Doorgaan naar hoofdcontent

Ode aan een buurmeisje


Gelukkig is er naast het verdriet om het naderende afscheid van opa ook nog ruimte voor leuke dingen. Zo was ik gisteren met Bo in Amstelveen, alwaar in de schouwburg het 27e Concours de la Chanson Alliance Française plaatsvond. Niet dat ik nou zo’n grote fan ben van Franse Chansons, maar wel van mijn buurmeisje Nina. En zij deed mee.

Nee, wacht. Ik begin even anders.
Wij hebben buren. Buren die net als wij drie kinderen hebben, maar dan allemaal 11 jaar ouder. Waarmee ze ons 'en passant' een blik in de toekomst gunnen. Nouja, we wish: oudste zoon, hyperintelligent, studeert inmiddels in Amerika - chemistry ofzo - jongste zoon is stoer en cool en nog aardig ook en dochter Nina, de middelste en het object van mijn fascinatie, is.....nouja, wat ik zeg: het object van mijn fascinatie.
Ik bekijk haar met een mengeling van hoop (dat mijn dochters later ook zo leuk zullen zijn) en van jaloezie: o man ik wou dat ik, toen ik zestienzeventienachttien was, hálf zo veel flair en lef en talent had als zij!
Misschien intrigeert ze me ook wel zo omdat ik stiekem ook zeventien ben. Want zeventien, dat is mijn absolute leeftijd. (U weet wel, absolute leeftijd: de leeftijd die je je hele leven hebt gehad en zult hebben. Hetgeen verklaart waarom er een hoop oude mensen van 5 bestaan en evenzovele kleine kinderen van 50.) Ik doe trouwens erg mijn best om mijn absolute leeftijd te verbergen tegenwoordig, want een moeder van drie kinderen die zich gedraagt als iemand van zeventien, dat schijnt een beetje sneu te zijn. Helemaal als die moeder van drie kinderen inmiddels rimpels heeft en toch echt, écht volgend jaar 40 wordt.
Ik dwaal af.
Nina.
Nina leeft.
Nina bruist.
Ik vind dat leuk. Ik geniet van de passie waarmee ze het leven bestormt. En ik moet telkens lachen als haar ouders hun ogen ten hemel slaan als ze weer eens een plan heeft. Vorig jaar rond deze tijd zei ze: “Oja, trouwens, ik ga deze zomer op de brommer naar Berlijn.”
Waarop haar ouders zich verslikten: “Brommer? Héb je dan een brommer?”
Nou, nee, ze had nog geen brommer natuurlijk. Maar daar ging ze dan voor sparen. En hij kwam er hoor, die brommer. En ze ging naar Berlijn. En het was fantastisch.

Dit jaar doet ze eindexamen gymnasium, ze speelt bij de Noorderlingen (theatervooropleiding hier in Groningen) en vandaag hoorde ze dat ze door is naar de derde en laatste ronde van het toelatingsexamen voor de toneelschool in Maastricht! Ik bedoel maar: veel leuker kan het allemaal niet, toch?

Goed. Met het oog op Grey’s Anatomy dat ik gewoon keihard zit te missen hiero, even de vaart erin:
Gisteren. Meisje met grote blauwe ogen en rood jurkje aan zingt Frans liedje, ontroert hele zaal en krijgt aanmoedigingsprijs uit handen van Ivo Niehe.

Oja. Liesbeth List, een van de juryleden, zat in de rij achter ons. Net als Tonny Eyk trouwens, van wie ik eigenlijk een beetje ben geschrokken: in mijn gedachte zag hij er namelijk nog steeds zo uit. Als een mannetje dat tegenwoordig drie keer in zijn eigen onderkin past.