Tijdens het leeggooien van mijn telefoon kwam ik een foto tegen die me deed beseffen dat ik hier de laatste tijd twee onderwerpen heb laten liggen.
Twee onderwerpen die u dus nog van me tegoed heeft: De Jurk en De Vinger.
De Jurk
Ik kwam hem tegen op een tweedehandskinderkledingbeurs. Er zat een scheurtje in en de rits was stuk (maar we hebben oma, dus dat vormde geen beletsel). Ik betaalde er 6 euro voor en hij paste Bo perfect. Hij stond haar zelfs zo mooi dat ik stiekem een beetje jaloers was.
Ze droeg hem op de begrafenis van haar opa. Omdat ze vond dat ze haar mooiste jurk aan moest en ik haar groot gelijk gaf.
En daarna, daarna ging de jurk mee naar Sicilië.
Ik hing hem, als enige kledingstuk, in de kast. (Op vakantie leven wij graag gewoon uit de koffer. Kasten inruimen in een vakantiehuis, pff.)
We waren alweer ruim een week thuis toen ik het merkte: De Jurk. De Jurk was weg. En toen zag ik hem voor mijn geestesoog hangen: in de kast, in het huisje op Sicilië.
Niet gedragen.
Vergeten.
Dus ik Franc mailen. Of zijn vader mogelijk bereid was De Jurk op te sturen?
Vorige week arriveerde er een pakket. Maatje gemiddelde stofzuigerdoos.
In de doos trof ik De Jurk aan (joepie!), een paar sokken van Merlijn, een barbapapabal die Bo voor Loïs in Trapani uit zo'n vending-machine had getrokken en verder nog een heleboel andere zooi die niet van ons was: een kasthanger onder andere, met kant en roezeltjes en beertjes en spiegeltjes (lollig).
En een rekening van de portokosten (minder lollig): €34,90.
Nouja, 40 euro is nog niet heel erg duur voor zo’n prachtige jurk, zullen we maar zeggen. Maar al met al toch wel weer een typische Novy-actie.
De Vinger
Het was een paar dagen na het voorval met De Teen, toen Bo besloot dat ze dat wel kon toppen (mind the wordplay).
Bij de buren stond een werkbank buiten. Met gereedschap. De kinderen waren daar een beetje aan het timmeren. Spijkers in een plankje slaan.
Ja.
Ik was dus net even boven, toen Bo met een verschrikt gezichtje binnenkwam en stamelde dat ze per ongeluk met de hamer op haar vinger had geslagen.
En ja, wat denk je dan? Dan denk je: onder de kraan ermee. Goed koelen. En dan doet het nog een tijdje pijn en dan is het wel weer over.
Ja, dat dacht ik. Toen nog.
Ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat je zo hard op je eigen vinger kon slaan dat je gewoon eigenlijk je hele vingertop kapot slaat. Stuk. Plat.
Dat zo’n lief mooi vingertje zo zwart en vervormd kan raken, dat je er eigenlijk de hele week een beetje misselijk van bent. (Wat ik natuurlijk zo goed mogelijk heb proberen te verbergen, maar echt: zo erg zag het eruit.)
En een pijn dat het meisje had! Ze heeft bijna 48 uur aan een stuk gehuild. En we hebben het hier dus over Bo hè, onze held. Die nooit huilt. Van pijn. Na twee dagen werd het iets draaglijker, tenminste als niets of niemand de vinger aanraakte.
Twee onderwerpen die u dus nog van me tegoed heeft: De Jurk en De Vinger.
De Jurk
Ik kwam hem tegen op een tweedehandskinderkledingbeurs. Er zat een scheurtje in en de rits was stuk (maar we hebben oma, dus dat vormde geen beletsel). Ik betaalde er 6 euro voor en hij paste Bo perfect. Hij stond haar zelfs zo mooi dat ik stiekem een beetje jaloers was.
Ze droeg hem op de begrafenis van haar opa. Omdat ze vond dat ze haar mooiste jurk aan moest en ik haar groot gelijk gaf.
