Vlees, kuip en magertjes

Ik was eigenlijk van plan om iets te schrijven over de combinatie van moederschap met freelance werk, dat dat aan de ene kant geweldig is, maar dat het soms ook een heleboel concentratie en discipline vergt, wat dan weer best lastig is voor iemand met soms wat eh... gebrek aan focus, zoals ik. En toen ik bedacht dat ik dan gekscherend zou roepen dat drie kinderen in feite al meer is dan ik kan handelen, drong zich een verhaal op dat ik blijkbaar een beetje had weggemoffeld, maar dat misschien *Jack Nicholson grijns* een veel beter welkom is voor mijn talloze nieuwe bezoekers. (Vlees, kuip, u weet wel.)

Ik ben onlangs Merlijn een beetje vergeten. In het park.
Ik was er een vriendin tegengekomen, met haar kinderen. Die met mijn kinderen gingen spelen, zodat wij leuk konden kletsen. Toen het kouder werd besloten we bij mij thuis (vlak bij) nog even koffie te gaan drinken.
Dus we pakken onze spullen in, ik zet Loïs op mijn fiets, zie nog een kind lopen dat van mij is en zeg: ‘Kom we gaan.’

We waren al bijna thuis, toen er iets begon te kriebelen. Iets was niet goed.

‘Zeg eens even,’ vroeg ik aan Bo – mijn externe werkgeheugen (sorry schatje) –, ‘was Merlijn ook mee naar het park?’ Maar toen wist ik het natuurlijk al. ‘We zijn Merlijn vergeten!’ riepen we in koor. Ik fietste als een haas terug en trof hem aan boven op het klimrek. Had me nog niet gemist. ‘Merlijn,’ riep ik, ‘ik was je vergeten!’
‘Echt?’ riep hij terug. ‘Vét!’

Tsja.
Nja.
Ik vond het eigenlijk iets minder vet.
Magertjes, meer.