Het was alwéér fijn vandaag. Ik weet niet wat het is, maar we rollen hier zo’n beetje van het ene hoogtepunt in het andere. (Voor u daar jaloers op zou worden, dat hoeft niet hoor: het is hier heus binnenkort wel weer kommer en kwel, haha.)
Lees:
Een rare dag in twee akten.
Akte 1.
Henk geeft mij op mijn verjaardag altijd een liedje cadeau. Een liedje dat op dat moment zijn gevoel voor mij verwoordt, of gewoon een liedje dat bij mij past of bij de situatie op dat moment. Een heel aantal van die liedjes ben ik eerlijk gezegd (en helaas ook wel) gewoon vergeten, maar een aantal weet ik nog. Op mijn dertigste verjaardag kreeg ik bijvoorbeeld Into my arms van Nick Cave en een paar jaar geleden Love of my life van Queen.
Vanmorgen kreeg ik – totaal onverwacht; ik ben tenslotte helemaal (nog) niet jarig, het is slechts moederdag – ook een liedje. Nadat de croissantjes verkruimeld waren in het bed en ik de prachtige zelfgeknutselde moederdagcadeaus had uitgepakt, zette Henk me een koptelefoon op en hoorde ik het begin van Billy Joel’s Always a Woman.
Ik moet bekennen dat ik bij die eerste tonen even dacht: tsjonge, wat een corny nummer.
Maar toen ik – uiteraard – bleef luisteren besefte ik: damn, die tekst gaat wel degelijk over mij. En wat is het eigenlijk een práchtig liedje. En wat een lief cadeautje.
Akte 2
Wie er vandaag wél jarig is, is mijn schoonmoeder. Ze is 88 geworden. Geheel tegen haar gewoonte in had ze besloten dit niet te vieren binnen de vier muren van haar aanleunappartement, maar de hele familie (dat is 11 mensen inclusief alle kleinkinderen) mee te nemen naar Lauwersoog, om daar lekker vis te eten aan het water. Terwijl de kinderen konden zwemmen en spelen. Dat alleen was al redelijk fantastisch, op deze tropische (!?) lentedag.
We namen plaats op het terras en nadat ik even terug was gelopen naar de auto voor de zonnebrand, zag ik Henk in de weer met een geluidsset van - nam ik aan - een of andere schnabbelzanger die daar blijkbaar ging optreden en niet wist hoe hij zijn kabeltjes moest prikken. Na een tijdje keek ik nog eens goed en dacht: oh, hè? Maar die kennen we! Dat is Erwin Nyhoff. (De zanger van de vroegere Prodigal Sons, voor wie dat iets zegt). Henk heeft een tijdje geleden een cd met hem opgenomen en zijn zoon Jimi (ook muzikant) is toevallig een leerling van de school waar Henk werkt.
Hij bleek ingehuurd te zijn door een ander gezelschap, dat ook iets te vieren had, en zo konden wij dus gratis en voor niets meegenieten van een misschien niet heel spannend, maar ook zeker niet vervelend liedjesrepertoire van Beatles, Everly Brothers, Neil Young, etc.
Op een bepaald moment, na het eten, zat ik op de rand van het terras damage control te verrichten bij Loïs en haar ijsje, toen ik de zanger hoorde zeggen; ‘Het volgende nummer is van Billy Joel...wat is de titel ook al weer...’
Nee....! Onmogelijk!
Edit: na een reactie op twitter (dank René!) hier een mooie cover van het betreffende liedje, door de zanger van Guillemots.
Lees:
Een rare dag in twee akten.
Akte 1.
Henk geeft mij op mijn verjaardag altijd een liedje cadeau. Een liedje dat op dat moment zijn gevoel voor mij verwoordt, of gewoon een liedje dat bij mij past of bij de situatie op dat moment. Een heel aantal van die liedjes ben ik eerlijk gezegd (en helaas ook wel) gewoon vergeten, maar een aantal weet ik nog. Op mijn dertigste verjaardag kreeg ik bijvoorbeeld Into my arms van Nick Cave en een paar jaar geleden Love of my life van Queen.
