Was ik dat, die maar steeds zo hard riep dat freelance tekstschrijven en het moederschap zo’n ideale combinatie vormen?
Nee écht hoor: í-de-aal!
Je kunt gewoon helemaal je eigen tijd indelen en terwijl je aan het werk bent kun je ook nog lekker wat in het huishouden doen. En je bent er altijd voor je kinderen! Als ze naar school zijn kun je naar afspraken toe, interviews houden en de administratie doen en het schrijven, dat kan dan ’s avonds, als het lekker rustig is. En ’s nachts. Want teksten moeten nou eenmaal af. Maar ’s morgens gaat gelukkig pas om 7 uur de wekker dus dat geeft helemaal niks. En zei ik al dat je zo lekker je eigen tijd kunt indelen?
Ammehoela.
Zal ik het eens recht voor zijn raap zeggen?
Het is echt niet te doen.
En het heeft vast te maken met de manier waarop ik de dingen organiseer, maar het hangt ook samen met het vakgebied waarin ik me begeef; dat tekstschrijven is een nogal onvoorspelbare tak van sport. Soms is het heel stil en maak ik me zorgen en neem ik me voor om alles aan te nemen wat maar voorbij komt en vervolgens zit ik dan dus weer tot over mijn oren in de deadlines. Meestal onmogelijke deadlines. Met dat het gisteren af moet.
En kinderen, u weet dat misschien, kinderen, die zijn ook tamelijk onvoorspelbaar. Breken ineens heel onvoorspelbaar hun arm. Of moeten ineens heel onvoorspelbaar op schoolreisje. Tel daar nog een partner bij op die ook een nogal onvoorspelbaar leven leidt en je hebt chaos. CHAOS!
Ik liep de laatste tijd alleen maar gestresst rond te rennen! Overdag, terwijl ik de boodschappen en de klusjes deed en de kinderen naar school en muziekles en sportclubs bracht, liep ik met allerlei ideeën en zinsconstructies in mijn hoofd die ik pas ‘s avonds echt kon gaan uitwerken. Ik was totaal afwezig. En doodmoe. Dertig keer per dag was ik mijn sleutels kwijt. En mijn tas. En mijn telefoon. En mijn portemonnee. Ik legde alles gedachteloos ergens neer. En ik vergat afspraken. Ik vergat afspraken! Dat ik dan gebeld werd en ze vroegen: waar blijf je? Zulke dingen.
En ik was ongeduldig tegen de kinderen.
JULLIE MOETEN NU GAAN SLAPEN WANT MAMA MOET NOG WERKEN EN IK WIL NIET WEER PAS OM VIER UUR VANNACHT NAAR BED!
Hebben die kinderen daar boodschap aan?
Toen ik op een nacht, vlak voordat we naar Parijs gingen, letterlijk huilend een artikel zat te schrijven - want ik was zo moe en ik wou zo graag naar bed maar dat kon niet want het stuk moest af en het moest ook nog eens heel goed worden met veel passie enzo en dat lukte natuurlijk helemaal niet, zat ik er opeens finaal doorheen.
In Parijs nam ik het besluit: dit ga ik niet meer doen zo. Zolang de kinderen op de basisschool zitten in elk geval. Ik neem alleen nog opdrachten aan die ik leuk vind en die ik goed kan afronden zonder dat de rest van mijn leven in puin valt.
En daarnaast werk ik tegenwoordig bij Viva! (Met een uitroepteken.)
Dat is het leukste winkeltje van Groningen, met tweedehands merkkleding.
Het winkeltje met de leukste en meest diverse klantenkring – die tegelijk voor een deel uit de leveranciers bestaat.
Ik kan niet anders zeggen: het is het Walhalla.
Ik kom er volledig tot rust.
Ik staar niet meer 10 uur per dag naar een beeldscherm, maar ik kleed etalagepoppen aan.
Ik label kleding, ik adviseer mensen (nooit geweten dat ik dat kon) en ik naai knopen aan jassen.
Bovendien maak ik er de meest bizarre dingen mee, waar ik natuurlijk niet over kan vertellen.
Ik ben gelukkiger dan ik lang geweest ben.
Ik leef weer. En dat heeft misschien alles te maken met de naam van de winkel, je weet het niet.
Maar zeg nou zelf, dat ziet er best goed uit, zo’n Novy achter de toonbank.
