Ja, daar vind u dan weer niets aan hè. Dat geblubber van mij over een mooie voorstelling.
(Het Hortensiasyndroom, welke blogger lijdt er niet aan.)
Dus wat nu? Gewoon meer van zulks. Ik zat namelijk net te bedenken dat de dingen die ik de afgelopen drie avonden deed, best wel vreemd ver uit elkaar liggen. Iemand die probeert een profiel van mij op te stellen aan de hand van mijn activiteiten raakt onherroepelijk de kluts kwijt. Geen peil op te trekken. Ik zou er zelf ook bijna schizofreen van worden.
Donderdag zat ik op een paard (nb technisch gesproken een foto van een paar weken geleden),
vrijdag liep ik geëmotioneerd door een oud fabriekscomplex in Scheemda - u weet wel
en gisteravond was ik - of all things - bij een básketbalwedstrijd. Gasterra Flames tegen Amsterdam. Een activiteit, geregeld via de school van Bo. (Twee tribunevakken vol met kinderen uit groep 5, 6 en 7, met blikjes cola, snoep en spandoeken. Heeft u het beeld?)
Ik was al vaker bij basketbalwedstrijden geweest, vroegah, dus ik dacht dat ik wist hoe dat ging, maar er bleek nogal wat veranderd in twintig jaar. Jemig. Cheerleaders. Mascottetijgers. Kei-harde muziek. Tromgeroffel. Radiografisch bestuurde helicoptertjes met camera's. Amerikaanse toestanden, man! Haha, wat gebeuren er een hoop rare dingen in de wereld waar je totaal geen weet van hebt!
Nouja, ik heb me kostelijk vermaakt.
(Dat daar beneden is een hoofd. Als u er een tijdje naar kijkt wordt het een steeds raarder ding.)
Hee. Er staan meer foto's van de afgelopen week op mijn iPhone.
Musical punten. Hoi.
1 aprilgrapje van Merlijn. Ik heb zeker 10 minuten het schoolplein afgespeurd voor ik hem zag.
Lente: Loisje op de schommel.
Ik richtte een kinder-tv-dvd kamer in. Want daar werd al tijden niet meer geslapen.
(Slapen is een raar ding hier; onze drie kinderen slapen het liefst samen en dan ook nog telkens ergens anders. In plaats van elk hun eigen kamertje (zoals wij dat hadden bedacht) hebben ze samen drie kamers. Ze zijn altijd aan het slepen met matrassen, dekens en kussens.... soms brengen we ze naar bed en treffen we ze later op de avond weer totaal ergens anders aan. Idioot! Maarja, als iedereen er gelukkig bij is en goed slaapt, waarom zouden we het niet goed vinden.)
