NOVY

Het lijkt wel een sprookje. Een kerstsprookje. We vonden net in onze kast een kistje. 'Wat is dit?' vroeg Henk. 'Ik weet het niet' zei ik. 'Het lijkt wel een soort vioolkistje.' We maakten het open. En staarden naar een mini-cello. Vol ongeloof. Er lag hier zomaar een prachtig klein muziekinstrumentje in de kast! Ik pakte het voorzichtig op, streek met de strijkstok langs de snaren en er klonk de mooiste, zuiverste toon die ik ooit hoorde. Okee. Dat laatste is niet waar; er kwam helemaal geen geluid uit. Maar verder: sprookjesachtig hè. Mysterieus ook. Edit 25-12-2011. Het bleek de cello van de barbie van Vera, Bo's vriendinnetje. Natuurlijk. Sommige barbies spelen cello.

Kijk. Dit is ons huis. Dat staat vanaf vandaag te koop. Ja, (nog) niet officieel bij een makelaar ofzo, maar toch: Te Koop. Als u een goed bod doet mag u het zo hebben. Op de foto’s ziet u het huis in de zomer en in de winter. Nou waren dat toevallig de enige twee foto's die ik kon vinden, maar het is best toepasselijk: kunt u meteen zien wat een ideaal huis het is in beide jaargetijden. Een tuin zit er niet bij overigens, dat u dat even weet. Wel een 'achterom' met fietsenschuur, een waanzinnig (!)  dakterras en een eigen parkeerplaats. Ik zal binnenkort een webpage maken met meer informatie en meer foto’s en plattegronden, maar vanaf vandaag kunt u in principe al contact opnemen om een afspraak te maken voor een bezichtiging. Eerlijk gezegd zie ik daar wel een béétje tegenop. Tegen die bezichtigingen. Ik heb me namelijk laten vertellen dat huizenkijkers het erg op prijs stellen als een huis netjes is. Dat ze blij worden van een huis zónder stapels papier en rond...

Gisteren keken we de laatste twee afleveringen van Dexter. Van het eerste seizoen, voor de duidelijkheid: we zijn nog maar groentjes op Dextergebied. Toen de serie begon op televisie en iedereen er helemaal hysterisch over liep te doen, dacht ik: Mwa . Een serie over een moordenaar die je dan sympathiek schijnt te gaan vinden .....ik kon me er niet zoveel bij voorstellen. Maar toen kregen we de dvd-box te leen met de nadrukkelijke boodschap: 'Je moet echt gaan kijken.' Dus dat deden we dan maar braaf. De afgelopen week zagen we alle twaalf afleveringen en ik heb me prima vermaakt. Het klopt ook helemaal: Dexter is een seriemoordenaar en je gaat met hem meeleven. Seizoen twee en drie liggen hier ook, daar gaan we mee verder, er is alleen één dingetje dat het een beetje lastig maakt: Dexter doet me enorm aan Ivo Niehe denken. Ja, dat zal wel aan mij liggen - hier thuis leverde het me althans alleen meewarige blikken op – maar ik vind dat dus echt. Kijk ik zie heus het versc...

Soms vraagt iemand aan mij: Wat is jouw lievelingsdier? En dan antwoord ik: de kat. En paarden vind ik ook leuk. En honden soms. Maar eigenlijk zijn mijn echte lievelingsdieren ráre dieren. Ik ben dol op rare dieren. De kangoeroe, het zeepaardje, de bombardeerkever, ja, eigenlijk alle dieren uit Bibi’s bijzondere beestenboek . Kent u dat? Een hilarisch (kinder)boek. En dan maar proberen om niet voortdurend in de lach te schieten tijdens het voorlezen. Het vogelbekdier staat er natuurlijk ook in. Vroeger vond ik het vogelbekdier echt heel leuk. Tegenwoordig denk ik: tsja. Te gezocht. Alsof God dacht: ik ben nu in zo’n lekker gekke bui, ik maak eens een harig zoogdier met een snavel. Lachen man . Nee, dan de Albatros. Die is tenminste authentiek. En al sinds De Reddertjes een van mijn lievelingsdieren. We keken pas naar een aflevering van een natuurserie – dat heb je soms, daar zap je dan langs en je blijft kijken. Een prachtige serie, trouwens: Frozen Planet – en daar ging he...

