Ja sorry hoor.
Ik heb het druk.
Met dingen.
Ons huis, dat we deze maand eindelijk echt te koop gaan zetten. Onze jongste dochter, die afscheid neemt van de peuterspeelzaal en vanaf maandag naar de basisschool gaat. Haar verjaardag, die we zondag gaan vieren. Merlijn, die sinds gisteren geen gips meer heeft, maar sinds vandaag ook geen grote-teennagel, nadat een vriendje de deur over zijn voet schraapte. Bo, die de komende week nog 372 keer moet trainen en 8 keer moet optreden met haar circusgroep. Henk, die werkmatig van festival naar festival vliegt (nah: hij gaat zelfs naar Pinkpop). En ik zei de gek, die zich drie slagen in de rondte werkt om genoeg geld op de wal te slepen, met zo links en rechts een schrijfopdracht en mijn nieuwe ‘baantje on the side’. Waar ik nodig eens iets over moet vertellen. Maar niet nu.
Nu vertel ik iets anders.
Ik heb jeuk, namelijk.
Een bijzonder vervelende, onverklaarbare jeuk. Overal, maar vooral op mijn rug en buik.
Er is niets te zien. Geen bultjes, geen vlekjes. Niks.
Gebruik ik een ander wasmiddel? Neen. Heb ik iets raars gegeten? Neen.
Misschien toch een allergie, dacht de dokter. En gaf me pilletjes. Waar ik verschrikkelijk slaperig van werd. Wat echt niet handig is, gezien het bovenstaande.
Ik heb sowieso een beetje een ambivalente verhouding met die pillen. Nog los van dat ze niet helpen, voorlopig.
Zal ik het vertellen? Het levert wel weer een verontrustend kijkje in mijn leven op, vrees ik.
Nou, vooruit.
Ik had gisteravond een heel interessante ervaring.
Voor ik naar bed ging besloot ik zo’n pilletje te nemen – ook al had ik er die dag al een gehad – want dat leek me gezien de bijwerkingen het beste. Dus ik mikte zo’n ding in mijn keel en ging slapen.
Een half uur later (ofzo, dat denk ik) werd ik wakker. Van het gevoel dat er iets niet in orde was.
Mijn borstkas stond in brand. En ik rook de indringende geur van appeltjesshampoo.
Had ik misschien een hartaanval? Ik herinnerde me dat ik wel eens had gehoord dat mensen die een hartaanval hebben een bepaalde geur ruiken. Maar was dat wel appeltjesshampoo?
Oh shit, ik wist het ineens.
Die pil. Die ik zonder water had ingeslikt.
Die was natuurlijk blijven steken ergens halverwege mijn slokdarm en was daar aan het desintegreren geslagen. En dat was blijkbaar niet de bedoeling.
Ik rende naar de badkamer en dronk drie glazen water. En zat vervolgens een uur rechtop in bed tot het bizarre gevoel wegtrok.
Dus wat hebben u en ik hiervan geleerd? Neem medicijnen in met water, zoals in de bijsluiter wordt aangeraden.
Doei.
Ik heb het druk.
Met dingen.
Ons huis, dat we deze maand eindelijk echt te koop gaan zetten. Onze jongste dochter, die afscheid neemt van de peuterspeelzaal en vanaf maandag naar de basisschool gaat. Haar verjaardag, die we zondag gaan vieren. Merlijn, die sinds gisteren geen gips meer heeft, maar sinds vandaag ook geen grote-teennagel, nadat een vriendje de deur over zijn voet schraapte. Bo, die de komende week nog 372 keer moet trainen en 8 keer moet optreden met haar circusgroep. Henk, die werkmatig van festival naar festival vliegt (nah: hij gaat zelfs naar Pinkpop). En ik zei de gek, die zich drie slagen in de rondte werkt om genoeg geld op de wal te slepen, met zo links en rechts een schrijfopdracht en mijn nieuwe ‘baantje on the side’. Waar ik nodig eens iets over moet vertellen. Maar niet nu.
Nu vertel ik iets anders.
Ik heb jeuk, namelijk.
Een bijzonder vervelende, onverklaarbare jeuk. Overal, maar vooral op mijn rug en buik.
Er is niets te zien. Geen bultjes, geen vlekjes. Niks.
Gebruik ik een ander wasmiddel? Neen. Heb ik iets raars gegeten? Neen.
Misschien toch een allergie, dacht de dokter. En gaf me pilletjes. Waar ik verschrikkelijk slaperig van werd. Wat echt niet handig is, gezien het bovenstaande.
Ik heb sowieso een beetje een ambivalente verhouding met die pillen. Nog los van dat ze niet helpen, voorlopig.
Zal ik het vertellen? Het levert wel weer een verontrustend kijkje in mijn leven op, vrees ik.
Nou, vooruit.
Ik had gisteravond een heel interessante ervaring.
Voor ik naar bed ging besloot ik zo’n pilletje te nemen – ook al had ik er die dag al een gehad – want dat leek me gezien de bijwerkingen het beste. Dus ik mikte zo’n ding in mijn keel en ging slapen.
Een half uur later (ofzo, dat denk ik) werd ik wakker. Van het gevoel dat er iets niet in orde was.
Mijn borstkas stond in brand. En ik rook de indringende geur van appeltjesshampoo.
Had ik misschien een hartaanval? Ik herinnerde me dat ik wel eens had gehoord dat mensen die een hartaanval hebben een bepaalde geur ruiken. Maar was dat wel appeltjesshampoo?
Oh shit, ik wist het ineens.
Die pil. Die ik zonder water had ingeslikt.
Die was natuurlijk blijven steken ergens halverwege mijn slokdarm en was daar aan het desintegreren geslagen. En dat was blijkbaar niet de bedoeling.
Ik rende naar de badkamer en dronk drie glazen water. En zat vervolgens een uur rechtop in bed tot het bizarre gevoel wegtrok.
Dus wat hebben u en ik hiervan geleerd? Neem medicijnen in met water, zoals in de bijsluiter wordt aangeraden.
Doei.