Vanmorgen ging ik eindelijk weer eens met Loïs naar het consultatiebureau.
Ik zeg eindelijk weer eens, want de laatste keer dat we er waren was op 18 december. (Een datum waar ik eerlijk gezegd nog steeds niet graag aan herinnerd word.)
Weet u, een jaar of zeven geleden, toen Bo een baby was, vond ik naar het consultatiebureau gaan helemaal the bomb. Ik was dágen van tevoren al in een jubelstemming. Omdat ik dan, onder toeziend oog van de consultatiebureau-baliemevrouw en de - in mijn ogen allemaal ontzettend jaloerse - andere moeders, mijn baby uit mocht kleden. Om vervolgens een half uur lang verplicht met de verpleegkundige of de arts over mijn kind te praten. En legaal naar complimentjes te vissen. Over dat ze het zo goed deed. En dat ze zo mooi was. En dat ze zo goed groeidevan mijn moedermelk. En meestal ging ik haar, als ik haar had aangekleed, ook nog eens publiekelijk zitten voeden. En daarna reed ik dan snel naar huis om de grafiekjes bij te werken. En om oma te bellen met het nieuwe cijfermateriaal.
Ook toen Merlijn geboren was genoot ik er nog van. Vooral omdat ik dan Bo ook weer meenam. En de mensen dan zeiden: ‘Hee, heb je nou al twéé van die beeldige kinderen? Wat leuk, zo weinig leeftijdverschil!’
Maar nu, met Loïs, vind ik er eigenlijk niet veel meer aan. Wat een gedoe. Ik bedoel pff, helemaal je kind uitkleden voor nop - want ik zie zelf ook wel dat ze goed groeit - en altijd maar datzelfde gelul over niksen over poep tussen de schaamlipjes.
Dus daarom, en omdat er even een tijdje geen inentingen op het programma stonden (ik ben laks, maar niet meteen onverantwoordelijk) belde ik de laatste twee keren gewoon af.
Omdat ik iets anders had.
Of omdat we ons niet lekker voelden.
En daardoor was het dus al bijna 3 maanden geleden dat ik op het bureau was geweest.
Maar vandaag had ik er warempel zin in!
En dat zul je dan altijd zien: om 10 uur ging de telefoon. Het consultatiebureau. De arts was ziek en de afspraak moest worden verzet.
En toen?
Toen ging ik lekker toch.
Gewoon, om Loïs te laten wegen en meten. Want dat mocht.
En iedereen was het helemaal met mij eens: het was de mooiste baby van de wereld. Met de mooiste ogen. En het mooiste rompertje. ( Een heel populair rompertje, hier in logland. Herkent u hem, ook in zwart-wit?)
Oja, en daarna gingen we ook nog naar de Hema. Om te ontdekken dat het leuke t-shirtje dat ik wilde kopen al uitverkocht was.
Ach, een mens kan niet alles hebben.
Ik zeg eindelijk weer eens, want de laatste keer dat we er waren was op 18 december. (Een datum waar ik eerlijk gezegd nog steeds niet graag aan herinnerd word.)
Weet u, een jaar of zeven geleden, toen Bo een baby was, vond ik naar het consultatiebureau gaan helemaal the bomb. Ik was dágen van tevoren al in een jubelstemming. Omdat ik dan, onder toeziend oog van de consultatiebureau-baliemevrouw en de - in mijn ogen allemaal ontzettend jaloerse - andere moeders, mijn baby uit mocht kleden. Om vervolgens een half uur lang verplicht met de verpleegkundige of de arts over mijn kind te praten. En legaal naar complimentjes te vissen. Over dat ze het zo goed deed. En dat ze zo mooi was. En dat ze zo goed groeide
Ook toen Merlijn geboren was genoot ik er nog van. Vooral omdat ik dan Bo ook weer meenam. En de mensen dan zeiden: ‘Hee, heb je nou al twéé van die beeldige kinderen? Wat leuk, zo weinig leeftijdverschil!’
Maar nu, met Loïs, vind ik er eigenlijk niet veel meer aan. Wat een gedoe. Ik bedoel pff, helemaal je kind uitkleden voor nop - want ik zie zelf ook wel dat ze goed groeit - en altijd maar datzelfde gelul over niks
Dus daarom, en omdat er even een tijdje geen inentingen op het programma stonden (ik ben laks, maar niet meteen onverantwoordelijk) belde ik de laatste twee keren gewoon af.
Omdat ik iets anders had.
Of omdat we ons niet lekker voelden.
En daardoor was het dus al bijna 3 maanden geleden dat ik op het bureau was geweest.
Maar vandaag had ik er warempel zin in!
En dat zul je dan altijd zien: om 10 uur ging de telefoon. Het consultatiebureau. De arts was ziek en de afspraak moest worden verzet.
En toen?
Toen ging ik lekker toch.
Gewoon, om Loïs te laten wegen en meten. Want dat mocht.
En iedereen was het helemaal met mij eens: het was de mooiste baby van de wereld. Met de mooiste ogen. En het mooiste rompertje. ( Een heel populair rompertje, hier in logland. Herkent u hem, ook in zwart-wit?)
Oja, en daarna gingen we ook nog naar de Hema. Om te ontdekken dat het leuke t-shirtje dat ik wilde kopen al uitverkocht was.
Ach, een mens kan niet alles hebben.