Vandaag is de dag dat gaat ie verhuizen, onze orka Morgan. Met het vliegtuig, naar Tenerife.
Nou hoopt u misschien dat ik met een vlammend betoog kom over waarom ik het eens ben met de beslissing van het dolfinarium in Harderwijk, of waarom ik juist voorstander ben van het vrijlaten in zee, zoals de orkacoalitie wil. (Wat, even terzijde, een prachtig woord is: orkacoalitie. Vooral als je het aan elkaar schrijft, zoals ik doe. Ik hoop dat er binnenkort ook een koalacoalitie wordt opgericht, nog leuker.)
Maar nee, uit mijn mond zult u helaas niks zinnigs horen omtrent deze kwestie.
Ik heb namelijk geen mening.
Een dier hoort toch in de natuur, en niet in een aquarium? Eh ja, dat klopt.
Maar in de natuur zal hij sterven! Niemand weet waar zijn familie is en een orka is een groepsdier, bovendien weet hij niet hoe hij zelf vis moet vangen. Dat is toch zielig? Eh ja, dat is zielig.
Ziet u? Ik heb geen idee. Te weinig verstand van orka’s en te weinig inzicht in de financiële motieven die ongetwijfeld meespelen.
Mijn fascinatie voor de nieuwsberichten betreft dan ook niet zozeer de orka, als wel Tenerife. Telkens ik ergens het woord Tenerife hoor of lees, maakt mijn hart een sprongetje. Omdat Tenerife het eiland is waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond en daarna, gedurende mijn jeugd, regelmatig de vakanties heb doorgebracht.
U begrijpt dus dat ik al een paar maanden – of hoe lang die Morgan-gekte dan ook al duurt - enorm aan mijn trekken kom. Tenerife, lees ik maar steeds. Tenerife, Tenerife, Tenerife! Mijn hart maakt voordurend sprongetjes. En gisteren begon het er ook nog eens vreemd bij te bonzen, toen ik voor het eerst de naam van het nieuwe verblijf onder ogen kreeg: Loro Parque.
Loro Parque? Loro Parque? Ik proefde de woorden zorgvuldig en ze smaakten heel bekend. Loro Parque. Was dat niet die papagaaientuin waar we wel eens naartoe gingen?
Nou, inderdaad hoor.
Googelen leverde de volgende informatie op:
In 1972 begint Wolfgang Kiessling op het Canarische eiland Tenerife met zijn droom. Op 13.000m2 opent hij Loro Parque, een vogelpark met 150 papegaaien. Inmiddels is het park uitgegroeid tot een volwaardige dierentuin met naast vele papegaaien ook grote roofdieren en zeezoogdieren. In minder dan 40 jaar groeide Wolfgangs droom van een vogelpark dat 70 cent entreegeld (70 cent!) vroeg uit naar een megapark van 135.000m2 met 1,5 miljoen bezoekers per jaar.
Nah!
Hoewel het eiland enorm is veranderd sinds de jaren '70 en het plaatsje waar ik woonde inmiddels één groot toeristenoord is geworden (mijn moeder was er twee jaar geleden en kwam huilend van desillusie terug: wát hadden ze gedaan met haar eiland?) heb ik plotseling enorm veel zin om er weer eens naartoe te gaan. Om mijn kinderen te laten zien 'waar mama woonde toen ze klein was'.
En er schijnt ook een heel leuk dolfinarium te zijn, met een nieuwe orka.
Ik heb namelijk geen mening.
Een dier hoort toch in de natuur, en niet in een aquarium? Eh ja, dat klopt.
Maar in de natuur zal hij sterven! Niemand weet waar zijn familie is en een orka is een groepsdier, bovendien weet hij niet hoe hij zelf vis moet vangen. Dat is toch zielig? Eh ja, dat is zielig.
Ziet u? Ik heb geen idee. Te weinig verstand van orka’s en te weinig inzicht in de financiële motieven die ongetwijfeld meespelen.
Mijn fascinatie voor de nieuwsberichten betreft dan ook niet zozeer de orka, als wel Tenerife. Telkens ik ergens het woord Tenerife hoor of lees, maakt mijn hart een sprongetje. Omdat Tenerife het eiland is waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond en daarna, gedurende mijn jeugd, regelmatig de vakanties heb doorgebracht.
U begrijpt dus dat ik al een paar maanden – of hoe lang die Morgan-gekte dan ook al duurt - enorm aan mijn trekken kom. Tenerife, lees ik maar steeds. Tenerife, Tenerife, Tenerife! Mijn hart maakt voordurend sprongetjes. En gisteren begon het er ook nog eens vreemd bij te bonzen, toen ik voor het eerst de naam van het nieuwe verblijf onder ogen kreeg: Loro Parque.
Loro Parque? Loro Parque? Ik proefde de woorden zorgvuldig en ze smaakten heel bekend. Loro Parque. Was dat niet die papagaaientuin waar we wel eens naartoe gingen?
Nou, inderdaad hoor.
Googelen leverde de volgende informatie op:
In 1972 begint Wolfgang Kiessling op het Canarische eiland Tenerife met zijn droom. Op 13.000m2 opent hij Loro Parque, een vogelpark met 150 papegaaien. Inmiddels is het park uitgegroeid tot een volwaardige dierentuin met naast vele papegaaien ook grote roofdieren en zeezoogdieren. In minder dan 40 jaar groeide Wolfgangs droom van een vogelpark dat 70 cent entreegeld (70 cent!) vroeg uit naar een megapark van 135.000m2 met 1,5 miljoen bezoekers per jaar.
Nah!
Hoewel het eiland enorm is veranderd sinds de jaren '70 en het plaatsje waar ik woonde inmiddels één groot toeristenoord is geworden (mijn moeder was er twee jaar geleden en kwam huilend van desillusie terug: wát hadden ze gedaan met haar eiland?) heb ik plotseling enorm veel zin om er weer eens naartoe te gaan. Om mijn kinderen te laten zien 'waar mama woonde toen ze klein was'.
En er schijnt ook een heel leuk dolfinarium te zijn, met een nieuwe orka.