Vanmorgen kreeg ik – totaal onverwacht; ik ben tenslotte helemaal (nog) niet jarig, het is slechts moederdag – ook een liedje. Nadat de croissantjes verkruimeld waren in het bed en ik de prachtige zelfgeknutselde moederdagcadeaus had uitgepakt, zette Henk me een koptelefoon op en hoorde ik het begin van Billy Joel’s Always a Woman.
Ik moet bekennen dat ik bij die eerste tonen even dacht: tsjonge, wat een corny nummer.
Maar toen ik – uiteraard – bleef luisteren besefte ik: damn, die tekst gaat wel degelijk over mij. En wat is het eigenlijk een práchtig liedje. En wat een lief cadeautje.
Akte 2
Wie er vandaag wél jarig is, is mijn schoonmoeder. Ze is 88 geworden. Geheel tegen haar gewoonte in had ze besloten dit niet te vieren binnen de vier muren van haar aanleunappartement, maar de hele familie (dat is 11 mensen inclusief alle kleinkinderen) mee te nemen naar Lauwersoog, om daar lekker vis te eten aan het water. Terwijl de kinderen konden zwemmen en spelen. Dat alleen was al redelijk fantastisch, op deze tropische (!?) lentedag.
We namen plaats op het terras en nadat ik even terug was gelopen naar de auto voor de zonnebrand, zag ik Henk in de weer met een geluidsset van - nam ik aan - een of andere schnabbelzanger die daar blijkbaar ging optreden en niet wist hoe hij zijn kabeltjes moest prikken. Na een tijdje keek ik nog eens goed en dacht: oh, hè? Maar die kennen we! Dat is Erwin Nyhoff. (De zanger van de vroegere Prodigal Sons, voor wie dat iets zegt). Henk heeft een tijdje geleden een cd met hem opgenomen en zijn zoon Jimi (ook muzikant) is toevallig een leerling van de school waar Henk werkt.
Hij bleek ingehuurd te zijn door een ander gezelschap, dat ook iets te vieren had, en zo konden wij dus gratis en voor niets meegenieten van een misschien niet heel spannend, maar ook zeker niet vervelend liedjesrepertoire van Beatles, Everly Brothers, Neil Young, etc.
Op een bepaald moment, na het eten, zat ik op de rand van het terras damage control te verrichten bij Loïs en haar ijsje, toen ik de zanger hoorde zeggen; ‘Het volgende nummer is van Billy Joel...wat is de titel ook al weer...’
Nee....! Onmogelijk!
(Nou wil het toeval ook nog dat ik dit moment vastlegde: ik heb bewijs!)
Ik rende naar Henk, die mij even ongelovig aankeek en toen, toen kregen we allebei tranen in onze ogen en knuffelden elkaar en nouja, dat wilt u allemaal helemaal niet lezen, zeker niet als u snel visualiseert. Of net zelf in een huwelijkscrisis verkeert.
Ik rende naar Henk, die mij even ongelovig aankeek en toen, toen kregen we allebei tranen in onze ogen en knuffelden elkaar en nouja, dat wilt u allemaal helemaal niet lezen, zeker niet als u snel visualiseert. Of net zelf in een huwelijkscrisis verkeert.
Nja.
Ik vond het maar mooi. En maf.
Toen ik het verhaal aan de buren vertelde vanavond gingen die er voetstoots vanuit dat Henk dat liedje dan wel zou hebben aangevraagd. Haha, nee, hè bah, dat had ik dan weer heel stom gevonden! Nee, dit was echt kosmisch. Leve de kosmos!
Ik vond het maar mooi. En maf.
Toen ik het verhaal aan de buren vertelde vanavond gingen die er voetstoots vanuit dat Henk dat liedje dan wel zou hebben aangevraagd. Haha, nee, hè bah, dat had ik dan weer heel stom gevonden! Nee, dit was echt kosmisch. Leve de kosmos!
En leve de ogen van Loïs!
Edit: na een reactie op twitter (dank René!) hier een mooie cover van het betreffende liedje, door de zanger van Guillemots.