Het was zover.
Speciaal voor de gelegenheid had ik een kek rokje aangetrokken. En mijn zwarte hakken. Zitschoenen weliswaar, maar dat kon. Want onze kaartjes zeiden: rij 23. Stoel 15 en 16.
(U kent ze, zitschoenen? Mooie schoenen die pijn doen bij het lopen, maar waarmee je prima naar een verjaardagsfeestje kan, of naar een concert met uitsluitend zitplaatsen, zoals in dit geval?)
Tussen het voorprogramma en de actual performance was een vrij lange pauze. Het duurde en duurde en we zaten daar maar, in het volle zaallicht. Henk vermaakte zich intussen best - sponzig als altijd alles absorberend wat met zijn vak te maken heeft - en zei aan de lopende band dingen als: Had die technicus niet even gewoon een zwart t-shirt aan kunnen doen? en Kijk, roboscans! en Zie je die mengtafel, er zijn dus maar 200 mensen op de wereld die haar kunnen bedienen en daar ben ik er een van.
En niet uit desinteresse hoor, oh nee, ik ben enorm geïnteresseerd in het werk van mijn liefste, maar het meeste van wat hij zei ging zo’n beetje langs me heen.
Want ik was waarachtig een beetje zenuwachtig. Aan het worden. Elk moment nu, zou ik iemand die ik al zoveel jaren bewonder, in het écht gaan zien. Pfff. Wat als nou blijkt dat ze haar beste tijd heeft gehad? Wat als ze er niet uitziet, rare kleren aanheeft, haar haar heeft geblondeerd? Wat als ze tegenvalt?
En toen kwam ze dan eindelijk op.
En wow: ze was geweldig!
En eh.. wow: wat een jurk! Zwart met geel, lang van achteren, wacht.....
*zoekt op youtube of er wellicht al iemand is geweest die beelden van gisteravond heeft ge-upload en jawel! Thanks ‘Kroldiament’! Dat scheelt me weer een beschrijving! (Kroldiament? Wat ís dat voor naam?) *
Lang van achteren dus en kort van voren. Dat is nodig, om wijdbeens tussen de vleugel en het hammond-orgel te kunnen zitten. (Tori Amos is de enige ter wereld die met het grootste gemak twee klavieren tegelijk bespeelt en er bovendien in slaagt dit er nog sexy uit te laten zien ook.)
Ze begon. En het was goed. Maar een beetje té goed, kan dat? Ze zong prachtig. Het licht was mooi. Maar het was allemaal wat ehm... afstandelijk. Vond ik. Misschien lag het wel aan mij, kwam ik gewoon niet helemaal over die jurk heen.Of over de zure zweetlucht die een van onze achterburen verspreidde. Of misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, waardoor het een tijdje duurde voor ze me 'had'. Voor ze me raakte. Wat uiteindelijk gelukkig wel gebeurde, tijdens het nummer Jacky’s Strength. (Kippenvel! Zo mooi!)
Het echte hoogtepunt moest toen overigens nog komen. Tijdens 'Precious Things', ongeveer op drie kwart van het concert, was de eerste rij opeens gaan staan, tegen het podium aan. Van de zijkanten kwamen veiligheidsbeambten aangelopen, om de mensen te manen vooral weer te gaan zitten. Wat niet zo best lukte, volledig in trance als iedereen was. Het zag er komisch uit; wij konden het schouwspel heel mooi volgen vanaf rij 23.
Plotseling merkte Tori ook dat er wat gaande was. Ze stopte abrupt met spelen en zingen, stond op en beet de (arme) mannen toe:
"What the f*ck! What are you doing! This is my f*cking show! If these people want to stand up they can f*cking stand up!!"
Zo.
Dat er ook nog iets anders uit dat tengere lijfje kan komen dan alleen maar mooie klanken.
Het voorval werd met gejoel en gejuich beantwoord en als één man stond de hele zaal op. Bij wijze van statement, uit respect, uit solidariteit, weet ik veel. Hoe dan ook, toen werd het eigenlijk pas echt leuk. Zo’n deinende zaal met swingende mensen maakt zo’n concert toch echter. Beter. De sfeer sloeg toe. En Tori moet dat ook gevoeld hebben, want ineens was het magisch. Ze speelde de sterren van de hemel, en nadat iedereen zijn handen had stukgeklapt, nog een prachtige toegift.
Ik was blij.
Maar. Mijn árme voeten.
Zitschoenen, weet u nog.
Oja, ik had ook nog foto's gemaakt:
Edit 17:27: Je moet ze even de tijd geven, die mensen, dan verschijnen de filmpjes vanzelf.
