Doorgaan naar hoofdcontent

Nors en Saus


Om een niet nader te noemen reden bevonden we ons gisteren ineens in een niet nader te noemen Chinees restaurant, waar toevalligerwijs een lopend buffet plaatsvond.
“Dat is heel leuk,” zeiden we tegen Bo en Merlijn, “dan pak je een bord en dan mag je alles opscheppen wat je zelf lekker vindt!”
En we zeiden ook nog: “Gaan jullie maar eerst.”
(U vraagt zich nu af: hoe lang hebben die mensen eigenlijk al kinderen?)

Merlijn kwam als eerste terug, met zijn bord volgeladen met stukjes ananas-uit-blik. Meteen daarop volgde Bo, met vijf stokjes saté die in een soort pindasoep dreven.
Toen wij in koor uitriepen: “Zeg hadden jullie niet ook wat rijst kunnen opscheppen? Of bami?” keken ze ons meewarig aan. Ze mochten toch nemen wat ze lekker vonden?
Ja.
Dat hadden we gezegd, ja.
Overigens bleek ik zelf geen haar beter, want even later stond ik bij het buffet, me afvragend of het misschien erg asociaal zou zijn als ik de hele schaal met grote garnalen zou omkiepen op mijn bord? What the heck; ik deed het gewoon. En nam er voor de vorm nog wat sliertjes mihoen bij.
Alleen Henk schepte de hele schijf van vijf op zijn bord. 10 keer.

Terwijl we allemaal op onze eigen manier lekker aan het smullen waren merkte ik dat er een naam door mijn hoofd speelde.
(Heeft u dat ook wel eens? Dat er ineens een naam in uw hoofd zit? Die dan met een beetje pech nog de hele dag blijft hangen ook? Ik had dat in het verleden vaak met Rifka Lodeizen. Die naam blééf dan maar rondgalmen. Rifka. Rifka. Rifka.)
“Waar zit jij eigenlijk met je gedachten?” vroeg Henk.
“Orry,” prevelde ik.
“Sorry..?”
“Nee, Orry. Orry Main. Wie was dat ook alweer?”
En terwijl ik dat zei, zag ik Patrick Swayze voor mijn geestesoog, mank langs een spoorweg lopen.
North and South.
Nors en Saus.
Dat was vroeger (eind jaren tachtig?) dus echt een van mijn lievelingsseries! Met Orry en George, Brett en Ashton, Madeline, Constance, Virgilia, met al die feesten en mooie jurken, stiekeme rendez-vous in het bos...wauw, het kwam allemaal terug.

Raar hoor, het leven. Zo bevind je je op een doodgewone zaterdag ineens temidden van een merkwaardig obees gezelschap dat waarschijnlijk elke week naar datzelfde buffet komt om zich er voor 10 euro per persoon onbeperkt ongans te happen in de babipangang, en dan out of the blue denk je - voor het eerst sinds zeker vijftien jaar - aan Orry Main. Of all people.


Edit 15-09: Op 14 september 2009, daags na het verschijnen van bovenstaand stukje over Orry Main, overleed Patrick Swayze aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Hij werd 57 jaar.