Op zich had ik best een blije dag want het is warm en hee, dan ben ik altijd blij. En ik deed ook heel veel goeie dingen zoals mijn schoonmoeder helpen met stapels en stapels post en papierwerk (mijn schoonvader bewaarde werkelijk álles!) en naar de H.ema gaan voor eyeliner en verjaardagscadeautjes voor jan en alleman. Tussendoor bracht ik drie kinderen van a naar b naar c en terug naar a via d en ik rekende uit dat ik zeker 15 kilometer heb gefietst vandaag.Ik bedoel maar te zeggen, dat ik nog steeds niet heb hardgelopen (ik ben er overigens van overtuigd dat het volgens de letter der grammatica gehardloopt moet zijn, net als gestofzuigd, maar ik heb tot nu toe helaas geen medestanders gevonden) en dat mijn verjaardagscadeau derhalve nog steeds onaangeraakt in de schoenendoos ligt, is helemaal niet zo erg. Want ik kom heus wel aan mijn beweging.
Okee, tuurlijk, ik heb ook gewoon last van startersvrees. Bovendien denk ik telkens als ik dat schema bekijk: jemig, voor die 4 keer 2 minuten rennen en wat gewandel tussendoor, moet ik me daarvoor helemaal omkleden? Voor ik goed en wel mijn veters heb gestrikt ben ik alweer terug. En ik weet eerlijk gezegd ook nog steeds niet zo goed waarín ik me moet omkleden. Want ik kreeg dan wel van die hele mooi hardloopschoenen, maar geen flitsend pakje en het moet er natuurlijk wel een beetje lekker uitzien.
(Goed. Ik laat het u wel weten als het is gebeurd.)
En toen was het vanmiddag en ging Bo een gooi doen naar haar felbegeerde trapezediploma A. En ik had eigenlijk zo'n beetje gedacht dat dat gewoon iets was voor even tussendoor, maar nee: het was met alle toeters en bellen en met een heuse examinator met een boekje. Mijn hart ging er helemaal raar van roffelen en ik verschool me achter mijn telefoon om de hele oefening te filmen. Voor op youtube. En ter illustratie van een opschepperig logje.
En toen, net toen ze de moeilijkste figuur moest maken ('de vlag'), stopte plotseling mijn opname. Omdat mijn telefoon ging. Ik werd godverdegodver gebéld. Door een vriend die tevens de vader is van een vriendinnetje van Bo. Ik wees ik het gesprek af en startte de camera opnieuw en toen belde hij nog een keer en toen gaf ik het op.
Geen filmpje dus.
Ja, een half filmpje.
Maar das niks.
Gelukkig was daar wel het diploma, dus fietsen we even later toch blij naar huis.
(Uiteraard niet nadat ik de persoon in kwestie had teruggebeld en chagrijnig had geroepen DAT IK MAAR HOOPTE DAT HIJ EEN VERDOMD GOEDE REDEN HAD OM MIJ NET OP DAT MOMENT TE BELLEN EN MIJN FILMPJE TE VERPESTEN! (Sorry Remko. Fijn dat jullie dochter weer terecht is.))
De blijdschap is inmiddels overigens wat ehm...tanende. Want vanavond, na het eten, merkte ik ineens dat de vage rode vlekjes die ik vanmorgen op mijn armen ontwaardde zich hadden uitgebreid over den ganzen leib.
Ik zit van top tot teen onder de rode jeukende vlekjes.
Ja.
Ik at gisteren een pond aardbeien en ben voor straf nu zelf een aardbei.