Over vingers tussen de deur, seks op tv en liegen op het consultatiebureau oftewel: Hoogmoed komt voor de val
Ik had vandaag een stukje willen schrijven over de Kerstmusical van de school van Bo en Merlijn. Over dat ik daar de productie van deed en dat het zo'n enorm succes was. En over het Kerstdiner dat daarna, gisteravond, plaatsvond en waarvoor ik zulke lekkere hapjes had gemaakt.
Maar helaas, ik schrijf vandaag over heel andere dingen. Want. Het. Was. Vandaag. Zo'n. Dag.
Het begon eigenlijk best goed. Het ochtendritueel verliep zelfs ongewoon gladjes: aankleden, ontbijten, Bo en Merlijn naar school brengen. Nog voor negenen was ik weer thuis, met Loïs, ik kroop met een kop koffie achter de computer, beantwoordde wat mailtjes, regelde wat kleine administratieve zaken en bedacht net dat ik wel even de keuken kon stofzuigen toen de telefoon ging. Het was meester Jan. De meester van de klas van Bo. Die me vertelde dat Bo haar vingers tussen de deur had gekregen. Ik moest vooral niet in paniek raken ("Waah! Zitten ze er nog aan!?"), maar het was misschien wel een goed idee om haar te komen halen, omdat hij niet zeker wist of er iets gebroken was.
Ik gooide Loïs weer in de wagen en snelwandelde naar de school, waar ik Bo aantrof met drie dikke blauwe vingers en een icepack. Eenmaal buiten besloot ik meteen maar langs de huisarts te gaan. Conclusie: niet gebroken (dat dacht ik al), wel gekneusd (dat dacht ik al), en ze kreeg een mitella (“Nee, haha, geen nútella, een mítella”).
Toen we weer thuis waren kwam oma (mijn moeder, red) op bezoek. Wat wel handig was, want ik moest met Loïs naar het consultatiebureau, en dan kon zij even bij Bo blijven, die inmiddels wat witjes met een paracetamolletje en haar mitella op de bank lag.
Ik kwam laat maar nog net op tijd bij het consultatiebureau en mocht Loïs meteen uitkleden. Na het meten en wegen begon de arts aan een onderzoekje. Hartje luisteren, longetjes, alles klonk goed. Ik liet het eerlijk gezegd allemaal wat langs me heen gaan. Je weet wel: derde kind: been there, done that. Maar toen kwam het. De arts spreidde haar schaamlipjes, keek een beetje streng en zei: “kijk, u moet dit beter schoonhouden”. Ik keek en toen zag ik het ook: er zat een beetje poep tussen. En toen deed ik iets waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Compleet met een blik van 'die moet ik daar de volgende keer wel even op aanspreken' zei ik: "'Ojee, ja, ze is vanmorgen bij de oppas geweest." Dat zei ik. En dat was echt niet waar. Ik héb niet eens een oppas.
Enfin, even later kwam ik thuis, oma ging weg, en toen was het alweer bijna 3 uur, tijd om Merlijn op te halen. Die de klas uit kwam met de vraag of vriendje T. mocht komen spelen. Vriendje T. had nog nooit bij ons gespeeld, dus dat was best een beetje spannend. Bovendien heeft hij een behoorlijk leuke moeder, en leek het me wel een goed idee om haar in elk geval een soort van te vriend te houden. Goed, vriendje T. mee naar huis dus. Glaasje ranja, koekje erbij, praatje over hoe het was op school. En toen gingen ze spelen. Eerst boven, op de kamer van Merlijn, daarna in de woonkamer, waar Bo televisie aan het kijken was. Ik hoorde ze praten en spelen, intussen gaf ik Loïs een fruithapje met Liga, nam een paar keer de telefoon aan, bereidde vast het eten voor, leegde de vaatwasser. Op een bepaald moment liep ik maar eens naar de woonkamer, om even bij de kinderen te kijken en te vragen of ze nog iets wilden drinken. Ik wierp een blik op de televisie en wat ik toen zag was....niet goed. Wat ik zag was....geen tekenfilm. Ik zag een meneer en een mevrouw elkaar een tongzoen geven. Dus ik greep de afstandsbediening om quasi nonchalant naar een kinderzender te zappen, onderwijl hopend dat er geen tja..blotere dingen te zien waren geweest en dat ze hier niet al een hele tijd naar aan het kijken waren. Maar dat hoefde niet al te lang, want vrijwel direct sprak Bo de angstaanjagende woorden: "Het was net heel grappig mam, die mevrouw, die ging aan de piemel van die meneer sabbelen."
O.M.G.
Ik keek naar de verhitte gezichtjes van Merlijn en vriendje T. en ik wist dat het waar was. En dat ik het niet meer kon on-doen.
Dus toen de moeder van T. even later haar zoontje weer kwam ophalen besloot ik dat het het beste was om het maar meteen op te biechten. Een beetje. (“Als T. nou straks zegt dat hij hihi iets eh....geks heeft gezien hier, op de televisie, hihi, dan kan dat wel kloppen, hihi. Ik geloof dat ze, toen ik even in de keuken was, de televisie per ongeluk op een andere zender hebben gezet, hihi en op een soort sexfilm zijn gestuit.”)
En nu maar hopen dat T. er geen trauma aan overhoudt. Envooral dat hij er noooooit over begint tegen zijn ouders. Damn digitale Tv! Porno om half 5 's middags! (Noem me naïef, maar ik wist werkelijk niet dat we die zender hadden.)
