is niet zomaar wat. Er melden zich gemiddeld 7000 mensen aan, en slechts 700 krijgen een uitnodiging.
Je zou dus kunnen zeggen dat je er niet binnen komt, tenzij daar een verdomd goede reden voor is.
Mijn verdomd goede reden had te maken met iemand die vond dat ik er naartoe moest. Iemand die kan toveren, I might add. (En ik zeg altijd maar zo: 'When life hands you presents, don’t ask questions, just fucking rip the paper off.' Ofzoiets.)
Het was waanzinnig. Ik vond het waanzinnig. Ik wil erover vertellen, maar twee dagen later weet ik nog steeds niet zo goed hoe. Er gebeurde zoveel! Zowel om mij heen, als vanbinnen. Het eerste dat ik zag was de dansact die ik op youtube al zo prachtig vond (maar nu dus live!), er waren ideeën die me totaal de adem benamen (zoals het idee om op een goedkope en simpele manier ijs te maken, door water met behulp van een ballon naar 5 kilometer hoogte te laten stijgen en dan weer naar beneden te halen), er was een verrassingsact van Hans Klok (en zijn haar stond stil, want er was geen blower), ik weet nu dat ik niet naar de hemel ga en ook niet naar de hel, maar gewoon naar diespace, kunstenares Tinkebel vertelde, terwijl buiten een actiecomité stond te flyeren, dat alle vreselijke dingen die ze volgens google met diertjes doet NOT TRUE zijn, ik was onder de indruk van Valentijn de Hingh, ik had bijna dezelfde kleren aan als Katja Schuurman en sprak
Ik was er maar stil van. Van het gevoel deel uit te maken van iets wezenlijks.
Ik was trots dat ik me een dagje mocht omringen met deze mensen. Met mensen die niet denken: Nouja, laat maar zitten dan. Wat kan ik er nou aan doen. Maar die vanuit de puinhopen met positieve, creatieve oplossingen komen. Mensen die met heel hun hart geloven dat het anders kan. En dat het heus nog niet te laat is.
Ik moest af en toe bijna een beetje huilen.
Van schaamte over mijn eigen passiviteit.
En mijn negativiteit.
En mijn focus op de lelijke dingen. (Moge mijn haar vlam vatten als ik ooit nog de nujij knop indruk!)
Ik ben geïnspireerd, geloof ik.
Meer zien? Klik