Poeh Tjonge. Het was me het weekendje wel sprak oma.
Ik ben er helemaal klaar mee.
Met feestjes. Met taart en andere calorierijke hapjes, met alcohol en sigaretten, met laat naar bed.
Het is ook altijd hetzelfde. Neem nou het feest van onze buren, afgelopen zaterdag. Daar loop ik dan rond, en denk: 'ik ga het niet te laat maken hoor, als ik straks de kinderen naar bed heb gebracht dan ga ik nog heel even terug, drink nog één drankje, en dan taai ik ook af. Want morgen is Henk jarig en dan wil ik fit zijn.'
Dat denk ik dan. Dat denk ik dan heel oprecht.
En wat er dan precies gebeurt weet ik niet, maar ineens hè, ineens, is het dan half vier. En zitten er nog drie man en een halve paardenkop, slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En dan besef ik: 'gut, het is al half vier. Bijna iedereen is al naar huis. Er zitten nog drie man en een halve paardenkop, wat slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En die halve paardenkop, dat ben ik.'
Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik moet er mee ophouden, met die aanstelleritis.
Weer eens een beetje verantwoordelijk zijn.Had ik al gezegd dat Loïs ook nog op het feest rondhing? Nouja, rondhing, in haar wandelwagen lag te slapen ergens in de hoek van de partytent?
Weer eens wat fruit eten, wat vroeger naar bed, sporten, knutselen en koekjes bakken met de kinderen, het huis opruimen, de ramen lappen, gezonde-hollandse-vrouwendingen doen.
Weet u, wat mij betreft zouden goede voornemens niet op 1 januari, maar op 1 september dienen te worden gemaakt. Na die losbandige zomervakantie.
Dus.
Bij deze.
Ander onderwerp.
Loïs heeft schoenen.
Nou had ze al geweldige schoenen, Puma’s in maatje 20 die van haar broer waren geweest, maar die wil ze niet aan. Misschien zitten ze niet lekker, of misschien houdt ze net als ik niet zo van sport. Of wie weet vond ze gewoon dat ze recht had op echt eigen, nieuwe schoenen om te vieren dat ze kan lopen. Waar ze dan nog groot gelijk in heeft ook.
Dus ik toog vanmorgen, nadat ik Merlijn en Bo had afgeleverd op school, met Loïs naar het winkelcentrum.
En zag daar hele leuke schoenen. Echt zó leuk, ik was op slag verliefd.
Maar. Ze zaten niet goed. For crying out loud!
Ze waren te breed voor de voetjes van Loïs.
En toen? Toen ben iknadat ik een tijdje serieus heb staan overwegen om het kind de komende maanden hele dikke sokken aan te trekken zomaar over mezelf heen gestapt en heb ze niet genomen.
Ik nam die andere schoenen. Die wél heel goed aansloten om haar voetjes.
En waartegen Loïs maar steeds enthousiast riep: "Die! die!"
En weet u, hoe langer ik naar ze kijk, hoe leuker ik ze ga vinden.
Ze zijn heel...roodkapje. Ergens.
(Toch ook benieuwd naar die andere schoentjes? Klik)
Ik ben er helemaal klaar mee.
Met feestjes. Met taart en andere calorierijke hapjes, met alcohol en sigaretten, met laat naar bed.
Het is ook altijd hetzelfde. Neem nou het feest van onze buren, afgelopen zaterdag. Daar loop ik dan rond, en denk: 'ik ga het niet te laat maken hoor, als ik straks de kinderen naar bed heb gebracht dan ga ik nog heel even terug, drink nog één drankje, en dan taai ik ook af. Want morgen is Henk jarig en dan wil ik fit zijn.'
Dat denk ik dan. Dat denk ik dan heel oprecht.
En wat er dan precies gebeurt weet ik niet, maar ineens hè, ineens, is het dan half vier. En zitten er nog drie man en een halve paardenkop, slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En dan besef ik: 'gut, het is al half vier. Bijna iedereen is al naar huis. Er zitten nog drie man en een halve paardenkop, wat slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En die halve paardenkop, dat ben ik.'
Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik moet er mee ophouden, met die aanstelleritis.
Weer eens een beetje verantwoordelijk zijn.
Weer eens wat fruit eten, wat vroeger naar bed, sporten, knutselen en koekjes bakken met de kinderen, het huis opruimen, de ramen lappen, gezonde-hollandse-vrouwendingen doen.
Weet u, wat mij betreft zouden goede voornemens niet op 1 januari, maar op 1 september dienen te worden gemaakt. Na die losbandige zomervakantie.
Dus.
Bij deze.
Ander onderwerp.
Loïs heeft schoenen.
Nou had ze al geweldige schoenen, Puma’s in maatje 20 die van haar broer waren geweest, maar die wil ze niet aan. Misschien zitten ze niet lekker, of misschien houdt ze net als ik niet zo van sport. Of wie weet vond ze gewoon dat ze recht had op echt eigen, nieuwe schoenen om te vieren dat ze kan lopen. Waar ze dan nog groot gelijk in heeft ook.
Dus ik toog vanmorgen, nadat ik Merlijn en Bo had afgeleverd op school, met Loïs naar het winkelcentrum.
En zag daar hele leuke schoenen. Echt zó leuk, ik was op slag verliefd.
Maar. Ze zaten niet goed. For crying out loud!
Ze waren te breed voor de voetjes van Loïs.
En toen? Toen ben ik
Ik nam die andere schoenen. Die wél heel goed aansloten om haar voetjes.
En waartegen Loïs maar steeds enthousiast riep: "Die! die!"
En weet u, hoe langer ik naar ze kijk, hoe leuker ik ze ga vinden.
Ze zijn heel...roodkapje. Ergens.
(Toch ook benieuwd naar die andere schoentjes? Klik)
