Doorgaan naar hoofdcontent

Een traan en een lach en daarna nog meer tranen en lachen

In de auto zat ik: ik was onderweg naar mijn vriendin, die gisteren gewoon even twee prachtige kinderen op de wereld heeft gezet.
Het was stralend weer, de weg voor me was leeg en de radio stond keihard.
Er werd een oud nummer gedraaid: You can go your own way, van Fleetwood Mac.
Al honderden keren gehoord.
Maar!
Wat een geweldig nummer is dat eigenlijk!
Het voortstuwende tempo, die opzwepende drums, de stemmen van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks... het was alsof ik het allemaal voor het eerst hoorde.
En toen gebeurde er iets.
Ik kreeg het warm en koud tegelijk, het kippenvel joeg over mijn hele lijf, ik voelde de tranen in mijn ogen springen..van wat? Van geluk? Ik weet het niet. Ik zat ineens in een soort trip van vroeger-en-nu, van jemig-wat-ben-ik-eigenlijk-al-oud-maar-wat-ben–ik-een-stuk-gelukkiger-dan-20 jaar-geleden.
Whatever. Het was fijn.


En toen dat weer achter de rug was, luisterde ik naar een cabaretfragment. Nou heb ik normaal gesproken weinig met cabaretiers en standup-comedians, maar dit was zó lollig dat opnieuw de tranen over mijn wangen stroomden, nu van het lachen.

Ik heb het gevonden op youtube, maar moet erbij zeggen dat het zonder beeld stukken leuker was. (Hee, nu ik daar zo over nadenk, cabaret op de radio is eigenlijk altijd veel leuker?)
Maar toch, hier:




En toen was ik er.
En ik stapte de ziekenhuiskamer binnen.
En daar zat mijn vriendinnetje, met in elke arm een baby.
En ik bewonderde de twee allerliefste mannetjes. De broertjes.
En opnieuw hield ik het niet droog.

Mooi man.