Mijn halfzusje woont in (op?) Hawaï. En hoe zeer dat ook tot de verbeelding spreekt, soms is het gewoon eventjes stom.Gisteren, op 5 juni, werd haar dochtertje, mijn nichtje, drie jaar.
Mijn enige nichtje. Dat ik nog nooit heb gezien, in levende lijve.
Gelukkig word ik regelmatig voorzien van filmpjes van het allerschattigste meisje met de enorme bos blonde krullen en heb ik daardoor het gevoel dat ik haar een beetje ken, maar toch: ik had gisteren (of: afgelopen nacht eigenlijk, want 11 uur tijdsverschil) wel heel graag op haar verjaardagsfeestje willen zijn! Al was het maar om haar moeder op de ukelele te horen spelen...
We zijn al eens aan het sparen geslagen voor een reis naar Hawaii, maar toen ging de wasmachine kapot, en toen de auto, en nouja, toen waren we weer terug bij af. U kent het wel. Ik overweeg wel eens om alleen te gaan, want kosten meer te overzien enzo, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet: ik wil met z’n allen! Want mijn zusje heeft onze kinderen ook nog nooit gezien, behalve Bo dan, toen ze net was geboren.
En zo’n Hawaïreis lijkt me ook eerlijk gezegd wel een ervaring die ik gewoon wil delen met mijn gezin.
Enfin.
Vandaag bakte ik Hawaiian pancakes, met de mix die ik een tijdje geleden opgestuurd had gekregen. Een pannekoekmix (just add water) op basis van de wortel van een of andere tropische plant, Taro.
Nou. Werkelijk. Waanzinnig! De lekkerste pannenkoeken die ik ooit heb gegeten! Ik moet echt zorgen dat ik dat spul ga importeren, ik zweer u ik word rijk.