Het was wel weer eens tijd voor een gewoon logje, vond ik. Een logje over iets luchtigs. Over iets wat me was opgevallen of wat we hier hadden gedaan of meegemaakt.
Maar ik wist het even niet.
Moest het gaan over het tandartsbezoek van Bo en over hoe heldhaftig ze was?
Over de circusvoorsteling die we zagen?
Over Loïs' eerste zwembadavontuur?
Over de avondvierdaagse die morgen van start gaat en waaraan Bo en Merlijn meedoen? (Bo en Merlijn, ja. Ik niet. Wandelen, blegh.)
Ik kwam er nog niet helemaal uit. Het wilde zich allemaal niet lekker in een stukje tekst laten vangen.
Dus gelukkig maar dat Loïs vanmiddag heel hard voorover op de klinkers van ons plein viel en er een gigantisch ei op haar voorhoofd verscheen. Had ik toch nog iets om over te loggen.
Het arme kind.
Moet ik hier nu vermelden dat ik harder heb gehuild dan zijzelf? Omdat ik er ineens zo zat van was? Van dat ik de hele dag loop op te letten, haar voor allerlei gevaren probeer te behoeden; zorg dat ze niet door een openstaand traphekje glipt, dat haar vingertjes niet tussen de deur of in het stopcontact komen en dat ze zich niet verslikt in een stukje appel, en dat ze dan, in dat éne onbewaakte ogenblik, terwijl ze lief op de grond naast me zit te spelen en ik nét even de andere kant op kijk, BLEF! met haar gezicht op de stenen smakt? Bah.
Je houdt ze niet heel.
Dat weet ik al lang, sinds Bo toen ze twee was op een houten puzzel viel en daaraan een onderhuids litteken overhield, dat sindsdien en waarschijnlijk voor de rest van haar leven een - gelukkig alleraardigst- kuiltje in haar wang doet verschijnen als ze lacht.
Je houdt ze niet heel. Dus dan weet u dat vast. Voor als u nog aan kinderen gaat beginnen. Of voor als u ze al heeft maar nog denkt dat u ze ongeschonden door hun jeugd gaat loodsen. (Ha! Echt niet!)
Je houdt ze. niet. heel.
Maar ik wist het even niet.
Moest het gaan over het tandartsbezoek van Bo en over hoe heldhaftig ze was?
Over de circusvoorsteling die we zagen?
Over Loïs' eerste zwembadavontuur?
Over de avondvierdaagse die morgen van start gaat en waaraan Bo en Merlijn meedoen? (Bo en Merlijn, ja. Ik niet. Wandelen, blegh.)
Ik kwam er nog niet helemaal uit. Het wilde zich allemaal niet lekker in een stukje tekst laten vangen.
Dus gelukkig maar dat Loïs vanmiddag heel hard voorover op de klinkers van ons plein viel en er een gigantisch ei op haar voorhoofd verscheen. Had ik toch nog iets om over te loggen.
Het arme kind.
Moet ik hier nu vermelden dat ik harder heb gehuild dan zijzelf? Omdat ik er ineens zo zat van was? Van dat ik de hele dag loop op te letten, haar voor allerlei gevaren probeer te behoeden; zorg dat ze niet door een openstaand traphekje glipt, dat haar vingertjes niet tussen de deur of in het stopcontact komen en dat ze zich niet verslikt in een stukje appel, en dat ze dan, in dat éne onbewaakte ogenblik, terwijl ze lief op de grond naast me zit te spelen en ik nét even de andere kant op kijk, BLEF! met haar gezicht op de stenen smakt? Bah.
Je houdt ze niet heel.
Dat weet ik al lang, sinds Bo toen ze twee was op een houten puzzel viel en daaraan een onderhuids litteken overhield, dat sindsdien en waarschijnlijk voor de rest van haar leven een - gelukkig alleraardigst- kuiltje in haar wang doet verschijnen als ze lacht.
Je houdt ze niet heel. Dus dan weet u dat vast. Voor als u nog aan kinderen gaat beginnen. Of voor als u ze al heeft maar nog denkt dat u ze ongeschonden door hun jeugd gaat loodsen. (Ha! Echt niet!)
Je houdt ze. niet. heel.