En toen waren ze weg. En ik wilde de deur naar het halletje dichtdoen, een beetje hard, uit protest. En ik weet nog dat ik dacht: waarom gaat die deur nou niet lekker dicht? En toen hoorde ik Bo gillen.
Je gelooft het niet: de vingers van haar andere hand. Tussen de deur. Niet zo erg als de eerste keer, maar toch.
Ik was vandaag geloof ik niet zo’n heel goede moeder.
Maar helaas, ik schrijf vandaag over heel andere dingen. Want. Het. Was. Vandaag. Zo'n. Dag.
Het begon eigenlijk best goed. Het ochtendritueel verliep zelfs ongewoon gladjes: aankleden, ontbijten, Bo en Merlijn naar school brengen. Nog voor negenen was ik weer thuis, met Loïs, ik kroop met een kop koffie achter de computer, beantwoordde wat mailtjes, regelde wat kleine administratieve zaken en bedacht net dat ik wel even de keuken kon stofzuigen toen de telefoon ging. Het was meester Jan. De meester van de klas van Bo. Die me vertelde dat Bo haar vingers tussen de deur had gekregen. Ik moest vooral niet in paniek raken ("Waah! Zitten ze er nog aan!?"), maar het was misschien wel een goed idee om haar te komen halen, omdat hij niet zeker wist of er iets gebroken was.
Ik gooide Loïs weer in de wagen en snelwandelde naar de school, waar ik Bo aantrof met drie dikke blauwe vingers en een icepack. Eenmaal buiten besloot ik meteen maar langs de huisarts te gaan. Conclusie: niet gebroken (dat dacht ik al), wel gekneusd (dat dacht ik al), en ze kreeg een mitella (“Nee, haha, geen nútella, een mítella”).
Toen we weer thuis waren kwam oma (mijn moeder, red) op bezoek. Wat wel handig was, want ik moest met Loïs naar het consultatiebureau, en dan kon zij even bij Bo blijven, die inmiddels wat witjes met een paracetamolletje en haar mitella op de bank lag.
Ik kwam laat maar nog net op tijd bij het consultatiebureau en mocht Loïs meteen uitkleden. Na het meten en wegen begon de arts aan een onderzoekje. Hartje luisteren, longetjes, alles klonk goed. Ik liet het eerlijk gezegd allemaal wat langs me heen gaan. Je weet wel: derde kind: been there, done that. Maar toen kwam het. De arts spreidde haar schaamlipjes, keek een beetje streng en zei: “kijk, u moet dit beter schoonhouden”. Ik keek en toen zag ik het ook: er zat een beetje poep tussen. En toen deed ik iets waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Compleet met een blik van 'die moet ik daar de volgende keer wel even op aanspreken' zei ik: "'Ojee, ja, ze is vanmorgen bij de oppas geweest." Dat zei ik. En dat was echt niet waar. Ik héb niet eens een oppas.
Enfin, even later kwam ik thuis, oma ging weg, en toen was het alweer bijna 3 uur, tijd om Merlijn op te halen. Die de klas uit kwam met de vraag of vriendje T. mocht komen spelen. Vriendje T. had nog nooit bij ons gespeeld, dus dat was best een beetje spannend. Bovendien heeft hij een behoorlijk leuke moeder, en leek het me wel een goed idee om haar in elk geval een soort van te vriend te houden. Goed, vriendje T. mee naar huis dus. Glaasje ranja, koekje erbij, praatje over hoe het was op school. En toen gingen ze spelen. Eerst boven, op de kamer van Merlijn, daarna in de woonkamer, waar Bo televisie aan het kijken was. Ik hoorde ze praten en spelen, intussen gaf ik Loïs een fruithapje met Liga, nam een paar keer de telefoon aan, bereidde vast het eten voor, leegde de vaatwasser. Op een bepaald moment liep ik maar eens naar de woonkamer, om even bij de kinderen te kijken en te vragen of ze nog iets wilden drinken. Ik wierp een blik op de televisie en wat ik toen zag was....niet goed. Wat ik zag was....geen tekenfilm. Ik zag een meneer en een mevrouw elkaar een tongzoen geven. Dus ik greep de afstandsbediening om quasi nonchalant naar een kinderzender te zappen, onderwijl hopend dat er geen tja..blotere dingen te zien waren geweest en dat ze hier niet al een hele tijd naar aan het kijken waren. Maar dat hoefde niet al te lang, want vrijwel direct sprak Bo de angstaanjagende woorden: "Het was net heel grappig mam, die mevrouw, die ging aan de piemel van die meneer sabbelen."
O.M.G.
Ik keek naar de verhitte gezichtjes van Merlijn en vriendje T. en ik wist dat het waar was. En dat ik het niet meer kon on-doen.
Dus toen de moeder van T. even later haar zoontje weer kwam ophalen besloot ik dat het het beste was om het maar meteen op te biechten. Een beetje. (“Als T. nou straks zegt dat hij hihi iets eh....geks heeft gezien hier, op de televisie, hihi, dan kan dat wel kloppen, hihi. Ik geloof dat ze, toen ik even in de keuken was, de televisie per ongeluk op een andere zender hebben gezet, hihi en op een soort sexfilm zijn gestuit.”)
En nu maar hopen dat T. er geen trauma aan overhoudt. En
En toen waren ze weg. En ik wilde de deur naar het halletje dichtdoen, een beetje hard, uit protest. En ik weet nog dat ik dacht: waarom gaat die deur nou niet lekker dicht? En toen hoorde ik Bo gillen.
Je gelooft het niet: de vingers van haar andere hand. Tussen de deur. Niet zo erg als de eerste keer, maar toch.
Ik was vandaag geloof ik niet zo’n heel goede moeder.