2005 was het jaar dat Bo stápelverliefd was op Ali B. Of hoe dat ook heet, als je drie bent. Ze gaf in elk geval altijd kusjes op de beeldbuis, als ie op televisie was. En dat was ie nog al eens.
Een collega van Henk bleek iets te kunnen regelen bij een optreden van Ali B in de Flint in Amersfoort, en zo zat ze in december, vlak voor ze vier werd, op de bank bij haar grote held (oh typte ik toch bijna knuffelmarokkaan) en daarna op de eerste rij bij de show, met haar papa.
En nouja, sindsdien vind ik Ali B eigenlijk ook wel een schatje. Niet dat het me interesseert wat ie doet (hoewel dat Op Volle Toeren programma leuk schijnt te zijn?) of dat ik zijn muziek dig, maar hij hangt al jaren in tweevoud op de kamer van Bo, dus hij hoort er gewoon een beetje bij. En soms stof ik hem eens af. Zoals vanmiddag.
