Zie je wel, zei ik tegen mezelf, dat had ik niet moeten schrijven. Dat van die mooiste baby. Met de mooiste ogen.
Want dat was eens. Maar vandaag dus niet meer.
Nouja, één oog is nog steeds prachtig, maar het andere is dik en rood en zit dichtgeplakt. Met gele korstjes. Die een kwartier nadat ik ze voorzichtig heb weggeveegd met een doekje en gekookt water, gewoon weer terug zijn.
Of het er iets mee te maken heeft, ik denk het niet, maar sinds vandaag kan onze baby ook ineens tijgeren! Ze tijgert de hele kamer door. Kijk, daar gaat ze! Met een respectabele snelheid recht op haar doel - een duplovliegtuig - af. Soepel ellebogenwerk, hoor. Ze nadert het object, strekt haar armpje uit en.......grijpt mis.
En dát, mensen, is niet grappig.