Het is koud, het is nat, het is ’s avonds al vroeg donker en ’s morgens pas laat licht. Misschien is het u ook opgevallen. Herfst heet dat. Herfst, bijna winter. En ik zal het maar eerlijk zeggen: ik doe het daar niet zo lekker op. Ik ben een koukleum, ik mis de zon, ja het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik een ietsiepietsie last heb van een winterdepressie. Maar vertelt u dat maar niet verder, want ik vind het zelf eigenlijk een beetje beschamend. U hoeft zich overigens geen zorgen te maken, want het is heus niet zo dat ik hele dagen in bed lig met de dekens over mijn hoofd. Alleen maar soms even tien minuutjes. Dat kán natuurlijk ook helemaal niet, want er zijn kinderen om voor te zorgen, er zijn deadlines te halen en tegenwoordig is er ook nog een winkel waarop gepast moet worden. Bovendien ben ik nog steeds de held van mijn eigen leven. En helden liggen nou eenmaal niet in bed, met hun hoofd onder de dekens. Maar elk jaar, in het gewraakte semester, dringt zich onvermijdelij...

Weet u eigenlijk dat ik ‘s Nederlands beroemdste handlezeres tot mijn dierbare kennissen mag rekenen? Ze heet Ellen Duim, heeft een succesvolle praktijk in Amsterdam en is een fantastisch leuk mens. We leerden haar en haar gezin kennen op een camping in Frankrijk. Ze heeft mijn handen gelezen (een eer, want ze werkt natuurlijk niet op vakantie) en daar sloeg ik stijl van achterover. We zaten aan een picknicktafel op een stil plekje van de camping en ik heb, werkelijk waar, tranen met tuiten gehuild. En dat is nogal wat voor een Novy; als u me een beetje kent weet u dat ik al de slappe lach krijg van het woord yoga. Ellen staat in het laatst verschenen nummer van het ‘Hoe overleef ik’ tijdschrift, dat Bo tussen haar pakjes vond vanavond. Daarin leest ze Francine Oomens handen. Heel leuk. Meteen bekeek ik natuurlijk maar weer eens mijn eigen handen. Nou kan ik niet handlezen dus ik ben veel te kort door de bocht, maar kijk, in mijn hand raken de levenslijn (geel) en de hoofd...

Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik eens een ode aan een buurmeisje . Misschien weet u dat nog? Ik deed van ooh en aah en jubelde over haar talent en bruisende persoonlijkheid. Welnu, het blijkt maar weer: ik heb er verstand van. Want ook al werd Nina (nog) niet aangenomen op de toneelschool in Maastricht, ze speelt al wel de hoofdrol in een heuse telefilm van Mijke de Jong! En die wordt woensdag a.s. uitgezonden! Dat vind ik dus echt supercool hè: ons buurmeisje op televisie. In een chador nog wel. De film heet Geloven en is onderdeel van de serie Duivelse Dilemma's: vier korte films waarin prominente Nederlandse filmmakers hun personages voor een moeilijke keuze plaatsen. Hoe kan je een goed mens blijven onder extreme omstandigheden? Martine heeft een huisartsenpraktijk met veel allochtone patiënten. Bevrijd van het geloof waarmee ze zelf werd opgevoed en gevormd door het feminisme, staat ze voor zelfbeschikking en vrije ontwikkeling voor iedereen. Zo heeft ze ook haar doch...

