Doorgaan naar hoofdcontent

Asymmetrisch

Telkens weer ging ze voor de spiegel staan, met haar haren allemaal naar één kant. Ik zag het wel hoor. Maar zei wijselijk niets. Ik was tenslotte nog maar nauwelijks bekomen van de schrik van afgelopen dinsdag, toen de kapper mijn langharige zoon in een Justin Bieber 1.0 veranderde.


‘Mam,’ zei ze uiteindelijk, en onze ogen vonden elkaar in de spiegel, ‘ik wil mijn haar aan de ene kant kort en aan de andere kant lang.’
Ik glimlachte en zei dat ze dat wel heel zeker moest weten. Want dat de meeste kinderen van negen (‘Ik ben bijna tien!’) niet zulke dingen met hun haar doen. En dat haar klasgenoten het misschien wel ‘stom’ vinden en haar zullen uitlachen.
Haar ogen spoten vuur. ‘Wat kan mij dat nou schelen!’
En dat klopt: dat kan haar niks schelen. Ik weet het, maar blijf het tegelijkertijd ook raarrr vinden. Toen ik zelf negen was - bijna tien - was dat namelijk het áller-állerbelangrijkste op de héle wereld: wat de kinderen op school ergens van vonden.
De tijden zijn blijkbaar veranderd.
Of onze dochter heeft gewoon de arrogantie van haar vader geërfd, gheghe.


Bij gebrek aan vrolijkere foto's moet u het hier voorlopig even mee doen.
(Deze zijn gemaakt terwijl we nieuwe schoenen aan het kopen waren, duidelijk niet haar hobby.)




(Herinnert u zich deze nog? Klik.)