Een tijd geleden las ik op de facebookpagina van vriendin AJ:
Wie doet er mee met de workshop modeltekenen? Meld je aan!
We hebben ook nog modellen nodig.
Er werd al flink gereageerd op de oproep door mensen die ik ken en omdat ik ook gezellig een duit in het zakje wilde doen, typte ik in de reactiebox: Nou, ik kan niet tekenen, dus dan moet ik maar model zijn, hè.
Voor de duidelijkheid: dit was een grapje.
Geen moment gedacht dat iemand het serieus zou opvatten, omdat ik zelf ook geen moment dacht dat mijn theezakjes en striae-buik een interessant stilleven zouden vormen.
Ik was het dan ook meteen alweer vergeten, tot ik een paar dagen later, in de gang van de school, achter me de stem van AJ hoorde zeggen: ‘Hee, super zeg, dat je model wilt staan!’
‘Eh...oh. Ja, haha. Nou, kijk, weet je.. dat was eigenlijk...’
‘Ja, nou niet terug krabbelen hoor, we hebben je voor 5 juni op de agenda gezet. Je weet toch wel dat het naakt is, hè?’
Ik was er al bang voor.
‘Ja...ja, natuurlijk. Tuurlijk. Prima. Hartstikke leuk,’ hoorde ik mezelf zeggen.
Want ik dacht inmiddels: waarom ook niet. Je moet alles een keer gedaan hebbenvoor je veertigste in je leven.
En vervolgens vergat ik het maar weer zo’n beetje.
Wie doet er mee met de workshop modeltekenen? Meld je aan!
We hebben ook nog modellen nodig.
Er werd al flink gereageerd op de oproep door mensen die ik ken en omdat ik ook gezellig een duit in het zakje wilde doen, typte ik in de reactiebox: Nou, ik kan niet tekenen, dus dan moet ik maar model zijn, hè.
Voor de duidelijkheid: dit was een grapje.
Geen moment gedacht dat iemand het serieus zou opvatten, omdat ik zelf ook geen moment dacht dat mijn theezakjes en striae-buik een interessant stilleven zouden vormen.
Ik was het dan ook meteen alweer vergeten, tot ik een paar dagen later, in de gang van de school, achter me de stem van AJ hoorde zeggen: ‘Hee, super zeg, dat je model wilt staan!’
‘Eh...oh. Ja, haha. Nou, kijk, weet je.. dat was eigenlijk...’
‘Ja, nou niet terug krabbelen hoor, we hebben je voor 5 juni op de agenda gezet. Je weet toch wel dat het naakt is, hè?’
Ik was er al bang voor.
‘Ja...ja, natuurlijk. Tuurlijk. Prima. Hartstikke leuk,’ hoorde ik mezelf zeggen.
Want ik dacht inmiddels: waarom ook niet. Je moet alles een keer gedaan hebben
En vervolgens vergat ik het maar weer zo’n beetje.
Want het was tenslotte nog lang niet zover.
‘Begrijp ik nou goed dat je model gaat staan voor de workshop van AJ & H?’ vroeg Henk ineens, een paar dagen geleden. En keek me daarbij op een bepaalde manier aan. Op zo’n ‘vind-je-dat-nodig?’-manier. Of misschien was dat mijn perceptie, dat kan natuurlijk ook.
‘Oh,’ deed ik overdreven schijnheilig, ‘had ik dat nog niet verteld?’
Maar misschien moest ik inderdaad mijn motieven maar eens onder de loep nemen. Ik was voor het gemak blijven hangen in het schouderophalend ‘waarom niet’, maar de vraag was misschien meer: ‘waarom wel?’
Dus ik begon met:
Wie A zegt – ook al was het dan uit onhandigheid – moet ook B zeggen.
En: Het zijn mijn vriendinnen. Die geven een workshop en hebben modellen nodig. Ik doe het gewoon om te helpen.
En: Jemig, ik ga toch ook in de sauna zitten, ik voel me niet ongemakkelijk bij bloot, dus prima toch?
En: Een model is gewoon een object. Het is echt niet zo dat ze naar mij gaan zitten kijken, ik ben gewoon lijnen en vormen.
Dit allemaal om de vraag maar zo’n beetje te omzeilen: ben ik een exhibitionist? Ik loop graag te koop met allerlei zieleroerselen, maar ben ik ook een lichamelijk exhibitionist? Vind ik het misschien gewoon leuk?
Nou:
Nee. Ik ben geen exhibitionist. (Dat had ik dan ook beter 15 jaar geleden kunnen zijn.)
En of ik het leuk vind weet ik nog niet.
‘Begrijp ik nou goed dat je model gaat staan voor de workshop van AJ & H?’ vroeg Henk ineens, een paar dagen geleden. En keek me daarbij op een bepaalde manier aan. Op zo’n ‘vind-je-dat-nodig?’-manier. Of misschien was dat mijn perceptie, dat kan natuurlijk ook.
‘Oh,’ deed ik overdreven schijnheilig, ‘had ik dat nog niet verteld?’
Maar misschien moest ik inderdaad mijn motieven maar eens onder de loep nemen. Ik was voor het gemak blijven hangen in het schouderophalend ‘waarom niet’, maar de vraag was misschien meer: ‘waarom wel?’
Dus ik begon met:
Wie A zegt – ook al was het dan uit onhandigheid – moet ook B zeggen.
En: Het zijn mijn vriendinnen. Die geven een workshop en hebben modellen nodig. Ik doe het gewoon om te helpen.
En: Jemig, ik ga toch ook in de sauna zitten, ik voel me niet ongemakkelijk bij bloot, dus prima toch?
En: Een model is gewoon een object. Het is echt niet zo dat ze naar mij gaan zitten kijken, ik ben gewoon lijnen en vormen.
Dit allemaal om de vraag maar zo’n beetje te omzeilen: ben ik een exhibitionist? Ik loop graag te koop met allerlei zieleroerselen, maar ben ik ook een lichamelijk exhibitionist? Vind ik het misschien gewoon leuk?
Nou:
Nee. Ik ben geen exhibitionist. (Dat had ik dan ook beter 15 jaar geleden kunnen zijn.)
En of ik het leuk vind weet ik nog niet.