Vandaag is de dag dat gaat ie verhuizen, onze orka Morgan. Met het vliegtuig, naar Tenerife. Nou hoopt u misschien dat ik met een vlammend betoog kom over waarom ik het eens ben met de beslissing van het dolfinarium in Harderwijk, of waarom ik juist voorstander ben van het vrijlaten in zee, zoals de orkacoalitie wil. (Wat, even terzijde, een prachtig woord is: orkacoalitie. Vooral als je het aan elkaar schrijft, zoals ik doe. Ik hoop dat er binnenkort ook een koalacoalitie wordt opgericht, nog leuker.) Maar nee, uit mijn mond zult u helaas niks zinnigs horen omtrent deze kwestie. Ik heb namelijk geen mening. Een dier hoort toch in de natuur, en niet in een aquarium? Eh ja, dat klopt. Maar in de natuur zal hij sterven! Niemand weet waar zijn familie is en een orka is een groepsdier, bovendien weet hij niet hoe hij zelf vis moet vangen. Dat is toch zielig? Eh ja, dat is zielig. Ziet u? Ik heb geen idee. Te weinig verstand van orka’s en te weinig inzicht in de financiële motiev...

‘Wat zullen we gaan doen, jongens?’ vroegen we gistermiddag. Maar dat leidde nergens toe: Merlijn wilde schaatsen, Bo wilde spelletjes doen op de iPhone en Loïs wilde naar de bibliotheek. En dus besloot ik maar gewoon iets: we gingen naar het Universiteitsmuseum, waar momenteel een expositie te zien is over sterren en planeten. Met als leuke gimmick: een mobiel planetarium - een koepelvormige opblaastent, waarin je lekker op kussentjes op de grond mag liggen terwijl zich boven je hoofd een animatie afspeelt. Met live uitleg. Interessant man! Nee echt, ik ben daar dol op. Een beetje in het heelal kijken. Weer even begrijpen wat ook alweer precies het verschil is tussen sterren en planeten. Leren dat Pluto tegenwoordig geen planeet meer heet, dat Jupiter wel heel erg groot is. En beseffen dat vooral het hele universum zo verschrikkelijk groot is. And expanding . Dat ons zonnestelsel, met de zon en de acht planeten, onderdeel is van de melkweg, maar dat er nog ontélbare ándere sterrenstel...

Het is een raar ding mensen, dat internet. En dan vooral het twittergebeuren. Zo kwam ik er vandaag achter dat een aantal vrouwen in mijn timeline, ik zal geen namen noemen, maar zij , zij , zij en zij , allemaal afgelopen maandag ongesteld zijn geworden. Net als ik. Dat is best gek. Nou weet ik dat het zo schijnt te zijn dat vrouwen die samenleven, hun menstruatiecycli op elkaar afstemmen door middel van feromonen en okselgeur. Althans, zo stelde Martha McClintock dat vast, in 1971. (Wat dan weer mijn geboortejaar is! Dit logje staat echt bol van de toevalligheden!) Ik citeer even een stukje tekst dat ik erover las vandaag: "Lang geleden was er een land waar vrouwen werden gerespecteerd. Waar de vrouwenaangelegenheden vrouwenaangelegenheden waren. Ze voelden liefde en respect voor zichzelf en anderen. Tijdens hun vrouwenaangelegenheden waren ze op zichzelf. Ze hadden controle over hun eigen lichaam. Ze vierde hun maandelijkse bloedingen als een maanritueel en menstrueerde ...

Dit is even een testje, mensen. Ik probeer voor het eerst een logje te posten vanaf mijn iPhone. Ik had namelijk geen idee dat er ineens een mobiele blogposting app bestond; ik loop wel vaker wat achter. Ook regelmatig voor, trouwens. Maar goed. Misschien vertelle ik beter wat. Over vandaag. Vandaag, toen ik met de kaasschaaf de korst van de kaas er probeerde af te hakken, schoot ik uit, in mijn duim. Die werd onmiddellijk spierwit, alsof al het bloed zich van schrik terugtrok en dat gaf me precies 6 seconden de tijd om een pleister te pakken, de schutvelletjes eraf te trekken en het gapende gat te bedekken. Fantastisch hè dat de natuur dat zo regelt. Geen druppel bloed gezien! En toen begon de pijn. Jemig. Maar nu voel ik niks meer hoor. En de pleister haal ik er gewoon nooit meer af. Ik had het trouwens bijna niet na kunnen vertellen. Want toen ik een uur later de ramen in de slaapkamer lapte (vind ik zo'n rare uitdrukking, ramen 'lappen'. Komt misschien omdat ik nooit e...

