Doorgaan naar hoofdcontent

Kermis

We gingen in het reuzenrad. Iets dat ik normaal gesproken heel eng vind, maar nu niet, vanwege dichte cabines. Ik durfde zelfs Loïs mee te nemen, omdat ik niet bang hoefde te zijn dat ik haar naar beneden zou gooien.
Ze heeft overigens niets van het avontuur meegekregen, want ze sliep. In de rugdrager, voor de duur van de rit niet op de rug van Henk, maar op de bodem van het bakkie.



Verderop ziet u de – 60 meter hoge - zweefmolen, waar Bo en ik ook nog in zijn geweest. En ja, dát was wel heel eng. Maar gelukkig ook heel koud; de vraag waarom ik nou niet even een vestje had aangetrokken hield me zo bezig dat ik vergat in paniek te raken.

Jaja, de kermis. Ik hou er niet zo van, van de kermis.
Maar we hebben het maar weer gehad.
En de kinderen vinden het zo leuk, hè.

O, u had liever de ongekuiste versie?
Die waarin Merlijn bij een spelletjeskraam een nogal griezelige roze bal won, die hij helemaal niet leuk vond en daarom ging huilen en weigerde verder te lopen? En ik hem toen nogal hardhandig bij zijn schouder pakte, omdat ik inmiddels zo geïrriteerd was geraakt door die vreselijke kermisherrie , door die veel te dikke patat-etende mensen voor mijn voeten en doordat we zakken vol euro’s over de balk aan het smijten waren, dat het huilen mijzelf ook nader stond dan het lachen?
Wat een ramp, zeg.
Kermis brengt echt het slechtste in me naar boven.
Bah.
Gelukkig was Henk zo tegenwoordig van geest dat hij besloot dat we ijsjes gingen kopen, bij de ijssalon in het rustige straatje náást de kermis. Alwaar mijn ijsje gratis was, omdat er een moederdagactie was en ik de moeder.
Toen was ik weer blij en gingen we naar huis. Maar niet voordat ik nog even voor Bo en Merlijn allebei een knuffelbeest had gewonnen bij de grijpautomaten.