Nog een opname van gisteren, nu mét goed geluidmaar helaas gefilmd vanuit een nogal beroerd standpunt.
Speciaal voor de gelegenheid had ik een kek rokje aangetrokken. En mijn zwarte hakken. Zitschoenen weliswaar, maar dat kon. Want onze kaartjes zeiden: rij 23. Stoel 15 en 16.
(U kent ze, zitschoenen? Mooie schoenen die pijn doen bij het lopen, maar waarmee je prima naar een verjaardagsfeestje kan, of naar een concert met uitsluitend zitplaatsen, zoals in dit geval?)
Tussen het voorprogramma en de actual performance was een vrij lange pauze. Het duurde en duurde en we zaten daar maar, in het volle zaallicht. Henk vermaakte zich intussen best - sponzig als altijd alles absorberend wat met zijn vak te maken heeft - en zei aan de lopende band dingen als: Had die technicus niet even gewoon een zwart t-shirt aan kunnen doen? en Kijk, roboscans! en Zie je die mengtafel, er zijn dus maar 200 mensen op de wereld die haar kunnen bedienen en daar ben ik er een van.
En niet uit desinteresse hoor, oh nee, ik ben enorm geïnteresseerd in het werk van mijn liefste, maar het meeste van wat hij zei ging zo’n beetje langs me heen.
Want ik was waarachtig een beetje zenuwachtig. Aan het worden. Elk moment nu, zou ik iemand die ik al zoveel jaren bewonder, in het écht gaan zien. Pfff. Wat als nou blijkt dat ze haar beste tijd heeft gehad? Wat als ze er niet uitziet, rare kleren aanheeft, haar haar heeft geblondeerd? Wat als ze tegenvalt?
En toen kwam ze dan eindelijk op.
En wow: ze was geweldig!
En eh.. wow: wat een jurk! Zwart met geel, lang van achteren, wacht.....
*zoekt op youtube of er wellicht al iemand is geweest die beelden van gisteravond heeft ge-upload en jawel! Thanks ‘Kroldiament’! Dat scheelt me weer een beschrijving! (Kroldiament? Wat ís dat voor naam?) *
Lang van achteren dus en kort van voren. Dat is nodig, om wijdbeens tussen de vleugel en het hammond-orgel te kunnen zitten. (Tori Amos is de enige ter wereld die met het grootste gemak twee klavieren tegelijk bespeelt en er bovendien in slaagt dit er nog sexy uit te laten zien ook.)
Ze begon. En het was goed. Maar een beetje té goed, kan dat? Ze zong prachtig. Het licht was mooi. Maar het was allemaal wat ehm... afstandelijk. Vond ik. Misschien lag het wel aan mij, kwam ik gewoon niet helemaal over die jurk heen.
Het echte hoogtepunt moest toen overigens nog komen. Tijdens 'Precious Things', ongeveer op drie kwart van het concert, was de eerste rij opeens gaan staan, tegen het podium aan. Van de zijkanten kwamen veiligheidsbeambten aangelopen, om de mensen te manen vooral weer te gaan zitten. Wat niet zo best lukte, volledig in trance als iedereen was. Het zag er komisch uit; wij konden het schouwspel heel mooi volgen vanaf rij 23.
Plotseling merkte Tori ook dat er wat gaande was. Ze stopte abrupt met spelen en zingen, stond op en beet de (arme) mannen toe:
"What the f*ck! What are you doing! This is my f*cking show! If these people want to stand up they can f*cking stand up!!"
Zo.
Dat er ook nog iets anders uit dat tengere lijfje kan komen dan alleen maar mooie klanken.
Het voorval werd met gejoel en gejuich beantwoord en als één man stond de hele zaal op. Bij wijze van statement, uit respect, uit solidariteit, weet ik veel. Hoe dan ook, toen werd het eigenlijk pas echt leuk. Zo’n deinende zaal met swingende mensen maakt zo’n concert toch echter. Beter. De sfeer sloeg toe. En Tori moet dat ook gevoeld hebben, want ineens was het magisch. Ze speelde de sterren van de hemel, en nadat iedereen zijn handen had stukgeklapt, nog een prachtige toegift.
Ik was blij.
Maar. Mijn árme voeten.
Zitschoenen, weet u nog.
Oja, ik had ook nog foto's gemaakt:
Edit 17:27: Je moet ze even de tijd geven, die mensen, dan verschijnen de filmpjes vanzelf.
Nog een opname van gisteren, nu mét goed geluid