Hier zaten onze drie kindertjes, op de kade, te wachten op Sinterklaas. En kijk! Daar was ie! En toen moesten Bo en ik ons als de wiedeweerga door de mensenmassa worstelen - om bij het eindpunt van de boten te zijn vóór Sinterklaas daar aanmeerde - en haar snel in haar circuskostuum hijsen, omdat ze op haar eenwieler in de optocht ging meefietsen. Waar ze nógal zenuwachtig voor was. En dat begreep ik wel. Je moet het maar doen: een uur lang op één wiel fietsen, tussen de dranghekken en door de paardenpoep, in een vleermuispak. Maar het ging natuurlijk hartstikke goed! Mijn borstkas was weer eens te klein voor mijn moederhart. Maar er gebeurde ook nog iets héél stoms. Er ging bij de optocht een paard dood. Een heel paard! Dood! Ik had het paard, of eigenlijk de beide paarden die in een tweespan een fruitkar trokken, al de hele tijd in mijn vizier; ze waren namelijk heel onrustig. Constant aan het dribbelen en steigeren, al voor de optocht van start ging. Met name het ene dier leek heel...

Telkens weer ging ze voor de spiegel staan, met haar haren allemaal naar één kant. Ik zag het wel hoor. Maar zei wijselijk niets. Ik was tenslotte nog maar nauwelijks bekomen van de schrik van afgelopen dinsdag, toen de kapper mijn langharige zoon in een Justin Bieber 1.0 veranderde. ‘Mam,’ zei ze uiteindelijk, en onze ogen vonden elkaar in de spiegel, ‘ik wil mijn haar aan de ene kant kort en aan de andere kant lang.’ Ik glimlachte en zei dat ze dat wel heel zeker moest weten. Want dat de meeste kinderen van negen ( ‘Ik ben bijna tien!’ ) niet zulke dingen met hun haar doen. En dat haar klasgenoten het misschien wel ‘stom’ vinden en haar zullen uitlachen. Haar ogen spoten vuur. ‘Wat kan mij dat nou schelen!’ En dat klopt: dat kan haar niks schelen. Ik weet het, maar blijf het tegelijkertijd ook raarrr vinden. Toen ik zelf negen was - bijna tien - was dat namelijk het áller-állerbelangrijkste op de héle wereld: wat de kinderen op school ergens van vonden. De tijden zijn blijkbaar ve...

De titel is een beetje raar gekozen. Dit logje gaat namelijk over mijn schoonmoeder en je kunt zeggen van mijn schoonmoeder wat je wil, ze is géén olifant. En had ze tot voor kort eventueel nog het geheugen van een olifant, dat heeft ze nu ook niet meer. Want zo troffen we haar afgelopen zondag in haar huis aan: totaal in de war. We belden de dokter, de dokter kwam, die belde de ambulance, de ambulance kwam, ze ging naar het ziekenhuis en daar bleek dat ze was getroffen door een herseninfarct. Ik zal er niet al te ver op ingaan hier, omdat alles nog zo onzeker is: in hoeverre zal ze herstellen? Zal ze weer zelfstandig kunnen wonen? Gaat ze de rest van haar leven in een verpleeghuis doorbrengen? Zal ze haar kleinkinderen straks weer herkennen? We weten het niet. Vandaag luisterde ik vier keer naar dit nummer. Het is zo mooi! En niet echt toepasselijk dus, maar wel tranentrekkend.

Na het serieuse epistel van gisteren – dat moest er even uit blijkbaar – nu weer een luchtig onderwerp. Want laten we wel wezen, er schuilt nou eenmaal geen groot filosoof in me, maar slap ouwehoeren kan ik best. Over sokken dus, vandaag. Over eenzame sokken. Sokken die gescheiden zijn van hun soulmate, hun wederhelft, hun tweelingzus (de sok is vrouwelijk, las ik net op vandale.nl). Over sokken, die in de Bermudadriehoek van de wascyclus verdwijnen en in het ergste geval nooit meer opduiken. Wat gebeurt er toch met sokken na het moment van uittrekken? Waar blijven ze? Onder het bed? Zijn sokken misschien het geheime krachtvoer voor de wasmachine? En waarom eet een wasmachine dan alleen sokken? (Oeh: enge gedachte: het zal toch niet zo zijn dat de wasmachine ook onderbroeken en andere kleine kledingstukken eet, maar dat we dat gewoon niet merken? Het stille verwijt van zo’n achterblijvend evenbeeld maakt de kwijtheid van een sok natuurlijk wel meteen heel duidelijk.) Nouja, ...

