"Mensen zijn net koeien. Met hun koppen naar de grond gebogen en de blik omlaag grazen ze zich vol en bespringen ze elkaar. In hun begeerte naar steeds meer, trappend en stotend met hun horens en hoeven van staal, doden ze elkaar, uit onvrede omdat ze met onechte dingen het vergankelijkste deel van zichzelf vullen, waar niets beklijft" (Plato)
Doordat ik momenteel danig in beslag wordt genomen door een probleem in de familiaire sfeer (geen zorgen; met ons eigen gezin is - op een paar mega-muggenbulten na - alles dik in orde) heeft het verdorie alweer een week geduurd sinds ik iets van me liet horen.
En ik maak van álles mee hoor, nee heus, het ontbreekt me alleen aan de tijd en de juiste toon om erover te verhalen.
Maar nu dan toch een poging.
Misschien moet ik allereerst even van de gelegenheid gebruik maken om mijn vrienden en AJ in het bijzonder, te bedanken voor het mij voortdurend - omdat ze het beste met me voorhebben - meeslepen naar voorstellingen/concerten/films die ik moet hebben gezien - want zelf weet ik dat nooit zo goed.
Gisteren was ik hier. Klik
En hoewel ik meestal na een voorstelling redelijk snel weer over ga tot de orde van de dag (Nou, dat was leuk/mooi/interessant.....biertje anyone?) was ik ditmaal overdonderd. Van mijn sokken geblazen. Zwáár en zwáár onder de indruk. Zo erg, dat ik nu, terwijl ik erover schrijf, wéér kippenvel krijg.
Was het de locatie, de melancholieke sfeer, het acteerwerk, het prachtige decor, de effecten, de bezieling waarmee het stuk is gemaakt? Was het het beklemmende thema, waardoor ik na afloop knipperend en slikkend en vechtend tegen mijn tranen terug wandelde door de fabelachtige fabriek? Geen idee. Alles bij elkaar waarschijnlijk. Hoe dan ook, gelukkig was daar toen Zwelgje. Thank god for Zwelgje.
Nee, maar serieus. Het stuk speelt nog tot en met 10 april en ik kan alleen maar zeggen: als u enigszins in de buurt woont, probeer kaartjes te bemachtigen.