Klik hier voor de website van Viva! (En als u dan even doorklikt naar de facebookpagina en daar op ‘like’ zou willen drukken?Ook al woont u in Maastricht?)
Nee écht hoor: í-de-aal!
Je kunt gewoon helemaal je eigen tijd indelen en terwijl je aan het werk bent kun je ook nog lekker wat in het huishouden doen. En je bent er altijd voor je kinderen! Als ze naar school zijn kun je naar afspraken toe, interviews houden en de administratie doen en het schrijven, dat kan dan ’s avonds, als het lekker rustig is. En ’s nachts. Want teksten moeten nou eenmaal af. Maar ’s morgens gaat gelukkig pas om 7 uur de wekker dus dat geeft helemaal niks. En zei ik al dat je zo lekker je eigen tijd kunt indelen?
Ammehoela.
Zal ik het eens recht voor zijn raap zeggen?
Het is echt niet te doen.
En het heeft vast te maken met de manier waarop ik de dingen organiseer, maar het hangt ook samen met het vakgebied waarin ik me begeef; dat tekstschrijven is een nogal onvoorspelbare tak van sport. Soms is het heel stil en maak ik me zorgen en neem ik me voor om alles aan te nemen wat maar voorbij komt en vervolgens zit ik dan dus weer tot over mijn oren in de deadlines. Meestal onmogelijke deadlines. Met dat het gisteren af moet.
En kinderen, u weet dat misschien, kinderen, die zijn ook tamelijk onvoorspelbaar. Breken ineens heel onvoorspelbaar hun arm. Of moeten ineens heel onvoorspelbaar op schoolreisje. Tel daar nog een partner bij op die ook een nogal onvoorspelbaar leven leidt en je hebt chaos. CHAOS!
Ik liep de laatste tijd alleen maar gestresst rond te rennen! Overdag, terwijl ik de boodschappen en de klusjes deed en de kinderen naar school en muziekles en sportclubs bracht, liep ik met allerlei ideeën en zinsconstructies in mijn hoofd die ik pas ‘s avonds echt kon gaan uitwerken. Ik was totaal afwezig. En doodmoe. Dertig keer per dag was ik mijn sleutels kwijt. En mijn tas. En mijn telefoon. En mijn portemonnee. Ik legde alles gedachteloos ergens neer. En ik vergat afspraken. Ik vergat afspraken! Dat ik dan gebeld werd en ze vroegen: waar blijf je? Zulke dingen.
En ik was ongeduldig tegen de kinderen.
JULLIE MOETEN NU GAAN SLAPEN WANT MAMA MOET NOG WERKEN EN IK WIL NIET WEER PAS OM VIER UUR VANNACHT NAAR BED!
Hebben die kinderen daar boodschap aan?
Toen ik op een nacht, vlak voordat we naar Parijs gingen, letterlijk huilend een artikel zat te schrijven - want ik was zo moe en ik wou zo graag naar bed maar dat kon niet want het stuk moest af en het moest ook nog eens heel goed worden met veel passie enzo en dat lukte natuurlijk helemaal niet, zat ik er opeens finaal doorheen.
In Parijs nam ik het besluit: dit ga ik niet meer doen zo. Zolang de kinderen op de basisschool zitten in elk geval. Ik neem alleen nog opdrachten aan die ik leuk vind en die ik goed kan afronden zonder dat de rest van mijn leven in puin valt.
En daarnaast werk ik tegenwoordig bij Viva! (Met een uitroepteken.)
Dat is het leukste winkeltje van Groningen, met tweedehands merkkleding.
Het winkeltje met de leukste en meest diverse klantenkring – die tegelijk voor een deel uit de leveranciers bestaat.
Ik kan niet anders zeggen: het is het Walhalla.
Ik kom er volledig tot rust.
Ik staar niet meer 10 uur per dag naar een beeldscherm, maar ik kleed etalagepoppen aan.
Ik label kleding, ik adviseer mensen (nooit geweten dat ik dat kon) en ik naai knopen aan jassen.
Bovendien maak ik er de meest bizarre dingen mee, waar ik natuurlijk niet over kan vertellen.
Ik ben gelukkiger dan ik lang geweest ben.
Ik leef weer. En dat heeft misschien alles te maken met de naam van de winkel, je weet het niet.
Maar zeg nou zelf, dat ziet er best goed uit, zo’n Novy achter de toonbank.
Klik hier voor de website van Viva! (En als u dan even doorklikt naar de facebookpagina en daar op ‘like’ zou willen drukken?