Er is een boek verschenen met de titel: God bestaat niet en Jezus is zijn zoon. Een titel die mij zeer aanspreekt, als overtuigd atheïst, en die ik aldus onmiddellijk op mijn verlanglijstje voor Sinterklaas heb gezet. Ik ben niet gelovig opgevoed. Integendeel: mijn moeder heeft in haar jeugd zo’n enorme aversie tegen het (gereformeerde) geloof ontwikkeld, door de manier waarop dat werd bedreven door haar moeder - mijn oma – die voortdurend met hel en verdoemenis dreigde, dat ze daar wellicht een beetje in doorgeslagen is. Alles wat maar enigszins naar de bijbel rook, of naar religie in het algemeen, werd met hoongelach bejegend. We keken niet naar de NCRV, ik mocht niet meedoen met de godsdienstles die af en toe op school werd gegeven en ik moest het bijvoorbeeld niet in mijn hoofd halen om thuis vertellen dat er bij een vriendinnetje aan tafel werd gebeden , dan had ik daar misschien nooit meer mogen logeren. Tsja. Niet zo gek als iets meer trauma dan troost heeft gebracht. In tegenst...

Vandaag op dit weblog maar eens een stukje proza, van 13 jaar geleden. Gewoon, omdat het kan. EEN BANKJE IN HET PARK Ik zit op een bankje in het park. Dat klinkt heel gewoon, maar eigenlijk is het raar, want ik kan me niet herinneren dat ik hier heb plaatsgenomen en hoelang geleden dat was. Ik kan me ook niet herinneren dat ik heb gedacht hé daar is een bankje, laat ik daar eens neerstrijken . Nu ik er zo over nadenk, ik weet zeker dat ik dat niet heb gedacht, want ik dacht aan heel andere dingen. Raar toch. Ik bedoel, als ík het niet was die mijn lichaam opdracht gaf hier op dit bankje te gaan zitten, wie of wat deed het dan? Wie maakt hier nog meer de beslissingen? Wat doen we verder nog allemaal als ik even niet oplet? Met z’n hoevelen zijn we eigenlijk? We zitten op een bankje in het park. Van links over het pad loopt een meneer in onze richting. Hij heeft zijn hondje netjes aan de lijn. Het hondje is zwart en de meneer is wit. Hij doet me aan mijn vader denken. Dat was ook ...

De dag beginnen met het lezen van een weblog over een meisje van tien, dat de dag daarvoor aan kanker is overleden, is nooit een heel goed idee. Gisterochtend, terwijl ik vanuit mijn bed de kinderen in hun kleren commandeerde en mezelf voorbereidde op het onvermijdelijke opstaan door met mijn iPhone even de nieuwe tweets door te nemen, zag ik een aantal emotionele berichten in mijn timeline met de hashtag #kanjerguusje. Ik biecht op dat ik met mijn nog niet wakkere hoofd per abuis onmiddellijk kankerguusje las, maar dat eh... klopte dus. Doorklikken bracht me op het weblog van een vader, die de oneerlijke strijd van zijn dochtertje tegen die afschuwelijke, meedogenloze ziekte beschrijft. En wel zo mooi en zo rauw en zo eerlijk, je hart springt er gewoon van aan stukken. Ik bleef op de rand van mijn bed zitten lezen, in mijn onderbroek, had vervolgens geen tijd meer om te douchen en bracht de kinderen naar school zonder te weten of ze eigenlijk hadden ontbeten en hun tanden gepoetst. ...

