Hoe een wanbetalende opdrachtgever en een onhandige opmerking van de doktersassistente je weekendgevoel danig kunnen verpesten

Ik blog nooit over mijn werk.
Nouja, ik roep wel eens iets over deadlines.
Of dat ik het zo druk heb. En ook schreef ik een keer over hoe ik werd uitbetaald in schoenen.
(Of twitterde ik dat?)
Hoe dan ook, mijn werk is iets waar ik niet over blog.
Want dat lijkt me wel zo professioneel.
Maar nu wil ik toch even wat werkgerelateerd klagen. Ik heb namelijk last van een slechtbetalende opdrachtgever. Hij staat bij me in het krijt voor een aanzienlijk bedrag, een bedrag dat ik inmiddels heel hard nodig heb. Want ook al heb ik dan een heel aardig uurtarief, zo veel uren werk ik niet per week. Gemiddeld dan. Ik heb hele drukke periodes, maar ook rustige weken. En dat is ook precies de bedoeling, gezien het gegeven dat ik ook zorg ook voor drie kinderen. Fultime.
Goed. Ik stuurde dus een herinnering. En een aanmaning. En ik mailde. En ik belde. En ik belde nog eens. En zo langzamerhand begin ik het idee te krijgen dat ik een beetje aan het lijntje wordt gehouden.
En dat vind ik niet fijn hè.
Nee.
Dat frustreert me. Ik word er boos van. En verdrietig. En dan zeg ik wel tegen mezelf zegt Henk wel tegen me dat ik me daar niet door moet laten pakken, omdat het nou eenmaal dingen zijn waar je tegenaan loopt als kleine zelfstandige, blabla. Maar dat helpt niet.

Ja.
En dan nog iets.
Ik belde vandaag met de dokter en kreeg de assistente aan de lijn, die me vertelde dat de uitslag van het bloedonderzoek van Bo nog niet volledig binnen was. Er miste nog een uitslag en die komt waarschijnlijk maandag.
‘Die uitslagen die al wel binnen zijn, hoe zijn die?’ vroeg ik. Dus eigenlijk is het mijn eigen schuld.

Waarop ze antwoordde: ‘Ja, daar zijn wel wat afwijkende waarden te zien. Maar hoe we dat moeten interpreteren weten we pas als we de uitslag van maandag hebben. De dokter zal u wel even bellen.’

Dus daar moeten we nu drie dagen mee doorkomen. Met afwijkende waarden.

Hoewel dat natuurlijk ook weer niet meteen van alles hoeft te betekenen. Ze zijn namelijk niet per se zo van de, hoe zeg je dat, voorzichtige, bij onze huisartsenpraktijk. Ik herinner me nog hoe mijn huisarts tijdens mijn laatste zwangerschap paniekerig aan de telefoon hing nadat ze de uitslag van mijn bloedonderzoek had gekregen: er was iets mis met mijn schildklier.
Nou, er bleek eigenlijk niks aan de hand. Na de bevalling was alles gewoon weer normaal.
Dus.

Dus.

Oja. En ik heb ook nog hoofdpijn. Want het sneeuwt weer.

Het sneeuwt weer.
Boehoe.