Bijna al mijn en onze vrienden zijn artiest (beeldend kunstenaar, toneelspeler, cabaretier, muzikant) of hebben op zijn minst een creatief beroep. Dat is een enorme rijkdom, mag ik wel zeggen.
En ik vraag me regelmatig af - maar waarschijnlijk vindt u dat stom - waaraan ik het heb verdiend, met mijn eigen gebrek aan scheppende creativiteit.
(Maar Novy, jij schrijft toch? Oja. Dat is zo. Maar dat vind ik blijkbaar een minder artistieke kunstvorm. Ik beschouw mezelf niet als kunstenaar; ik heb bovendien, buiten mijn blog - dat u natuurlijk gaarne als kunst mag beschouwen - nog nooit een echt kunstwerk (lees: boek) afgeleverd en een kunstenaar bestaat toch bij gratie van zijn werk.)
Goed.
Maakt ook niet uit. Blijkbaar hou ik gewoon van kunstenaars. En zij van mij.
Maar heel soms hè, dan begint er ineens iets te kriebelen.
Dan wil ik ineens iets maken.
Voor iemand.
En dat is dus echt maar heel zelden, hoor. Zo eens in de twee jaar.
Een paar dagen geleden, besloot ik, plotseling, om een houten kralendoosje om te toveren tot een letterbakje met daarin tafereeltjes gemaakt van kleine speelgoedjes uit de kleine-speelgoedjesbak. Om als cadeautje mee te brengen naar de housewarming/'hoera we wonen samen'-party van vrienden, gisteren.
Terwijl ik driftig in de weer was met de secondenlijm werd ik steeds enthousiaster. En sloeg for a brief period of time door. Zie je wel! dacht ik, ik ben ook een kunstenaar! Ik ga letterbakken zoeken op rommelmarkten en daarin verwerk ik al het speelgoed waar mijn kinderen nooit mee spelen - omdat mijn kinderen nooit met speelgoed spelen!
Wow, echt een briljant idee!
En conceptueel ook zo..... leeg.
Hm.
Neh, toch maar niet.