Ha, ik was vandaag weer eens zo blij met mezelf! Eerst schreef ik drie artikelen - echt die rolden zo mijn toetsenbord uit (ook wel eens leuk) - en daarna maakte ik een favicon (u weet wel, zo'n pictogrammetje in de tab van een website) voor mijn blog, in plaats van het Blogger-icoontje. (Ziet u hem? Of niet? Hij werkt (nog) niet in alle browsers.) Of eigenlijk maakte ik er twee en kan ik niet kiezen. Welke vindt u het leukst? Oja en we aten pompoensoep. En ik deed creatief. Ik maakte er zelfs een foto van die ik kan laten zien! Dat is leuk, want nu denkt u dat ik zo'n moeder ben die ook weet wanneer je kastanjes kunt zoeken en wanneer de bramen rijp zijn enzo.

'Mam, mogen we in de hut slapen?’ Nou goed dan, gingen ze in de hut slapen. En ik maakte een filmpje. Maar toen was het geluid raar, dus ik dacht: misschien kun je tegenwoordig wel muziek onder je filmpje zetten in Youtube. Nou, en of dat kan! Okee, niet je eigen muziek, maar je kunt een keuze maken uit de ‘ gratis nummers uit onze bibliotheek ’. Die onze bibliotheek, die is dus bizár! Bizár! Geen idee hoe en door wie die lijst in vredesnaam is samengesteld, maar het is hórrible! Gekke fluitliedjes en malle klassieke deuntjes en veel rare partymuziek van iets (een band?) genaamd Musicshake, echt ik lachte me slap, maar er was niets dat ook maar enigszins geschikt was als soundtrack voor mijn filmpje. Na twintig minuten stug doorzoeken zwichtte ik uiteindelijk voor een liedje van ene Suzy Callahan, met een nummer van haar album Freedom Party For Insects . Want dat klonk ineens wel toepasselijk. (...) En dan was het natuurlijk de bedoeling om hier nu het filmpje in kwestie te laten z...

Zoals ik gisteren al op facebook schreef: ouders zijn soms net gek. We zijn vandaag even op en neer geweest naar Amsterdam, om onze oudste dochter naar een vriendinnetje te brengen waar ze één nachtje gaat logeren. Het was de bedoeling om er ‘een dagje van te maken’, maar vanmorgen hadden we ineens helemaal geen zin om vroeg op te staan en het zou bovendien de hele dag regenen – ook in Amsterdam – dus namen we rustig de trein van half twaalf en stonden om 2 uur in de hoofdstad. Om 5 uur hadden we afgesproken voor de kind-overdracht. Dus wat te doen? Naar Madame Tussauds? Het Rijksmuseuem? Het Anne Frankhuis? We hadden niet zo'n zin om ergens lang in de rij te gaan staan en we waren pas ook al in een museum en je kunt ook overdrijven. Dus gingen we maar gewoon wat lopen. En eigenlijk is dat het leukste in Amsterdam; gewoon een beetje rondwandelen. En het regende heus niet zo erg. We bezochten ook nog even de nieuwe bibliotheek aan de Oosterdokskade en gingen toen koffie en warme ch...

Het is vakantie en we hadden nog vrijkaartjes voor het museum, dus gingen we naar het museum. Naar het Groninger Museum, met de expositie van Ruud van Empel. Die van die griezelige photoshopdingen maakt met niet-bestaande mensen. Het leuke van zo’n museumbezoek is dat ik áltijd van te voren denk: als de kinderen het maar niet te saai vinden en zich gaan vervelen , maar dat dan áltijd blijkt dat ik degene ben die het het saaist vindt. Of saai is eigenlijk het goede woord niet, maar ik ben er gewoon niet zo goed in om lang stil te staan bij dingen ( de aandachtsspanne van een doperwt ), dus ook niet bij kunstwerken; ik moet altijd opletten dat ik niet ineens alvast drie zalen verder ben dan de rest van mijn gezelschap. De GM-collector die we kregen uitgereikt bij de entree, maakte het er wat dat betreft niet beter op. (De collector, een unitje aan een sleutelhanger, hou je bij een kastje naast een schilderij – of een foto in dit geval – en dan gaat er een groen lampje branden en k...