Tegen een kennis deed ik laatst mijn beklag over Merlijn, over dat ie nooit eens opschoot, nooit eens iets afmaakte zonder dat ik keer op keer achter zijn vodden moest zitten. En dat de juf nu ook al had gezegd dat hij moeite had zich op meer dan één ding tegelijk te concentreren.
Waarop die kennis haar schouders ophaalde en zei: "Joh, het is een man! Die kunnen niet multitasken."
En ik dacht: zou dat het zijn?
In dat geval wordt nergens het verschil tussen man en vrouw zo inzichtelijk gemaakt als hier thuis.
Als ik tegen Bo en Merlijn zeg: "kleed je aan, jongens, want we moeten zo naar school," en even later kom ik uit de badkamer, dan is Bo in vol ornaat en vind ik Merlijn ergens op de grond tussen zijn speelgoed met - als ik geluk heb - één been in zijn spijkerbroek. Of met één sok aan.
Zo had Bo ruim voor haar zesde verjaardag al twee zwemdiploma’s, en lijkt er bij Merlijn maar geen schot in te zitten. Hij zwemt als een rat - we lieten hem op vakantie al gewoon zonder bandjes in het diepe, ik bedoel: verzuipen doet ie echt niet meer - maar hij schijnt iets raars met zijn benen te doen. Daarom mag hij niet afzwemmen. Toen ik onlangs maar weer eens informeerde naar zijn vorderingen, kreeg ik van de zwemleraar te horen: "Ja, het is dat been hè. Zijn linker been zwabbert. En hij kán het wel hoor, maar zo gauw hij wordt afgeleid door iets, door een ander kind, dan is het net of... of hij zijn benen weer vergeet. Begrijpt u?"
Ja, dat begrijp ik wel, ja.
It figures.
Maar ik snap er niets van.
Ik snap sowieso niet zoveel van Merlijn.
Hij is lief, hoor!
Maar ik snap hem gewoon niet.
Bo wel, Bo is een open boek; alles wat ze doet en zegt, zelfs alles wat ze niet zegt, het is allemaal logisch.
Maar Merlijn?
Gisteren kwam ik hem van school halen en trof hem aan in de zandbak op het plein.
Hij maakte vreemde sprongen en bleep-geluiden. Toen hij me zag riep hij: "Hee mam, kijk, ik ben een marsmannetje!"
Ja, vertel mij wat.
Waarop die kennis haar schouders ophaalde en zei: "Joh, het is een man! Die kunnen niet multitasken."
En ik dacht: zou dat het zijn?
In dat geval wordt nergens het verschil tussen man en vrouw zo inzichtelijk gemaakt als hier thuis.
Als ik tegen Bo en Merlijn zeg: "kleed je aan, jongens, want we moeten zo naar school," en even later kom ik uit de badkamer, dan is Bo in vol ornaat en vind ik Merlijn ergens op de grond tussen zijn speelgoed met - als ik geluk heb - één been in zijn spijkerbroek. Of met één sok aan.
Zo had Bo ruim voor haar zesde verjaardag al twee zwemdiploma’s, en lijkt er bij Merlijn maar geen schot in te zitten. Hij zwemt als een rat - we lieten hem op vakantie al gewoon zonder bandjes in het diepe, ik bedoel: verzuipen doet ie echt niet meer - maar hij schijnt iets raars met zijn benen te doen. Daarom mag hij niet afzwemmen. Toen ik onlangs maar weer eens informeerde naar zijn vorderingen, kreeg ik van de zwemleraar te horen: "Ja, het is dat been hè. Zijn linker been zwabbert. En hij kán het wel hoor, maar zo gauw hij wordt afgeleid door iets, door een ander kind, dan is het net of... of hij zijn benen weer vergeet. Begrijpt u?"
Ja, dat begrijp ik wel, ja.
It figures.
Maar ik snap er niets van.
Ik snap sowieso niet zoveel van Merlijn.
Hij is lief, hoor!
Maar ik snap hem gewoon niet.
Bo wel, Bo is een open boek; alles wat ze doet en zegt, zelfs alles wat ze niet zegt, het is allemaal logisch.
Maar Merlijn?
Gisteren kwam ik hem van school halen en trof hem aan in de zandbak op het plein.
Hij maakte vreemde sprongen en bleep-geluiden. Toen hij me zag riep hij: "Hee mam, kijk, ik ben een marsmannetje!"
Ja, vertel mij wat.