Doorgaan naar hoofdcontent

Alleen dat lonely begrijp ik niet helemaal. Dat is toch geen reclame?


Ter gelegenheid van een etentje dit weekend ( Stop, Janke, niet verder lezen) ga ik mijn fameuze en niet te overtreffen chocoladetaart maken. Hoewel, niet te overtreffen...het zou kunnen dat ie ditmaal toch nog lekkerder wordt dan anders. Want als ingrediënt kocht ik vanmorgen Tony’s Chocolonely, ongetwijfeld de chocolade met het beste verhaal; als u tijd heeft en van chocolade houdt zou u het eens moeten lezen. Over Teun (Tony) van de Keuken van het programma Keuringsdienst van Waarde, die met Chocolonely slaafvrije chocolade garandeert. (Slaafvrij? Hoezo slaafvrij? Slavernij, anno 2009? Ja dus. In Ivoorkust worden honderdduizenden kinderen gedwongen op cacaoplantages te werken. Ze krijgen niet betaald en mogen niet weg. Dat is slavernij.)
Ik zeg: iets dat zo lekker is als chocolade zou niemand ongelukkig mogen maken.

(Ik viel overigens gewoon op de verpakking, hoor. Dat u niet denkt dat ik elk product in de winkel naspeur op de aanwezigheid van een Max Havelaar keurmerk. Zou wel goed zijn, maar nee dus.)


Geprikkeld door mijn eigen verhaaltje van gisteren, liep ik in de supermarkt ook nog éven langs de vla-afdeling. Gewoon, om eens te kijken hoe dat er nou tegenwoordig uitzag, hopjesvla. Ik kon het niet vinden. (Wel zag ik caramelvla en even dacht ik: zou dat tegenwoordig...? neh, dat zal toch niet...?)
Goed. Ik zie daar dus zo’n jongeman die het zuivelvak staat aan te vullen en ik zeg: ‘Hoi. Verkopen jullie hopjesvla?’
Hij: ‘Zeker wel mevrouw,’ en grist met een soepel gebaar een halve literpak uit het onderste schap. ‘Voila!’
Ik: ‘Vies hè.’