Het is een raar ding mensen, dat internet. En dan vooral het twittergebeuren. Zo kwam ik er vandaag achter dat een aantal vrouwen in mijn timeline, ik zal geen namen noemen, maar zij, zij, zij en zij, allemaal afgelopen maandag ongesteld zijn geworden. Net als ik. Dat is best gek.
Nou weet ik dat het zo schijnt te zijn dat vrouwen die samenleven, hun menstruatiecycli op elkaar afstemmen door middel van feromonen en okselgeur. Althans, zo stelde Martha McClintock dat vast, in 1971. (Wat dan weer mijn geboortejaar is! Dit logje staat echt bol van de toevalligheden!)
Ik citeer even een stukje tekst dat ik erover las vandaag:
"Lang geleden was er een land waar vrouwen werden gerespecteerd. Waar de vrouwenaangelegenheden vrouwenaangelegenheden waren. Ze voelden liefde en respect voor zichzelf en anderen. Tijdens hun vrouwenaangelegenheden waren ze op zichzelf. Ze hadden controle over hun eigen lichaam. Ze vierde hun maandelijkse bloedingen als een maanritueel en menstrueerde gezamenlijk. Het was een tijd van energie en creativiteit. Moeder aarde werd aanbeden. Ze was aarde gericht en gaf het leven. Deze ceremonies werden gevierd in een tapoo, hetgeen magie betekende. Wanneer bij een meisje zich de eerste menstruatie aankondigde werd dat gevierd en het meisje werd verwelkomd en ingewijd in de magie van het vrouw zijn. Ze voelde zich krachtig.
Dit wordt nog steeds gevierd bij die volkeren die hun connectie met de aarde en de maan niet zijn kwijt geraakt. Toen de eerste missionarissen kwamen beschouwden deze de separatie van de vrouwen van de mannen niet als magie maar als verbanning en werd het woord tapoo vertaald als taboe. Nog steeds is het zo dat als vrouwen samenleven (bv. Nonnen) zij hun menstruatiecyclus synchroniseren. Er is een soort energie tussen hen, die eigenlijk al lang vergeten is." (Melissa Assilem)
Taboe. Tapoo. Tampon.
Whatever.
Ik heb persoonlijk niet zoveel ervaring met dat McClintock effect, want ik woonde nooit met vrouwen samen. Hoewel, dat is niet waar, natuurlijk: ik woonde ooit samen met mijn moeder, maar die had mij op vrij late leeftijd gekregen, dus tegen de tijd dat ik in de weer moest met maandverband was zij daar al geruime tijd mee opgehouden. En oja, ik woonde in een studentenhuis, met medestudentes, maar toen slikte ik de pil en menstrueerde nooit, omdat ik altijd stiekem de stopweek oversloeg (waar ik nu, met terugwerkende kracht, opgelucht bij kan ademhalen; tegenwoordig is bekend dat dat geen kwaad kan (?) en men doet het dan ook en masse - het is zelfs zo dat mede hierdoor de verkoop van ‘damesproducten’ de laatste tijd gedaald is. Jaja, ik leer u weer veel vandaag hè.).
Goed. Geen ervaring met synchrone maandstonden dus.
Maar nu dan toch?!
Want die vrouwen, zij, zij, zij en zij, laten dat nou net de vrouwen zijn met wie ik me dagelijks omring! Niet in real life, daarvoor wonen ze te ver weg, maar virtueel. Het zijn mijn ‘persons’ zeg maar. Mijn persons on the internet.
Nah.
Dat moeten wel hele speciale feromonen zijn, die over breedband kunnen travelen.
Ik weet van de meesten niet eens hoe hun zweet ruikt!
Dus.
Legt u me dat maar eens even uit.
Nou weet ik dat het zo schijnt te zijn dat vrouwen die samenleven, hun menstruatiecycli op elkaar afstemmen door middel van feromonen en okselgeur. Althans, zo stelde Martha McClintock dat vast, in 1971. (Wat dan weer mijn geboortejaar is! Dit logje staat echt bol van de toevalligheden!)
Ik citeer even een stukje tekst dat ik erover las vandaag:
"Lang geleden was er een land waar vrouwen werden gerespecteerd. Waar de vrouwenaangelegenheden vrouwenaangelegenheden waren. Ze voelden liefde en respect voor zichzelf en anderen. Tijdens hun vrouwenaangelegenheden waren ze op zichzelf. Ze hadden controle over hun eigen lichaam. Ze vierde hun maandelijkse bloedingen als een maanritueel en menstrueerde gezamenlijk. Het was een tijd van energie en creativiteit. Moeder aarde werd aanbeden. Ze was aarde gericht en gaf het leven. Deze ceremonies werden gevierd in een tapoo, hetgeen magie betekende. Wanneer bij een meisje zich de eerste menstruatie aankondigde werd dat gevierd en het meisje werd verwelkomd en ingewijd in de magie van het vrouw zijn. Ze voelde zich krachtig.
Dit wordt nog steeds gevierd bij die volkeren die hun connectie met de aarde en de maan niet zijn kwijt geraakt. Toen de eerste missionarissen kwamen beschouwden deze de separatie van de vrouwen van de mannen niet als magie maar als verbanning en werd het woord tapoo vertaald als taboe. Nog steeds is het zo dat als vrouwen samenleven (bv. Nonnen) zij hun menstruatiecyclus synchroniseren. Er is een soort energie tussen hen, die eigenlijk al lang vergeten is." (Melissa Assilem)
Taboe. Tapoo. Tampon.
Whatever.
Ik heb persoonlijk niet zoveel ervaring met dat McClintock effect, want ik woonde nooit met vrouwen samen. Hoewel, dat is niet waar, natuurlijk: ik woonde ooit samen met mijn moeder, maar die had mij op vrij late leeftijd gekregen, dus tegen de tijd dat ik in de weer moest met maandverband was zij daar al geruime tijd mee opgehouden. En oja, ik woonde in een studentenhuis, met medestudentes, maar toen slikte ik de pil en menstrueerde nooit, omdat ik altijd stiekem de stopweek oversloeg (waar ik nu, met terugwerkende kracht, opgelucht bij kan ademhalen; tegenwoordig is bekend dat dat geen kwaad kan (?) en men doet het dan ook en masse - het is zelfs zo dat mede hierdoor de verkoop van ‘damesproducten’ de laatste tijd gedaald is. Jaja, ik leer u weer veel vandaag hè.).
Goed. Geen ervaring met synchrone maandstonden dus.
Maar nu dan toch?!
Want die vrouwen, zij, zij, zij en zij, laten dat nou net de vrouwen zijn met wie ik me dagelijks omring! Niet in real life, daarvoor wonen ze te ver weg, maar virtueel. Het zijn mijn ‘persons’ zeg maar. Mijn persons on the internet.
Nah.
Dat moeten wel hele speciale feromonen zijn, die over breedband kunnen travelen.
Ik weet van de meesten niet eens hoe hun zweet ruikt!
Dus.
Legt u me dat maar eens even uit.