Doorgaan naar hoofdcontent

Nog 7 nachtjes slapen

Volgende week, op 21 mei, is Loïs jarig. Maar nou las ik toevallig in de NRC, dat op die dag ook het einde van de wereld plaatsvindt. Tenminste, dat voorspelt een of andere Christelijke organisatie.



(Haha, garandeerd. Met een d.)

Ik weet niet of u dat ook heeft, maar als ik zoiets lees is er altijd even een momentje dat ik denk: maar stél nou, dat... Want het kán. Toch? Ik bedoel, waarom niet? Het kan. Er zijn voortdurend mensen voor wie de wereld vergaat. Denk aan al die aardbevingen van de laatste tijd, Indonesië en Thailand, Haïti, Japan....Want zo zal het dus gebeuren, volgende week; door een totale aardbeving. (Ik stel me dan zo voor dat die ‘kleine’ aardbevingen een soort aanloop-kuchjes zijn, waarna de echte hoestbui losbarst. Ik bedoel: het kán. Toch?)

Waar ik trouwens wel weer wat van in de war raak, is dat ze vervolgens beweren dat de wereld 'opnieuw begint op 21 oktober', voor hen die hartgrondig en diep in Hem geloven.
Dat snap ik dan weer niet. Hoe ik dat praktisch voor me moet zien, bedoel ik. Blijven alle 'goede gelovigen' gespaard bij die allesvernietigende aardbeving? Maar hoe dan? Of verdwijnselen ze en verschijnselen vijf maanden later in een 'nieuwe wereld'?
Nee, dat snap ik niet.
Maar los daarvan, als ik zo’n man hoor zeggen, met ernstige stem: ‘The world is ending. We are the last generation,’ vind ik dat stiekem best spannend. Het idee. Om de laatste generatie te zijn. Dat bij ons de geschiedenis stopt. Dat wij de laatste zin van het boek schrijven. Dat voelt toch een beetje alsof je gewonnen hebt. De finish gehaald.
Nouja.
Ik bazel.
Want het is natuurlijk helemáál niet cool als de wereld vergaat, hè.
Nee. Want we gingen nog van alles.
En de kinderen moesten nog groot.


Wel fijn dat we vanwege de verjaardag van Loïs, op 21 mei allemaal bij elkaar zijn. Dan kunnen we elkaar tenminste vasthouden, als de wereld vergaat.
(Wel na de taart, graag.)