En daarna, daarna ging de jurk mee naar Sicilië.
Ik hing hem, als enige kledingstuk, in de kast. (Op vakantie leven wij graag gewoon uit de koffer. Kasten inruimen in een vakantiehuis, pff.)
We waren alweer ruim een week thuis toen ik het merkte: De Jurk. De Jurk was weg. En toen zag ik hem voor mijn geestesoog hangen: in de kast, in het huisje op Sicilië.
Niet gedragen.
Vergeten.
Dus ik Franc mailen. Of zijn vader mogelijk bereid was De Jurk op te sturen?
Vorige week arriveerde er een pakket. Maatje gemiddelde stofzuigerdoos.
In de doos trof ik De Jurk aan (joepie!), een paar sokken van Merlijn, een barbapapabal die Bo voor Loïs in Trapani uit zo'n vending-machine had getrokken en verder nog een heleboel andere zooi die niet van ons was: een kasthanger onder andere, met kant en roezeltjes en beertjes en spiegeltjes (lollig).
En een rekening van de portokosten (minder lollig): €34,90.
Nouja, 40 euro is nog niet heel erg duur voor zo’n prachtige jurk, zullen we maar zeggen. Maar al met al toch wel weer een typische Novy-actie.
De Vinger
Het was een paar dagen na het voorval met De Teen, toen Bo besloot dat ze dat wel kon toppen (mind the wordplay).
Bij de buren stond een werkbank buiten. Met gereedschap. De kinderen waren daar een beetje aan het timmeren. Spijkers in een plankje slaan.
Ja.
Ik was dus net even boven, toen Bo met een verschrikt gezichtje binnenkwam en stamelde dat ze per ongeluk met de hamer op haar vinger had geslagen.
En ja, wat denk je dan? Dan denk je: onder de kraan ermee. Goed koelen. En dan doet het nog een tijdje pijn en dan is het wel weer over.
Ja, dat dacht ik. Toen nog.
Ik had er gewoon nooit bij stilgestaan dat je zo hard op je eigen vinger kon slaan dat je gewoon eigenlijk je hele vingertop kapot slaat. Stuk. Plat.
Dat zo’n lief mooi vingertje zo zwart en vervormd kan raken, dat je er eigenlijk de hele week een beetje misselijk van bent. (Wat ik natuurlijk zo goed mogelijk heb proberen te verbergen, maar echt: zo erg zag het eruit.)
En een pijn dat het meisje had! Ze heeft bijna 48 uur aan een stuk gehuild. En we hebben het hier dus over Bo hè, onze held. Die nooit huilt. Van pijn. Na twee dagen werd het iets draaglijker, tenminste als niets of niemand de vinger aanraakte.
Twee keer zijn we bij de huisarts geweest.
De eerste keer kregen we pijnstillers en het advies om 'het maar even aan te kijken'.
De eerste keer kregen we pijnstillers en het advies om 'het maar even aan te kijken'.
De tweede keer was afgelopen donderdag, toen er een enorm hematoom was ontstaan onder en rondom haar nagel, die inmiddels een centimeter hoger zat dan normaal.
De huisarts maakte de nagel en de omliggende huid open om de druk te verlichten en sprak de uiterst komische woorden: ‘Het kan wel een paar jaar duren voor ze weer een normale vinger heeft.’
Ja.
Lachen man.
Anyway, het ging na dat snijden wel zo’n stuk beter, dat Bo besloot om toch mee te doen met de circusvoorstelling, gisteren. Wat naast een wervelende trapeze-act met negen vingers, een briljante foto heeft opgeleverd waarop te zien is hoe ze de pijn verbijt tijdens de eenwieler-act, waarbij elkaars hand gepakt moet worden.
Anyway, het ging na dat snijden wel zo’n stuk beter, dat Bo besloot om toch mee te doen met de circusvoorstelling, gisteren. Wat naast een wervelende trapeze-act met negen vingers, een briljante foto heeft opgeleverd waarop te zien is hoe ze de pijn verbijt tijdens de eenwieler-act, waarbij elkaars hand gepakt moet worden.
