We gingen naar het Groninger Museum.
Want het is herfstvakantie en er waren twee exposities die we wilden zien.
Ten eerste die van Yin Xiuzhen.
Als je eenmaal weet hoe je het moet uitspreken – Merlijn heeft het nog even nagevraagd bij een suppoost – dan blijft het aan je tong kleven. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn.
Jin Sjoetsjèn maakt kunstwerken van aan elkaar genaaide tweedehandskleding.
Nou hou ik toevallig heel erg van tweedehandskleding en vond het dan ook hartstikke mooi.
Hoewel ik mevrouw Xiuzhen er stiekem een beetje van verdenk dat ze het gewoon heel leuk vindt om oude kleren aan elkaar te naaien. En dat ze er dan later, om het kunst te laten zijn, een verhaal bij verzint. Zo ligt er bijvoorbeeld een prachtige cirkel van aan elkaar genaaide sjaals. Echt waanzinnig; je zou bijna zin krijgen om thuis ook sjaals aan elkaar te gaan naaien. Maar dan lees je het bordje en dan staat er dat het gaat over de één-kindpolitiek in China; de sjaals symboliseren de verstikkende warmte die de kinderen krijgen van hun ouders. En dan denk ik: Hm. Okee. Jaja.
Maar waarschijnlijk doe ik haar nu enorm tekort en is het maar goed dat ze vast geen Nederlands kan lezen.
Echt cool is de bus, trouwens. Een mini-van die heel lang is uitgerekt door middel van een harmonica van stroken aan elkaar genaaide kleding.
En je mocht er nog in ook!
Terwijl de kinderen de bus op en neer liepen, nam ik plaats voorin, op de bestuurdersstoel. Waar me een emotie overviel die waarschijnlijk niet bedoeld was door de kunstenares. Het busje rook namelijk ontzettend naar vakantie. Naar ‘op reis’. Een oude geur uit een ver, vreemd land. Er lag vuil en zand op de bodem, uit een ver, vreemd land. En eventjes waande ik me in China.
De andere expositie die we zagen was van Marc Bijl. Diep-zwarte installaties, waar het pek en de teer vanaf druipt. Dramatische graffititeksten op de muur. Hard en donker.
Hee kijk, daar heb je ons kunstwerk ook. Wat een prachtig drieluik, hè?
En Bo vermaakte zich gelukkig ook goed.
Want het is herfstvakantie en er waren twee exposities die we wilden zien.
Ten eerste die van Yin Xiuzhen.
Als je eenmaal weet hoe je het moet uitspreken – Merlijn heeft het nog even nagevraagd bij een suppoost – dan blijft het aan je tong kleven. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn.
Jin Sjoetsjèn maakt kunstwerken van aan elkaar genaaide tweedehandskleding.
Nou hou ik toevallig heel erg van tweedehandskleding en vond het dan ook hartstikke mooi.
Hoewel ik mevrouw Xiuzhen er stiekem een beetje van verdenk dat ze het gewoon heel leuk vindt om oude kleren aan elkaar te naaien. En dat ze er dan later, om het kunst te laten zijn, een verhaal bij verzint. Zo ligt er bijvoorbeeld een prachtige cirkel van aan elkaar genaaide sjaals. Echt waanzinnig; je zou bijna zin krijgen om thuis ook sjaals aan elkaar te gaan naaien. Maar dan lees je het bordje en dan staat er dat het gaat over de één-kindpolitiek in China; de sjaals symboliseren de verstikkende warmte die de kinderen krijgen van hun ouders. En dan denk ik: Hm. Okee. Jaja.
Maar waarschijnlijk doe ik haar nu enorm tekort en is het maar goed dat ze vast geen Nederlands kan lezen.
Echt cool is de bus, trouwens. Een mini-van die heel lang is uitgerekt door middel van een harmonica van stroken aan elkaar genaaide kleding.
En je mocht er nog in ook!
Terwijl de kinderen de bus op en neer liepen, nam ik plaats voorin, op de bestuurdersstoel. Waar me een emotie overviel die waarschijnlijk niet bedoeld was door de kunstenares. Het busje rook namelijk ontzettend naar vakantie. Naar ‘op reis’. Een oude geur uit een ver, vreemd land. Er lag vuil en zand op de bodem, uit een ver, vreemd land. En eventjes waande ik me in China.
De andere expositie die we zagen was van Marc Bijl. Diep-zwarte installaties, waar het pek en de teer vanaf druipt. Dramatische graffititeksten op de muur. Hard en donker.
Hee kijk, daar heb je ons kunstwerk ook. Wat een prachtig drieluik, hè?
