Het wordt hier zo langzamerhand een soort 'Bo en Merlijn'- slapstick, maar so be it; dat is ons dagelijkse échte leven ook.
Er was weer eens post gekomen voor Merlijn. Van oma ditmaal. Een envelop met daarin zijn (stoere, jongens-) armbandje, dat hij was vergeten de laatste keer dat we daar waren. Nu wilde hij oma een bedankbriefje sturen en Bo moest hem daarbij helpen.
“Goed. Ehm...zal ik schrijven.... Lieve oma, bedankt voor het opsturen van mijn armbandje?”
“Nee, nee, ik wil Hallo oma. Bedankt dat je mijn armbandje hebt gevonden. En opgestuurd. Ik ben op school het kindje van de week en dat is heel erg leuk. En ik heb een losse tand.”
“Nee hoor, dat is veel te lang. Ik doe wel gewoon Hallo oma, bedankt voor het armbandje.”
“Nee, dat van mijn losse tand moet er ook in.”
“Nou, dan doe je het zelf maar.”
“Ik kan toch nog niet schrijven!”
Op dit punt in de onderhandeling vertrok ik naar boven.
Een half uur later verschenen beide kinderen aan mijn werktafel met een zelf geknutseld envelopje en de vraag of ik het adres er even op kon schrijven. En of ik een postzegel had.
Ik kon het natuurlijk niet laten en trok het briefje tevoorschijn. Ik las:
Van Merlijn
hallo oma
bedankt
Uh? Ik draaide het briefje om. Misschien stond er nog iets op de achterkant?
Nee, dit was alles. Vragend keek ik naar Bo.
“Ja, nou,” zei ze, “zo vond ik het wel goed.”
Mijn dochter heeft het al vroeg in de smiezen:
- Less is more.
- Schrijven is schrappen.
- Wie de pen heeft, bezit de macht.
Er was weer eens post gekomen voor Merlijn. Van oma ditmaal. Een envelop met daarin zijn (stoere, jongens-) armbandje, dat hij was vergeten de laatste keer dat we daar waren. Nu wilde hij oma een bedankbriefje sturen en Bo moest hem daarbij helpen.
“Goed. Ehm...zal ik schrijven.... Lieve oma, bedankt voor het opsturen van mijn armbandje?”
“Nee, nee, ik wil Hallo oma. Bedankt dat je mijn armbandje hebt gevonden. En opgestuurd. Ik ben op school het kindje van de week en dat is heel erg leuk. En ik heb een losse tand.”
“Nee hoor, dat is veel te lang. Ik doe wel gewoon Hallo oma, bedankt voor het armbandje.”
“Nee, dat van mijn losse tand moet er ook in.”
“Nou, dan doe je het zelf maar.”
“Ik kan toch nog niet schrijven!”
Op dit punt in de onderhandeling vertrok ik naar boven.
Een half uur later verschenen beide kinderen aan mijn werktafel met een zelf geknutseld envelopje en de vraag of ik het adres er even op kon schrijven. En of ik een postzegel had.
Ik kon het natuurlijk niet laten en trok het briefje tevoorschijn. Ik las:
Van Merlijn
hallo oma
bedankt
Uh? Ik draaide het briefje om. Misschien stond er nog iets op de achterkant?
Nee, dit was alles. Vragend keek ik naar Bo.
“Ja, nou,” zei ze, “zo vond ik het wel goed.”
Mijn dochter heeft het al vroeg in de smiezen:
- Less is more.
- Schrijven is schrappen.
- Wie de pen heeft, bezit de macht.
