Bo ging logeren bij een vriendinnetje, gisteren, omdat vandaag de ‘paasvakantie’ al begon.
Ze zou meteen uit school met haar meegaan.
Maar bij het ophalen van Merlijn had ik verwacht haar nog even te zien op het schoolplein. Ik hoopte het, omdat ikonwijs gave vet coole awsome schoenen voor haar bij me had, op de kop getikt in een tweedehandswinkel (maar splinternieuw!) voor het fantastische bedrag van €6,90. (Ze hadden er echt verstand van in die winkel, ghe.)
Maar wat bleek: ze was al weg. Opgehaald bij de achteringang van de school (dat kan ook).
Hevig Een beetje teleurgesteld besloot ik te bellen met de moeder van het vriendinnetje (die ik niet zo goed ken) om mijn dochter toch nog even te spreken. En haar te vertellen van de schoenen. En tot morgen te zeggen. Enzo.
Maar de telefoon stond uit. Tuut-tuut-tuut, hoorde ik alleen. Drie keer tuut, snel achter elkaar.
Een uur later stond de telefoon nog uit.
En twee uur later nog steeds.
En ‘s avonds nog steeds. Tuut-tuut-tuut.
Ik smste of ze me alsjeblieft terug wilde bellen.
En even later smste ik dat ik het héél gek vond dat ze niet bereikbaar was en of ze me alsjeblieft terug wilde bellen.
Ik sliep niet zo best vannacht.
Vanmorgen stond de telefoon nog steeds uit.
En toen vond ik het echt niet meer leuk.
‘Belachelijk!’ riep ik steeds uit. ‘Dat je als je iemands kind te logeren hebt niet bereikbaar bent!’
Na een dag van werken en heen en weer fietsen van peuterspeelzaal naar muziekschool hield ik het om 5 uur vanmiddag niet meer uit, stapte in de auto en reed naar het logeeradres.
Er was niemand thuis.
En toen werd ik ongerust.
Dus ik schreef een briefje. Een beetje een bozig briefje.
Met 'dat ik het allemaal niet okee vond' enzo.
Ik schoof het briefje tussen de deur en het kozijn en reed naar huis.
Na het eten ging mijn telefoon. En de werkelijkheid drong met een klap tot me door, toen ik de naam op het schermpje las.
Oja.
Was ook zo.
De moeder van het vriendinnetje had een nieuw nummer. Dat had ze me gegeven. En ik had het opgeslagen onder de naam van haar dochter.
Maar dat was ik dus even vergeten.
Ik belde al twee dagen naar een oud, niet meer bestaand telefoonnummer.
Schoorvoetend nam ik op en ik mocht aan een zeer verontwaardigde en geschrokken moeder uitleggen waarom ik nou toch zo’n boos briefje had geschreven.
Excuses hakkelen kan ik heel goed, heb ik gemerkt.
Haha.
Hm.
Ik ben aan vakantie toe geloof ik.
Wat eieren eten.
Een beetje naar Bach luisteren.
Haasje over spelen.
Klootschieten. (Wat is dat eigenlijk?)
Vrolijk Pasen!
Ze zou meteen uit school met haar meegaan.
Maar bij het ophalen van Merlijn had ik verwacht haar nog even te zien op het schoolplein. Ik hoopte het, omdat ik
Maar wat bleek: ze was al weg. Opgehaald bij de achteringang van de school (dat kan ook).
Maar de telefoon stond uit. Tuut-tuut-tuut, hoorde ik alleen. Drie keer tuut, snel achter elkaar.
Een uur later stond de telefoon nog uit.
En twee uur later nog steeds.
En ‘s avonds nog steeds. Tuut-tuut-tuut.
Ik smste of ze me alsjeblieft terug wilde bellen.
En even later smste ik dat ik het héél gek vond dat ze niet bereikbaar was en of ze me alsjeblieft terug wilde bellen.
Ik sliep niet zo best vannacht.
Vanmorgen stond de telefoon nog steeds uit.
En toen vond ik het echt niet meer leuk.
‘Belachelijk!’ riep ik steeds uit. ‘Dat je als je iemands kind te logeren hebt niet bereikbaar bent!’
Na een dag van werken en heen en weer fietsen van peuterspeelzaal naar muziekschool hield ik het om 5 uur vanmiddag niet meer uit, stapte in de auto en reed naar het logeeradres.
Er was niemand thuis.
En toen werd ik ongerust.
Dus ik schreef een briefje. Een beetje een bozig briefje.
Met 'dat ik het allemaal niet okee vond' enzo.
Ik schoof het briefje tussen de deur en het kozijn en reed naar huis.
Na het eten ging mijn telefoon. En de werkelijkheid drong met een klap tot me door, toen ik de naam op het schermpje las.
Oja.
Was ook zo.
De moeder van het vriendinnetje had een nieuw nummer. Dat had ze me gegeven. En ik had het opgeslagen onder de naam van haar dochter.
Maar dat was ik dus even vergeten.
Ik belde al twee dagen naar een oud, niet meer bestaand telefoonnummer.
Schoorvoetend nam ik op en ik mocht aan een zeer verontwaardigde en geschrokken moeder uitleggen waarom ik nou toch zo’n boos briefje had geschreven.
Excuses hakkelen kan ik heel goed, heb ik gemerkt.
Haha.
Hm.
Ik ben aan vakantie toe geloof ik.
Wat eieren eten.
Een beetje naar Bach luisteren.
Haasje over spelen.
Klootschieten. (Wat is dat eigenlijk?)
Vrolijk Pasen!
